شعر اشعار سهراب سپهری

[کوکیッ]

|شاخه ها پژمرده است.
سنگ ها افسرده است.
رود می‌نالد.
جغد می‌خواند.
غم بیاویخته با رنگ غروب
می‌تراود ز لبم قصه سرد:
دلم افسرده در این تنگ غروب…|

 

[کوکیッ]

|من به آغازِ زمین نزدیکم.
نبض گل ها را می گیرم.
آشنا هستم
با سرنوشت ترِ آب،
عادتِ سبزِ درخت!
روح من گاهی از شوق،
سرفه اش می گیرد
روح من گاهی،
مثل یک سنگِ سرِ راه
حقیقت دارد...|

 

[کوکیッ]

|زنگ باران به صدا می آید
آدم اینجا تنهاست
و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری است
به سراغ من اگر می آیید
نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد
چینی نازک تنهایی من…|

 

[کوکیッ]

|عبور باید کرد .
صدای باد می آید،
عبور باید کرد.
و من مسافرم ،
ای بادهای همواره!
مرا به وسعت تشکیل برگ ها ببرید.
مرا به کودکی شور آب ها برسانید… |