مشاعره مشاعره با اشعار پروین اعتصامی

[~ No love ~]

شد سیه روزی نیکان شرف و جاهش

شد پریشانی پاکان سرو سامانش

گلهٔ نفس چو درنده پلنگانند

بر حذر باش ازین گله و چوپانش

علم، پیوند روان تو همی جوید

تو همی پاره کنی رشتهٔ پیمانش

از کمال و هنر جان، تو شوی کامل

عیب و نقص تو شود پستی و نقصانش

جهل چو شب‌پره و علم چو خورشید است

نکند هیچ جز این نور، گریزانش

نشود ناخن و دندان طمع کوته

گر که هر لحظه نسائیم بسوهانش

 

[n.Anita]

شنیدستم که وقت برگ ریزان
شد از باد خزان برگی گریزان
میان شاخه ها خود را نهان داشت
رخ از تقدیر ،پنهان چون توان داشت !

 

[~ No love ~]

تن که بر اسب هوی عمری تاخت

نشد آگاه که افسار نداشت

آنکه جز بید و سپیدار نکشت

ز که پرسد که چرا بار نداشت

دهر جز خانهٔ خمـار نبود

زانکه یک مردم هشیار نداشت

اندرین پرتگه بی پایان

هیچکس مرکب رهوار نداشت

قلم دهر نوشت آنچه نوشت

سند و دفتر و طومار نداشت

 

[n.Anita]

تا کی حرکات کودکانه
در باغ و چمن چمیدن آموز
رام تو نمیشود زمانه
رام ازچه شدی، رمیدن آموز

 

[~ No love ~]

Please, ورود or عضویت to view quote content!

زهر را جای شهد نوشاندن
اندر امید خوشهٔ هوسی
هر کجا خرمنی است، سوزاندن
گمرهان را رفیق ره بودن
سر ز فرمان عقل پیچاندن
عیب پنهان دیگران گفتن
عیب پیدای خویش پوشاندن
بهر یک مشت آرد، بر سر خلق
آسیا چون زمانه گرداندن
گویمت شرط نیکنامی چیست
زانکه این نکته بایدت خواندن
خاری از پای عاجزی کندن
گردی از دامنی بیفشاندن

 

[Negarنگار]

نباید تاخت بر بیچارگان روز توانائی

به خاطر داشت باید روزگار ناتوانائی

 

[Flaming flower]

یکی بگفت به آن دیگری، تو خون که‌ای
من اوفتاده‌ام اینجا، ز دست تاجوری

 

[Nazila]

شعر از پروین اعتصامی با حرف" ی "

"یکی کشتی از دانش و عزم باید

چنین بحر پر وحشت بیکران را"

 

[Flaming flower]

Please, ورود or عضویت to view quote content!

از آنرو چهره‌ام را سرخ شد رنگ
که بس خونابه خوردم در دل سنگ

 

[سنجاقکـــــ]

گل سرخ، روزی ز گرما فسرد
فروزنده خورشید، رنگش ببرد