شعر اشعار خلیل الله خلیلی

^Venus^ · 2017/08/20

بی دولت عشق زندگانی نفسی ست

هنگامه ی عشرت جوانی هوسی ست

بی باد بهار جای گل در گلشن

یا دسته ی خار خشک یا مشت خسی ست

^Venus^ · 2017/08/20

هر صبح که کردیم به غم شام گذشت

هر جور که دیدیم ز ایام گذشت

آلام اگر دست ز ما باز نداشت

ما پیر شدیم و درک آلام گذشت

^Venus^ · 2017/08/20

گر خاک در یار نفروختیم گذشت

گر طعنه ی اغیار شنفتیم گذشت

آن سوز که در سـ*ـینه ی ما پنهان بود

گفتیم گذشت، گر نگفتیم گذشت

^Venus^ · 2017/08/20

آن نیمه ی نان که بینوایی یابد

وان جامه که کودک گدایی یابد

چون لـ*ـذت فتحی ست که اقلیمی را

لشکر شکنی جهانگشایی یابد

^Venus^ · 2017/08/20

صبح است ز خرمی جهان می خندد

هر قطره به بحر بیکران می خندد

بو در گل و نشه در می و می در جام

از شوق، زمین و آسمان می خندد

^Venus^ · 2017/08/20

هر ذره ی خاک من زبانی دارد

از گردش دهر دوستانی دارد

این کهنه ردای من نهان در هر چین

تاج و کله جهان ستانی دارد

^Venus^ · 2017/08/20

از ابر سیاه لعل و گهر می ریزد

وز دیده ی من خون جگر می ریزد

بی روی تو از هر مژه ام در گلشن

دامن دامن لاله تر می ریزد

^Venus^ · 2017/08/20

آن فر و شکوه کبریاییت چه شد؟

آن لاف خدیوی و خداییت چه شد؟

صد قرن بر افکار و عقول مردم

فرماندهی و حکمرواییت چه شد؟

^Venus^ · 2017/08/20

شهرت طلبی چند به هم ساخته اند

چون گرگ گرسنه در جهان تاخته اند

کردند به زیر پا هزاران سر و دست

تا گردن شوم خود بر افراخته اند

^Venus^ · 2017/08/20

یارب به کسانی که جگر سوخته اند

یک عمر متاع درد اندوخته اند

خاکم به هوای آن جوانمردان کن

کز هر چه به جز تو دیده بردوخته اند