شعر اشعار فایــز دشتـــی

[ZahraHayati]

خیال کشتن من داشت جانان
کدامین سنگدل کردش پشیمان
ندانست عید فایز آن زمانست
که گردد در منای دوست قربان​

 

[ZahraHayati]

گر خواهی بسوزانی جهان را


رخی بنما بیفشان گیسوان را


بت فایز اشارت کن به ابروت


بکش تیغ و بکش پیر و جوان را​

 

[ZahraHayati]

عجب دارم از آن زلف چلیپا

که دارد صد هزاران دل درآن جا

بت فایز مزن شانه برآن زلف

مکن ویرانه خود آن آشـیان‌ها​

 

[ZahraHayati]

مرا تن زورق است وناخدا دل

در این کشور بوَد فرمانروا دل

برد فایز به منزل یا کند غرق

نمی‌دانم برد ما را کجا دل​

 

[ZahraHayati]

مرا تن زورق است وناخدا دل

در این کشور بوَد فرمانروا دل

برد فایز به منزل یا کند غرق

نمی‌دانم برد ما را کجا دل​

 

[ZahraHayati]

بگو با دلبـر ترسایـی امشب


چه می‌شد گر که بی ترس آیی امشب


لبان خشک فایز را زرحمـــت


به آن لعل لب تر سایـی امشب​

 

[ZahraHayati]

نه هر چشمی ز جسمی می‌برد جان


نه هر زلفی دلی سازد پریشان


نه هر دلبر ز فایز می‌برد دل


رموز دلبری سری است پنهان​

 

[ZahraHayati]

دلم را جز تو کس دلبر نباشد

به جز شور تو ام در سر نباشد

دل فایز تو عمدا می‌کنی تنگ

که تا جـای کس دیگر نباشد​

 

[ZahraHayati]

دو چشمانم به چشمان ول افتاد


چو مهتابی که بر روی دل افتاد


بیائید چاره سازان چاره سازید

گره در کار فایز مشکل افتاد​

 

[ZahraHayati]

دلم تنگ و زمین تنگ آسمان تنگ


غم دوری به جانم می کند جنگ


سر راهت نشیند فایز زار


که تا هرکس رسد بر او زند سنگ​