شعر اشعار حمید هنرجو

[nika_beramiriha]

پدر همسنگرت بوده، دلاور

اگر آه خوب يادت مانده باشد

آتاب خاطراتت را شب و روز

هزاران بار شايد خوانده باشد

هميشه روبرويت مى نشيند

سرود فتح مى خواند برايت

دوباره غنچه غنچه بـ..وسـ..ـه هايش

شكوفا مى شود بر گونه هايت

مى آيد باز عطر چفيه تو

و نامت مى چكد از خود نويسش

دل من مى دود با آودك اشك

به دشت گونه هاى نرم و خسيسش

پدر از بس آه از تو ياد آرده

دل من هم به سويت مى آشد پر

تو باران بهارى، من زمينم

تو باغِ آسمانى، من آبوتر

پدر گفته آه تو حالا اسيرى

پرنده! سوى لانه آى ميايى؟

آقا احمد! بيايى يا نيايى

برايت در دل من هست جايى

 

[nika_beramiriha]

مثل گل، مثل بهار

باز بويت مى آنم

لابه لاى عكسها

جستجويت مى آنم

باز هم صدها سؤال

مى آنم از مادرم

شاد مى خندد به من

عكسِ بالاى سرم

مادرم! بابا آجاست؟ »

«؟... آى به ما سر مى زند

ناگهان انگشت تو

نرم بر دَر مى زند

گوش ها پر مى شود

باز هم از صحبتت

بـ..وسـ..ـه باران مى شود

آسمانِ صورتت

لاى در وا مى شود

خانه زيبا مى شود

دَفترم با دست تو

باز امضاء مى شود

اين صداى خواهر است :

آه، اى بابا نرو! »

امشبى پيشم بمان

«!... امشبى دريا نرو

خانه ديشب شد بهار

شد پر از عطر اميد

بر سرم جا مانده است

دستِ باباى شهيد...

 

[nika_beramiriha]

من توى اتاِ آوچك خود

يك جبهه خوب جَنگ دارم

اما عوضِ گلوله و تانك

يك جعبه مداد رَنگ دارم

در قلبِ سفيد دفترِ خود

نقاشى جنگ مى آشم من

در باغچه بزرگ سنگر

گلهاى قشنگ مى آشم من

در جبهه آوچكِ اتاقم

خمپاره و موشكى ندارم

چون خوبم و مهربانم و جنگ

با هيچ عروسكى ندارم

در جبهه من، به قول مامان

هر روز بهار سبز و عيد است

بر تاقچه قشنگِ خانه

عكس دو آبوترِ شهيد است

يك روز تمام شهر ديدند

پرواز دو تا آبوترم را

مردم همه خوب مى شناسند

لبخند دو تا برادرم را...

 

[nika_beramiriha]

شما چقدر خوبيد

شما چقدر پاآيد

فرشتگانِ شهريد

ستارگانِ خاآيد

هنوز خنده هاتان

به گوش باغ، جارى است

هنوز شهر ما با

صدايتان بهارى است

هنوز در دلِ شب

سوار اسبِ نوريد

هنوز از دهِ شب

هزار شهر دوريد

خوشا به حالتان، آه

آه تا خدا پريديد

شما به قول قرآن

تمامتان شهيديد...

 

[nika_beramiriha]

باز هم چفيه او را برداشت

با خودش چيزى گفت

باز مانند دو غنچه، دَر اشك

گونه هايش بشكفت

بالِش گُل گلىِ زيبايش

باز دختر را ديد

وقتى او چفيه داداشش را

مثل گل مى بوييد...

دختر قصه ما خوابش برد

رفت تا باغ بهشت

باز با ساقه گل، بر تن برگ

جمله اى خوب نوشت :

اى آه در درس شهادت ، ايمان »

نمره تو شده بيست

فصل زيباى بهار آمده است

«... جايت امّا خاليست

باز پيچيد صداى پدرش :

دختر آوچك و ناز! »

صبح شد، ديدنِ داداش بس است

«... شده هنگام نماز

دخترك پا شد و خنديد، ولى

دل او آنجا بود

دل او توى بهشتى سرسبز

با بسيجى ها بود!

 

[I.MehrDãd]

آخر قصه چی می‌شه؟

کی می‌ره و کی می‌مونه؟

یه برگ خسته تا کجا

اسیر باد و بارونه؟



به من بگو کی می‌رسه

میوه‌ی کال آرزو؟

واسه‌ یه بارم که شده

حقیقتو بهم بگو



چشمای تو بهم می‌گـه

تو تا همیشه زنده‌ای

پر بزن از تو قاب عکس!

بگو هنوز پرنده‌ای ...



اینو ولی خوب می‌دونم

سکوت تو یعنی صدا

بخون دوباره از وطن

چکاوک شهید ما



این روزا باز تازه شده

حرف و حدیث سفرت

دنبال عکس تازه‌ان

روزنامه‌ها از پسرت ...!



عکستو می‌بینم، ولی

عکس تو رفتار می‌کنم

ازت خجالت می‌کشم

خودم رو تکرار می‌کنم



اسم تو اما تا ابد

یه پنجره به بودنه

یه آسمون ساده با

ستاره‌های روشنه



من و تو و یه قاب عکس

بازم سکوت، بازم نگاه

یه شال سبز، یه قمقمه

یه کوله‌پشتی و کلاه



یه ذره خاک و یه پلاک

یه دونه ساعت مچی

آخر قصه چی می‌شه؟

من که نفهمیدم، تو چی؟

 

[I.MehrDãd]

یه آشنا با لهجه ملیحش
منو صدا می زنه تا ضریحش

تو صحن پاک و فوج یاکریمش
هزار هزار دل یتیم ، مقیمش

بازم داره دریا تلاطم می شه
دلم تو سیل جمعیت گم می شه

آهای آهای ! کبوترای گنبد
شما بگین ، خودش منو صدا زد ؟

اینجا بوی غریبی گل می آد
بوی رضا ، بوی توسل می آد

اینجا فرشته ها یه حسی دارن
سر روی شونه های هم می ذارن

بس که ستاره تو حرم می باره
آیینه هم روشنی کم می آره

من اینجا عاشقی رو یاد گرفتم
نشونی از امام جواد گرفتم


شب که می شه ، یه آسمون ستاره
تسبیح عاشقا می شه دوباره

عاشقا که ماهو طواف می کنن
دیوای روسیاه غلاف می کنن

نسیم مهرش ، انتها نداره
کوچه بی نسیم ، صفا نداره

رو زخم عاشقاش که دس می کشه
دنیا تو روشنی نفس می کشه

بذار بگم راز شقایق اینه
آی آدما! دنیای عاشق اینه

این که شقایق ، دل پرخون داره
داغ مسافر خراسون داره ...

الهی زائر چشات شه این دل
اگه قبول کنی ، فدات شه این دل

هرکی دلش با تو باشه یه چیکه
تو آینه کاری حرم ، شریکه

مشهد تو یه آسمون حضوره
تبسم خدا تو قاب نوره

شمیم توس و عطر قائناته
مشهد تو سـ*ـینه کائناته

با دست خالی اومدم ، کرم کن!
دل منو کبوتر حرم کن !

خدا می دونه برهوته شعرم
پر از خجالت سکوته شعرم ...

 

[I.MehrDãd]

باز هم مدرسه آوچكِ ما

ياد غمهاى بزرگش افتاد

دفتر خاطره ام غمگين است

شده بى حوصله ، آم حرف مداد

باز در باغچه تخته سياه

مى نويسد گچ آوچك بى تاب

توى گهواره آغوشم باز

مى آند گريه عروسك بى تاب

باز بر سينه ديوار شكفت

عكس پروانه و الهام و هدى

ياد آن روز آه بمباران شد

شهر ما ، مدرسه آوچك ما

باز هم عطر شهيدان پيچيد

آسمان هم شده چشمش اشكى

صورتِ بچه فرشته خيس است

در دل مقنعه هاى مشكى


مثل يك دسته آبوتر ، دلمان

باز از شوِ پريدن پُر شد

باز پرواز قشنگى آرديم

بالمان نيز همان چادر شد

ياآريم دلم آمد لبِ حوض

نوآش از قصه پرواز پُر است

آسمان ، مدرسه دوّم ماست

آه ، گرچه پرِ پروانه شكست ...!


باز هم برفِ گل ياس نشست

بر سر مدرسه آوچكِ ما

ميز اول ،گُلِ سرخى روييد

جاى پروانه و الهام و هُدى

 

[I.MehrDãd]

مانند آبوترى سبكبال


از باغِ نگاه ما پريدى

دستى به علامت محبت

بر صورتِ اطلسى آشيدى

پروانه شدى و سبز روييد

بر قامت تو دو بال آوچك

مانند بهار، سبز بودى

اى سبزترين نهالِ آوچك

در دفترِ آسمانِ جبهه

پرواز تو مشق ساده اى بود

در چشمِ زمانه قامت تو

چون قلهِ ايستاده اى بود

با اينكه نهال بودى اى خوب

سر سبزتر از درخت بودى

گل در غم تو سياه پوشيد

يعنى آه سفيد بخت بودى


با ساقه سبز، خنده ات را

در باغ شكوفه ها آشيدم

با اشك، آنار آن نوشتم :

فهميده تر از تو من نديدم...!

 

[I.MehrDãd]

پرستوى قشنگى باز ديروز

براى آودآان تعريف مى آرد

ميان آوچه غوغا بود وقتى

براى اين و آن تعريف مى آرد

غروبى ساده بود و خاله خورشيد

دوباره چادرى قرمز به سر داشت

پرستوى قشنگ قصه ما

تمام آوچه ها را زير پر داشت

به قول مرتضى همسايه ما

پرستو حرفهاى تازه اى داشت

صداى بال مى آمد دوباره

محله شوِِ بى اندازه اى داشت

پرستو گاه گاهى گريه مى آرد

مى آمد اشكهايش دانه دانه

صداى گريه ها در آوچه پيچيد

صداى گريه هايى آودآانه

تمام آوچه ما بوى گل داشت

محله عطر خوبِ جبهه مى داد

درون قابِ خيسِ چشمها باز

ابوذر بود و سلمان بود و مقداد


صداى پاى يك فرمانده آمد

مناجات شهيدى را شنيديم

پرستو از بهشتِ آسمان گفت

پريديم و پريديم و پريديم

به ياد روزهاى جنگ بوديم

به ياد حاج عمران، فاو، فكّه

دوباره آسمان چشمهامان

به ياد لاله ها مى آرد چِكّه

به ياد بچه هاى آوچه نور

آه تا آبادى باران پريدند

از اين دنياى بى دريا گذشتند

به اقيانوس آزادى رسيدند