شعر اشعار * فرهاد حسن زاده*

[I.MehrDãd]

احساس می‌کنم می‌توانم

تمام شیشه‌های شکسته را بچسبانم

تمام شیشه‌های شکسته‌ای که

سنگ آشوب تو شکست

به شفای دست‌های من شک نکن!

 

[I.MehrDãd]

بی تو

شعر یخ می‌زند

توی دست‌های نانوا.

بی شعر

من کبود می‌شوم

در خیابان‌های ماتم زده از سرما

حتی کنار آتش دوره‌گردها

 

[I.MehrDãd]

خیال کردم آبی می‌شوم

وقتی جرعه‌ای از دریا بنوشم

سیاه شدم

وقتی آب از سرم گذشت.

 

[I.MehrDãd]

مترسك جان!

چاي سرد شد

چرا نمي‌نشيني؟

تا به كي ايستاده بر آستانه‌ي دشت؟

با كفش‌هاي آغشته به خاك

كه درخت هم اگر بود ريشه دوانده بود.

مترسك جان!

امسال با گنجشك‌ها كاري نداشته باش

و كلاغ‌ها و بلدرچين‌ها و كبك‌ها

كمي بنشين

كنار سفره‌ي نان و پنير و سبزي

و گوش كن به لهجه‌ي شيرين باد

وقتي

به گوش درخت‌ها ترانه مي‌خواند.

 

[I.MehrDãd]

اين همه غرور

شايسته‌ي ميله‌ي پرچم است

نازنين

كوتاه بيا

كوتاه‌تر

مي‌خواهم ببوسمت.

 

[I.MehrDãd]

پدر باغچه را آب مي‌كارد

چشم به غوره‌هاي نورس

در انتظار انگور



من پژمرده از بي‌نگاهي

در اتاقي كه پنجره‌اش

گم شده پشت داربست انگور

 

[I.MehrDãd]

آب درياها چه شور و خواب ماهى‌ها چه شيرين

آب درياها روان و خواب ماهى‌ها چه سنگين

من ميان خواب و آبم، خواب ماهى آب دريا

شعرهايي مي‌نويسم بين بيدارى و رويا

 

[I.MehrDãd]

چای سرد می شود

قند به کام نمی رسد

تو نیستی و سیگار بیهوده دود می کند.

 

[I.MehrDãd]

لوله كشي نور

در لامپ‌هاي مهتابي



آه...

چه سرد است

شب‌هاي بيمارستان

 

[I.MehrDãd]

فراموشی می آید...مثل همین پائیز

با ابرهای سهمگینش

دیروز برگ خشکی دیدم

که نمی دانست

از کدام شاخه جدا شده...