شعر اشعار زهرا ضیایی

[^moon shadow^]

ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﺷﻌﺮﻡ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﯼ
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺏ ﺷﺎﻋﺮﯼ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﺯﺩﯼ

ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺷﻮﻗﻢ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﺯﺩ
ﯾﮏ ﺁﻥ ﺑﺴﺎﻁ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺭﻗﻢ ﺯﺩﯼ

ﭼﯿﺰﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﻭﻧﺎﮔﻬﺎﻥ
ﺑﺮﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﺸﺖ ﺩﻟﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻢ ﺯﺩﯼ

ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﺩ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﻓﺖ ، ﺭﺍﻧﺪﻣﺶ
ﺍﺧﺮ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﻌﺮ ﻣﺮﺍ ﺭﻧﮓ ﻏﻢ ﺯﺩﯼ ؟!!!

ﻟﻄﻔﺎﻧﮕﻮ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻟﻢ ﺟﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺳﺖ
ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻓﺎ ، ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺣﺮﻑ ﻭﺩﻡ ﺯﺩﯼ

ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮﺍﯼ آﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍ ﻧﺒﻮﺩ ﺗﺎ
ﺷﻌﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﺮﺑﺖ ‏« ﺯﻫﺮﺍ ‏»ﻗﻠﻢ ﺯﺩﯼ

 

[^moon shadow^]

ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﺒﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺳﺮﺷﻮﺩ
ﻋﺸﻘﻢ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﺳﺨﺘﺖ ﻫﺪﺭ ﺷﻮﺩ

ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﻋﺎﺷﻘﯽ
ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺩﺭﺑﺪﺭﻡ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ

ﺭﻭﺣﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺮ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺖ
ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻢ ﺩﺭﺑﺪﺭ ﺷﻮﺩ

ﺟﺎﻧﻢ ، ﮔﻤﺎﻥ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﯿﺪ
ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺣﺪﯼ ﺑﺎﺧﺒﺮﺷﻮﺩ

ﻟﻄﻔﺎ ﺑﯿﺎ ﻭﺳﺎﺩﻩ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﮑﻦ ﺑﮕﻮ
ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺷﻮﺩ

ﺣﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻌﺮ ﻭﺗﺮﺍﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﺍﺛﺮﻡ ﺑﯽ ﺍﺛﺮ ﺷﻮﺩ!

ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﯾﺎﺩﻡ ﮔﺬﺭ ﺑﮑﻦ
ﺷﺎﯾﺪ ﻏﺮﻭﺏ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺤﺮ ﺷﻮﺩ

 

[^moon shadow^]

ﺍﺯ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﻤﻬﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﻟﺒﺮﯾﺰﻡ
ﺩﺭﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎﺭ ، ﺯﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡ
ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﻭ ﺩﻝ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻬﺎ
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺘﺮﺳﮑﯽ ﺳﺮﺟﺎﻟﯿﺰﻡ

 

[^moon shadow^]

ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻏﻔﻠﺖ ﺷﺐ ﺧﺎﻣﻢ ﮐﺮﺩ
ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺷﺶ ﺭﺍﻣﻢ
ﮐﺮﺩ ﺧﻮﺷﻨﺎﻡ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻮﺩﻡ
ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺷﺒﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﺪﻧﺎﻣﻢ کرد

 

[^moon shadow^]

ﺑﺎﻗﻠﺐ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻧﺎﭼﯿﺰﻡ
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﻏﻤﯽ ﻟﺒﺮﯾﺰﻡ
ﺍﺯ ﺳﺒﺰﺑﻬﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﻧﺪﯾﺪﻡ ﺧﯿﺮﯼ
ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺯﺭﺩ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡ

 

[^moon shadow^]

ﺟﺰ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﺎﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺎ ﺳﺎﻏﺮ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﺎﻥ ﺟﺎﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺯﻣﯿﻦ ، ﺟﻤﻌﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ
آقا ﺑﺨﺪﺍ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻣﯽ نیست

 

[^moon shadow^]

ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ
ﺣﯿﻒ ﺍﺳﺖ ﻣﯿﺎﻥ ﻗﻠﺒﻤﺎﻥ ﻏﻢ ﺑﺎﺷﺪ
ﺣﯿﻒﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻟﻄﯿﻔﺖ ، ﺟﺎﻧﻢ
ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﻩ ﺳﯿﻨﻪ ﺩﺭﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ

 

[^moon shadow^]

‏«ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺷﺪﻡ ‏»
ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ شدم
ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ
ﮔﻞ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺧﺎﺭﺷﺪﻡ

 

[^moon shadow^]

ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﺩﻟﺸﻮﺭﻩ ﻭ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﺍﺯ ﻃﺮﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ
آﻫﺴﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ

 

[^moon shadow^]

ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺮﺍﺏ ﻭﺷﻬﺪﺷﯿﺮﯾﻨﻢ ﮐﻦ
ﺑﺎ ﺷﻌﺮ ﺑﯿﺎ ﻭﻓﺘﻨﻪ ﺩﺭ ﺩﯾﻨﻢ ﮐﻦ
ﺗﺎﮔﻨﺒﺪ آﺳﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﺖ ﺍﻣﺸﺐ
ﺑﺎﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺮﻭﯾﻨﻢ ﮐﻦ