شعر اشعار سهراب سپهری

[کوکیッ]

|قایقی خواهم ساخت،
خواهم انداخت به آب.
پشت دریاها شهری است
که در آن پنجره‌ها رو به تجلی باز است
بام‌ ها جای کبوترهایی است، که به فواره هوش بشری می نگرند
دست هر کودک ده ساله شهر، شاخه معرفتی است
مردم شهر به یک چینه چنان می‌نگرند
که به یک شعله، به یک خواب لطیف
خاک، موسیقی احساس تو را می‌شنود
و صدای پر مرغان اساطیر می‌آید در باد
پشت دریا شهری است
که در آن وسعت خورشید به اندازه چشمان سحر خیزان است
شاعران وارث آب و خرد و روشنی‌اند.
پشت دریاها شهری ست
قایقی باید ساخت...|

 

[کوکیッ]

|سکوت ما به هم پیوست و ما ما شدیم
تنهایی ما تا دشت طلا دامن کشید
آفتاب از چهره ما ترسید
دریافتیم و خنده زدیم
نهفتیم و سوختیم
هر چه بهم تر تنهاتر
از ستیغ جداشدیم
من به خاک آمدم و
بنده شدم
تو بالا رفتی و خدا شدی…|

 

[کوکیッ]

|دلخوشم با نفسی
حبه قندی ، چایی …
صحبت اهل دلی …
فارغ از همهمه‌ دنیایی
دل خوشی‌ ها کم نیست
دیده‌ ها نابیناست …|

 

[کوکیッ]

|دلم گرفته ست
دلم عجیب گرفته ست
و هیچ چیز
مرا از هجومِ خالیِ اطراف نمی رهاند
و فکر می کنم
که این ترنّمِ موزونِ حُزن
تا به ابد
شنیده خواهد شد…|

 

[کوکیッ]

|دستم را
به سراسر شب کشیدم؛
زمزمهٔ نیایش
در بیداری انگشتانم ترواید؛
خوشهٔ فضا را فشردم!
قطره های ستاره
در تاریکی درونم درخشید؛
و سرانجام؛
در آهنگ مه آلود نیایش
تو را گم کردم …|

 

[کوکیッ]

|زندگی چون گل سرخی است
پر از خار و پر از برگ و پر از عطر لطیف

زندگی جنبش و جاری شدن است
از تماشاگه آغاز حیات تا به جایی که خدا می داند …|

 

[کوکیッ]

|سنگی می شکنم، رازی با نقش تو می گویم
برگ افتاد، نوشم باد
من زنده به اندوهم
ابری رفت، من کوهم:
می پایم، من بادم، می پویم
در دشت دگر، گل افسوسی چو بروید،
می آیم، می بویم … |

 

[کوکیッ]

|چه کسی میداند که تو در پیله تنهایی خود تنهایی؟
چه کسی میداند که تو در حسرت یک روزنه در فردایی ؟
پیله ات را بگشا…
تو به اندازه پروانه شدن زیبایی…|

 

[کوکیッ]

| و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست‌.
و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز.
و او و ثانیه ها روی نور می خوابند.
و او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را
به آب می بخشند.
و خوب می دانند
که هیچ ماهی هرگز
هزار و یک گره رودخانه را نگشود.
و نیمه شب ها ، با زورق قدیمی اشراق
در آب های هدایت روانه می گردند
و تا تجلی اعجاب پیش می رانند...|

 

[کوکیッ]

|من ندیدم؛
دو صنوبر را با هم دشمن
من ندیدم:
بیدی سایه اش را!
بفروشد به زمین؛
رایگان می بخشد نارون
شاخهٔ خود را به کلاغ …|