شعر اشعار * فرهاد حسن زاده*

[Anisa.Gh]

بی شعر...

بی تو

شعر یخ می‌زند

توی دست‌های نانوا.

بی شعر

من کبود می‌شوم

در خیابان‌های ماتم زده از سرما

حتی کنار آتش دوره‌ گردها

 

[Anisa.Gh]

عبور...

خیال کردم آبی می‌شوم

وقتی جرعه‌ای از دریا بنوشم

سیاه شدم

وقتی آب از سرم گذشت...

 

[Anisa.Gh]

کمی بنشین...

مترسك جان!

چاي سرد شد


چرا نمي‌نشيني؟


تا به كي ايستاده بر آستانه‌ي دشت؟


با كفش‌هاي آغشته به خاك


كه درخت هم اگر بود ريشه دوانده بود.


مترسك جان!


امسال با گنجشك‌ها كاري نداشته باش


و كلاغ‌ها و بلدرچين‌ها و كبك‌ها


كمي بنشين


كنار سفره‌ي نان و پنير و سبزي


و گوش كن به لهجه‌ي شيرين باد


وقتي

به گوش درخت‌ها ترانه مي‌خواند...

 

[Anisa.Gh]

بلند بالا...


اين همه غرور


شايسته‌ي ميله‌ي پرچم است


نازنين


كوتاه بيا


كوتاه‌تر


مي‌خواهم ب*ب*و*س*م*ت.

 

[Anisa.Gh]

غوره های تشنه...


پدر باغچه را آب مي‌كارد


چشم به غوره‌هاي نورس


در انتظار انگور





من پژمرده از بي‌نگاهی


در اتاقي كه پنجره‌اش


گم شده پشت داربست انگور

 

[Anisa.Gh]

آب درياها چه شور و خواب ماهى‌ها چه شيرين
​

آب درياها روان و خواب ماهى‌ها چه سنگين
​

من ميان خواب و آبم، خواب ماهى آب دريا
​

شعرهايي مي‌نويسم بين بيدارى و رويا​

 

[Anisa.Gh]

بیهودگی....

چای سرد می شود


قند به کام نمی رسد


تو نیستی و سیگار بیهوده دود می کند...

 

[Anisa.Gh]

سرد سفید...


لوله كشي نور
در لامپ‌هاي مهتابي





آه...


چه سرد است


شب‌هاي بيمارستان...

 

[Anisa.Gh]

براي علي نامور که بی خبر رفت...




تو سرد مي‌شوي، آهسته آهسته


قهوه سرد مي‌شود، آهسته آهسته


من سرد مي‌شوم...


نه، من نبايد سرد شوم


من آمده‌ام كمي نقاشي كنم از قامت بلند تو در كنار درختي كه آهسته آهسته زرد مي‌شود


و كبوتري كه شادي‌هايش آهسته آهسته درد مي‌شود


قلم موهايت را نشور


آنها بويي از ته رنگ تو را دارند


تو كه خورشيد از حاشية نقاشي‌ات بيرون زده


و مي خواهد از پشت كوه‌هاي قهوه‌اي...


راستي قهوه‌ات سرد شد... آهسته آهسته


شادي‌ات درد شد... آهسته آهسته


چهره‌ات زرد شد... آهسته آهسته


چرا نمي‌نوشي از اين همه رنگ قشنگ؟


از اين خوني كه از رنگين‌ كمان قرض گرفته‌ ام


از اين آب كه مال شعر سهراب است


از اين شرابي كه مي‌چكد از ديوان حافظ


من چهره گلگون تو را در قابي از خنده نمي‌خواهم


قاب‌ها واسطه‌اند براي نديدن، ن*ب*و*س*ي*د*ن، نگفتن


كاش دردهايمان را به هم گفته بوديم براي روز مبادا


كاش مبادايمان را جا گذاشته بوديم توي كوچه‌هاي تنگ و باريك امام حسين


و قدم زنان رفته بوديم تا مولوي و هياهوي گنگ و بي‌نشاط آدمهايي كه آهسته آهسته رد مي‌شوند


زير انبوه برگ‌هايي كه آهسته آهسته زرد مي‌شوند


كاش قاب‌ها را شكسته بوديم....​

 

[I.MehrDãd]

شاید روزی پنجره را ببیندم

و تصویر تو بماند

آنجا

پشت پنجره

کنار کلاغ‌هایی که روی سیم

سال‌هاست در انتظار عکاس

لبخند می‌زنند

شاید...