شعر اشعار پیمان سلیمانی

[Es_shima]

تا بوده همیشه به خودم باخته ام

آن کشتی پیر ِلنگر انداخته ام!



باید بپذیرم که خرابش بکنند

دنیایی را که در خودم ساخته ام!

 

[Es_shima]

چشمان تو سلول وهم آلود شاعرهاست

خوب است اگر ما را به زندانت بیاندازند!!!

 

[Es_shima]

گاهی چقدر حرف دلم را نمی زنم

سر می کشم به ذهن کسی که خودِ منم

زل می زنم به رهگذرانی که رفته اند

به خواب کوچه ای که پر است از نبودنم

رو به خودم نشسته ام و کفش های من

هی جفت می شوند به سمت نرفتنم

بارانی ام به خانه می آید بدون من

هر روز !تابفهمم !یخ می زند تنم

تا ذره ذره کوه شوم در مسیر باد

آن وقت برف های جهان شال گردنم

من سایه ی غروب که در فکر شب شدن

بر ریل های یخ زده ی راه آهنم

این چندمین شب است که من دفن می شوم؟

رو به خودم به سمت منی که فقط منم

گاهی درست مثل خودم راه می روم

گاهی درست مثل خودم حرف می زنم

 

[Es_shima]

غروب.... غروب جاده مرا برد تا به تو برسم

قرار بود پس از سالها به تو برسم

همیشه دورترین آسمان تویی، گفتم

کبوتری بشوم تا رها به تو برسم

توانتخاب کن، این بار بعد از این مرا

که گم شوم، برگردم و یا به تو برسم

خودت بخواه بیایم به مقصدی که تویی

دعا بکن که شبیه دعا به تو برسم

دعا بکن که ردیف همین غزل بشوم

در انتهای همین بیتها به تو برسم

اگر صلاح ندانی تلاش بی معنی ست

اگر نخواهی - دیگر چرا به تو برسم!

چقدر باد می آید چقدر آه چقدر

چقدر فاصله مانده است تا به تو برسم.. !

 

[Es_shima]

نزدیک صبح بود : خدا بر زمین چکید
و فصل سرخ رویش انسان فرا رسید

دروازه های روز به تدریج وا شدند
وقطره قطره روی زمین زندگی چکید

هر قطره آدمی شد و لغزید روی خاک
هر قطره بنده ای شد و به گوشه ای خزید

هر کس به گونه ای به وجود آمد از خودش
رنگ یکی سیاه و رنگ یکی سفید



***

من ایستاده بودم و چشمان خیس شهر
هر لحظه انتظار تو را داشت می کشید

که تو نیامدی و مرا باز شب گرفت
که تو نیامدی و مرا مرگ می وزید

من آرزو شدم که بیاید کسی که نیست
اما چقدرگمشده من نمی رسید

باران گرفت ... و اتوبان خیس مرگ شد
بارن گرفت و بغض زمین را کسی ندید

این زندگی چقدر حقیره ست و بی فروغ!
وقتی قرارنیست بیاید در آن امید

دلگیرم از وجود خودم تا تو نیستی!
دلگیرم از کسی که مرا بی تو آفرید

پیمان سلیمانی