شعر اشعار مولانا

[Ay Çocuğu]

من عاشقی از کمال تو آموزم
بیت و غزل از جمال تو آموزم


در پرده دل خیال تو رقـ*ـص کند
من رقـ*ـص خوش از خیال تو آموزم

 

[Ay Çocuğu]

معشـ*ـوقه چو آفتاب تابان گردد
عاشق به مثال ذره گردان گردد


چون باد بهار عشق جنبان گردد
هر شاخ که خشک نیست رقصان گردد

 

[Ay Çocuğu]

شد ز غمت خانه سودا دلم
در طلبت رفت به هر جا دلم


در طلب زهره رخ ماه رو
می نگرد جانب بالا دلم

 

[Ay Çocuğu]

اي عاشقــان اي عاشقـان پیمانه را گم كرده ام

دركنج ویران مــــانده ام ؛ خمخــــانه را گم كرده ام

هم در پی بالائیــــان ؛ هم من اسیــر خاكیان
هم در پی همخــــانه ام ،هم خــانه را گم كرده ام

آهـــــم چو برافلاك شد اشكــــم روان بر خاك شد
آخـــــر از این جا نیستم ؛ كاشـــــانه را گم كرده ام

درقالب این خاكیان عمری است سرگردان شدم
چون جان اسیرحبس شد ؛ جانانه را گم كرده ام

از حبس دنیا خسته ام چون مرغكی پر بسته ام
جانم از این تن سیر شد ؛ سامانه را گم كرده ام

در خواب دیدم بیـــدلی صد عاقل اندر پی روان
میخواند با خود این غزل ؛ دیوانه را گم كرده ام

گـــر طالب راهی بیــــا ؛ ور در پـی آهی برو
این گفت و با خودمی سرود، پروانه راگم كرده ام

 

[Ay Çocuğu]

ان وقت که بحر کل شود ذات مرا
روشن گردد جمال ذرات مرا

زان می‌سوزم چو شمع تا در ره عشق
یک وقت شود جمله اوقات مرا

 

[Ay Çocuğu]

ز اول که حدیث عاشقی بشنودم
جان و دل و دیده در رهش فرسودم

گفتم که مگر عاشق و معشوق دواند
خود هردو یکی بود من احول بودم

 

[Ay Çocuğu]

خنک ان دم که نشینیم در ایوان من و تو
به دو نقش و به دو صورت، به یکی جان من و تو


داد باغ و دم مرغان بدهد آب حیات
ان زمانی که درآییم به بستان من و تو


اختران فلک آیند به نظاره ما
مه خودرا بنماییم بدیشان من و تو


من و تو، بی من‌و‌تو، جمع شویم از سر ذوق
خوش و فارغ، ز خرافات پریشان، من و تو


طوطیان فلکی جمله شکرخوار شوند
در مقامی که بخندیم بدان سان، من و تو


این عجب تر که من و تو به یکی کنج این جا
هم دراین دم به عراقیم و خراسان من و تو!


به یکی نقش بر این خاک و بر ان نقش دگر
در بهشت ابدی و شکرستان من و تو

 

[Ay Çocuğu]

گفتی که مستت می کنم
پر زانچه هــستت می کنم


گـــفتم چـــگونه از کجا؟
گفتی که تا گـفتی خودآ


گفتی که درمــانت دهم
بر هـــــجر پـایـانت دهم


گفتم کجا،کی خواهد این؟
گفتی صـــبوری باید این

 

[Ay Çocuğu]

ان سو مرو این سو بیا اي گلبن خندان من
اي عقل عقل عقل من اي جان جان جان من

 

[Ay Çocuğu]

یک نفس بی یار نتوانم نشست
بی رخ دلدار نتوانم نشست


از سر می می نخواهم خاستن
یک زمان هشیار نتوانم نشست


نور چشمم اوست من بی نور چشم
روی با دیوار نتوانم نشست


دیده را خواهم به نورش بر فروخت


یک نفس بی یار نتوانم نشست
من که از اطوار بیرون جسته ام


با چنین اطوار نتوانم نشست
من که دایم بلبل جان بوده ام


بی گل و گلزار نتوانم نشست
کار من پیوسته چون بی کار تست


بیش ازین بی کار نتوانم نشست


هر نفس خواهی تجلای دگر
زان که بی انوار نتوانم نشست


زان که یک دم در جهان جسم و جان
بی غم ان یار نتوانم نشست


شمس را هر لحظه می گوید بلند
بی اولی الا بصار نتوانم نشست


من هوای یار دارم بیش ازین
در غم اغیار نتوانم نشست