شعر اشعار مینا آقازاده

[ZahraHayati]

برایت

قاصدکی فرستاده ام

تو هم خبری بگیر از من...!

وفایی نیست در این لحظه های گُذران ؛

دور نیست فصل ها

یک به یک

از چشم طبیعت بیفتند و

وضعیت تمام روزها

در تقویمِ زندگی ، قرمز اعلام شود !

گوشی را بردار

اسم کوچکم را

به حافظه ی لب هایت بسپار!

گوش هایم

پُر از

صدای زنگهای نخورده است...!

 

[ZahraHayati]

جسم ،

تابوتِ

عمودیِ

روحِ من است

که عمریست زمین

بر دوشش می بَرَد...

 

[ZahraHayati]

خواب

نه مرا می بَرَد

نه خاطراتِ تو را خواب می کند...

 

[ZahraHayati]

نگو دیر است!

نگو پل های پشت سرت را

خراب کرده ای ؛

هنوز هم اگر عاشقی

می توانی

برای برگشتنت

"دوست داشتنم" را پُل کنی...

 

[ZahraHayati]

درخـــتی

رو بـه بـــادم

که تـــا آخـــریــن بـرگ

برای دیدنت ، روی پاهایم می ایستم...!

 

[ZahraHayati]

پاییز ، فصلِ ریزش

برای رویشِ دوباره است ؛

ما هم برخیزیم و از وجودمان

شاخ و برگ های اضافه را دور بریزیم!

بگذاریم

خودِ واقعیِ مان

رشد کند ، نفس بکشد...! نگذاریم

باورهای پوسیده و نخ نما

روی لحظه هایمان سایه بیندازد و

ما را از تابشِ روشنگری ها محروم کند ؛

پاییز

بهانه ی خوبیست تا راه بیفتیم و

پا روی تعصّب های خشکمان بگذاریم ؛

گاه ، صدای خش خشِ

برگ های خشکیده ی افکار هم

لذّت بخش است...!

 

[ZahraHayati]

درخـــتی

رو بـه بـــادم

که تـــا آخـــریــن بـرگ

برای دیدنت ، روی پاهایم می ایستم...!

 

[ZahraHayati]

هر شب

با آستینِ کاغذها

پاک می کنم

حرف هایی را که قرار نبود

جز تو با کَسِ دیگری گریه کنم!

حرف هایی که حالا

افتاده سرِ زبانِ قلم ها و

شعر به شعر فاش می کند مرا ؛

کاش

حرف های خیسم را

که روی این کاغذ و آن کاغذ افتاده است ؛

برداری و بگذاری روی شانه ات!

چشم هایم آنها را

فقط برای تو سروده اند...

 

[ZahraHayati]

تا شهریور

روزهای سبزش را

در تقویم ، می گُذرانَد ،

تو هم بیا...!

می ترسم ورق ، برگردد ؛

روزگار ، آن روی زردش را

زودتر نشان بدهد،

وَ تو هنوز

راهِ رفته را کوتاه نیامده باشی !

بیا که بادها

دستِ فصل ها را

خوانده اند و

خبر از پاییزِ زودرس می دهند...!

 

[ZahraHayati]

از غصّه ها دست بکش،

کمی لبخند به لب هایت بزن،

پاهـــایت را بــردار و راه بیفت!

زندگی پُر از زیبایی های بی انتهاست ؛

لذّت ببر!

این لحظه ها حقِّ توست!

تو را که برای گریستن نیافریده اند !

مسیرِ ابرها را عوض کن!

سر بر شانه ی آسمان بگذار

آفتاب ، مهربان است؛

نَمِ چشمهایت را می گیرد!

نگرانِ آدم هایی نباش

که مُدام شاخ و برگت را می ریزند

آنها غافل هستند که تو ریشه داری و

در بدترین شرایط هم جوانه می زنی!

پاهایت را بردار

به کفش هایت ایمان داشته باش

آنها تو را

از پیچ و خم های زیادی عبور می دهند!