شعر اشعار سیدعلی صالحی
- شروع کننده موضوع فاطمه صفارزاده
- بازدیدها 525
- پاسخ ها 25
- تاریخ شروع
پیشنهادات
فاطمه صفارزاده
کاربر نگاه دانلود
ما را مي‌گردند
مي‌گويند همراه خود چه داريد ؟
ما فقط
روياهايمان را با خود آورده‌ايم
پنهان نمي‌كنيم
چمدان‌هاي ما سنگين است
اما فقط
روياهايمان را با خود آورده‌ايم .
مي‌گويند همراه خود چه داريد ؟
ما فقط
روياهايمان را با خود آورده‌ايم
پنهان نمي‌كنيم
چمدان‌هاي ما سنگين است
اما فقط
روياهايمان را با خود آورده‌ايم .
فاطمه صفارزاده
کاربر نگاه دانلود
فاطمه صفارزاده
کاربر نگاه دانلود
پیمان شکنان فراوانند
تهمت زنندگان فراوانند
ددان و دژخیمان فراوانند
و یاوران مهر اما چه اندکند !
هیچ زبانی بی اشاره و بی نیش نرفته است
هیچ دهانی از شبنم و مهربانی با من سخن نگفت
تهمت زنندگان فراوانند
و عاشقان آدمی اما چه اندکند !
ای مهر چه می کنی !؟
با من چه می کنی !؟
آه ای فراخ دارندهء دشت های بی کران !
برخیز و نظاره کن که ویرانتر از قدم های من آفتاب است
که در خاموشی ستاره گریه می کند .
من این گونه : یک دست به روی زخم و یک دست در دست آفتاب
از کهکشان هلاهل و اندوه گذشته ام !
تهمت زنندگان فراوانند
ددان و دژخیمان فراوانند
و یاوران مهر اما چه اندکند !
هیچ زبانی بی اشاره و بی نیش نرفته است
هیچ دهانی از شبنم و مهربانی با من سخن نگفت
تهمت زنندگان فراوانند
و عاشقان آدمی اما چه اندکند !
ای مهر چه می کنی !؟
با من چه می کنی !؟
آه ای فراخ دارندهء دشت های بی کران !
برخیز و نظاره کن که ویرانتر از قدم های من آفتاب است
که در خاموشی ستاره گریه می کند .
من این گونه : یک دست به روی زخم و یک دست در دست آفتاب
از کهکشان هلاهل و اندوه گذشته ام !
فاطمه صفارزاده
کاربر نگاه دانلود
وقتی که تو نیستی
دنیا
چیزی کم دارد
من فکر می کنم در غیاب تو
... همه ی خانه های جهان خالی ست
همه ی پنجره ها بسته است
اصلا کسی
حوصله آمدن به ایوان عصر جمعه را ندارد
واقعا
وقتی که تو نیستی
آفتاب هم حوصله ندارد راه بیفتد
بیاید بالای کوه،
اما دیوارها
تا دل ات بخواهد بلندند
سرپا ایستاده اند
کاری به بود و نبود نور ندارند
سایه ندارند
من قرار بود
روی همین واقعا
فقط روی همین واقعا
تاکید کنم
بگویم :
واقعا
وقتی که تو نیستی
خیلی ها از خانه بیرون نمی آیند
واقعا
وقتی که تونیستی
من هم
تنهاترین اتفاق بی دلیل زمین ام
واقعا
وقتی که تونیستی
بدیهی ست که تو نیستی
دنیا
چیزی کم دارد
من فکر می کنم در غیاب تو
... همه ی خانه های جهان خالی ست
همه ی پنجره ها بسته است
اصلا کسی
حوصله آمدن به ایوان عصر جمعه را ندارد
واقعا
وقتی که تو نیستی
آفتاب هم حوصله ندارد راه بیفتد
بیاید بالای کوه،
اما دیوارها
تا دل ات بخواهد بلندند
سرپا ایستاده اند
کاری به بود و نبود نور ندارند
سایه ندارند
من قرار بود
روی همین واقعا
فقط روی همین واقعا
تاکید کنم
بگویم :
واقعا
وقتی که تو نیستی
خیلی ها از خانه بیرون نمی آیند
واقعا
وقتی که تونیستی
من هم
تنهاترین اتفاق بی دلیل زمین ام
واقعا
وقتی که تونیستی
بدیهی ست که تو نیستی
فاطمه صفارزاده
کاربر نگاه دانلود
هرجا و هر کجای جهان که باشم
باز به بسترِ بی‌خواب خود برمی گردم
باز این عطر و اسم توست
که مرا
به مرور واژه‌ها می‌خواند
من از شروعِ تو بوده
که شب را
برای رسیدن به صبح می‌خواهم
و تو
هر جا و هرکجای جهان که باشی
باز به رؤیاهای من بازخواهی‌گشت
تو مرا ربوده، مرا کُشته
مرا به خاکسترِ خواب‌ها نشانده‌ای
هم از این روست که هر شب
تا سپیده دم بیدارم
دشوار است
کسی باورنخواهدکرد
اما تو
تکلمِ خواناترین کلمات را از من ربوده‌ای
تو
دل و دیده‌ی دریا پرست مرا از تخیل تشنگی ربوده‌ای
حیرت‌آور نیست
عشق گاهی به شکلِ دوست می‌آید
عشق گاهی به شکلِ ، زبان‌ام لال
به من بگو بی‌انصاف
این چه خوابی‌ست
که دست از ربودن رؤیاهای من برنمی‌دارد
عشق
همین است در سرزمین من
من کُشنده‌ی خواب‌های خویش را
دوست‌می‌دارم
حالا هزاره‌هاست
خانه به خانه وُ
کو به کو
هی می‌گردم و باز بازت نمی‌یابم به این جهان
جهان
این جهانِ بی هر کجا
که مرا در مرارتِ کلمات ِ خود
کشته‌است
باز به بسترِ بی‌خواب خود برمی گردم
باز این عطر و اسم توست
که مرا
به مرور واژه‌ها می‌خواند
من از شروعِ تو بوده
که شب را
برای رسیدن به صبح می‌خواهم
و تو
هر جا و هرکجای جهان که باشی
باز به رؤیاهای من بازخواهی‌گشت
تو مرا ربوده، مرا کُشته
مرا به خاکسترِ خواب‌ها نشانده‌ای
هم از این روست که هر شب
تا سپیده دم بیدارم
دشوار است
کسی باورنخواهدکرد
اما تو
تکلمِ خواناترین کلمات را از من ربوده‌ای
تو
دل و دیده‌ی دریا پرست مرا از تخیل تشنگی ربوده‌ای
حیرت‌آور نیست
عشق گاهی به شکلِ دوست می‌آید
عشق گاهی به شکلِ ، زبان‌ام لال
به من بگو بی‌انصاف
این چه خوابی‌ست
که دست از ربودن رؤیاهای من برنمی‌دارد
عشق
همین است در سرزمین من
من کُشنده‌ی خواب‌های خویش را
دوست‌می‌دارم
حالا هزاره‌هاست
خانه به خانه وُ
کو به کو
هی می‌گردم و باز بازت نمی‌یابم به این جهان
جهان
این جهانِ بی هر کجا
که مرا در مرارتِ کلمات ِ خود
کشته‌است
برخی موضوعات مشابه
- مهم
