شعر دفتر اشعار گروس عبدالملکیان

[Diba]

قصه

گرگ
شنگول را خورده است
گرگ
منگول را تکه تکه می کند...
بلند شو پسرم !
این قصه برای نخوابیدن است​

 

[Diba]

گل آفتابگردان


زیر این آسمان ابری
به معنای نامش فکر می کند
گل آفتابگردان!​

 

[Diba]

میدان مین


فراموش کن
مسلسل را
مرگ را
و به ماجرای زنبوری بیاندیش
که در میانه ی میدان مین
به جستجوی شاخه گلی ست​

 

[Diba]

مرگ


موسیقی عجیبی ست مرگ.
بلند می شوی
و چنان آرام و نرم می رقصی
که دیگر هیچکس تو را نمی بیند​

 

[Diba]

کلید


کلید
بر میز کافه جامانده است
مرد
مقابل خانه جیب هایش را می گردد
آینده
در گذشته جا مانده است​

 

[Diba]

زلال

دریای بزرگ دور
یا گودال کوچک آب
فرقی نمی کند
زلال که باشی
آسمان در توست​

 

[Diba]

پرواز


پرواز هم دیگر
رویای آن پرنده نبود
دانه دانه پرهایش را چید
تا بر این بالش
خواب دیگری ببیند​

 

[Diba]

صدا


صدای قلب نیست
صدای پای توست
که شب ها در سـ*ـینه ام می دوی
کافی ست کمی خسته شوی
کافی ست بایستی​

 

[Diba]

باروت نم کشیده

از همين ديروز بود
كه هرچه آتش ديوانه شد
ديگر
آب، جوش نيامد.
پرتقالها
خورشيدهاي بيشماري شدند
كه صبح بر شاخه رسيدند
و ماهياني كه در آسمان شنا ميكردند
از دهانهي غاري كه ما به آن ماه ميگوييم
ميآمدند و ميرفتند
انگار
كسي قانونهاي جهان را عوض كرده بود.
من ترسيدم
و رازِ دوست داشتنت را
مثل جنازهاي كه هنوز گرم است
در خاك باغچه پنهان كردم
به دنبال تو
بر درها
دَر زدم
دريا باز كرد
اسبها چنان ميدويدند
كه يالِ موج و موجِ يال
شعر را به هم ميزد
برگشتم
و نقطهاي بيشتر برابرم نبود
آنقدر دور شده بودم
كه زمين
نقطهاي بيشتر نبود
فكر كن
در واگني باشي
كه از قطار جدا ميشود
و پايي را كه از ايستگاه برداشتهاي
بر خاكِ رُسِ كوير بگذاري
چه كلماتي داشت
اگر با دهانِ كفشهايت شعر ميگفتي!
من اما
بيشتر نگران عمر بودم
تا نگران آب
و نميدانستم عمر، بدون آب
از گلويم پايين نميرود
***
ميترسم
ميترسم از اين خواب
كه هر لحظه مرا دورتر ميبرد
و هرچه بيشتر شانههايم را تكان ميدهي
بيشتر خواب ساعتي را ميبينم
كه در گورستان زنگ ميزند​

فکر کن

به باراني كه از پيراهنت ميگذرد
از پوستت ميگذرد
و از درون
تو را غرق ميكند
حالا
تو مرد خستهاي هستي
که کم کم بیشتر می شوی
در خيابانها ميدوي
و لااقل هميشه چند دست
براي گرفتنِ زخمهات كم داري
در بارانها ميدوي و
نميداني
خشم يك طپانچهي خيس
ديگر به هيچ دردي نميخورد.
آه، باروت نمكشيدهي من!
پرندگان به آسمان رفتهاند
و خورشيد
از هيزم پرندگان روشن است


اينگونهاست كه تنها ميشوم
و تو را چون مِیداني از مينهاي خنثي نشده
بغـ*ـل ميكنم
حالا
ميتوانيد يك دقيقه سكوت كنيد!
.
.
.
.
ميتوانيد
سنگي بر اين شعر بگذاريد
نامي بر آن ننويس!​

بگذار فكر كنند

مردي
با اين همه گلوله در سينه
گريخته است​

 

[Diba]

و داستــان غــم انگيــزي اســت!

دستــي کــه داس را بــرداشــت،

همــان دستــي اســت

کــه يــک روز،

در خــواب هــاي مــزرعــه، گنــدم کــاشــت . . .​