شعر اشعار خلیل الله خلیلی

^Venus^ · 2017/08/20

هرکس که به ازدواج پابند شود

معروض به داغ و درد فرزند شود

دهقان زمانه بر کسی می خندد

کز کشتن تخم مرگ خرسند شود

^Venus^ · 2017/08/20

چو از دل عشق رفت آزار آید

چو گل رفت از گلستان خار آید

نمی بینی که چون پنهان شود مهر

شب تاریک اندوه بار آید

^Venus^ · 2017/08/20

دی شاخ شکوفه در چمن می خندید

بر سنبل و نسرین و سمن می خندید

از دور سپیده ی سحر را دیدم

بر روز خود و به شام من می خندید

^Venus^ · 2017/08/20

سر راه غریبان خار روید

ز کشت شان دل بیمار روید

به هر جایی که کارم تخم امید

به جای گل همه آزار روید

^Venus^ · 2017/08/20

آن ماه سخن ز بامیان می گوید

اسرار گذشته ی جهان می گوید

دل قصه ی عشق او ز چشمش پنهان

از موی شنیده بامیان می گوید

^Venus^ · 2017/08/20

این کینه وران باز به نیرنگ دگر

دارند سر فتنه به آهنگ دگر

فریاد که این شعبده بازان هر روز

خواهند به نام آشتی جنگ دگر

^Venus^ · 2017/08/20

آن منظر فیض صبحگاهی بنگر

انوار تجلی الهی بنگر

در وادی نقره فام گردون هر شب

آن قافله لایتنهای بنگر

^Venus^ · 2017/08/20

ای بار خدای پاک دانای قدیر

دارم به تو حاجتی به فضیلت بپذیر

آن را که به لطف خویش عزت دادی

تا زنده بود به خواریش باز مگیر

^Venus^ · 2017/08/20

طفلی بودم غنوده بر بستر ناز

برخاست ز دور نغمه های دمساز

تا گوش نهادم نه صدا بود و نه ساز

ای شور جوانی! تو کجا رفتی باز

^Venus^ · 2017/08/20

بیا ساقی بده آن جام گلرنگ

که زد بر شیشه ی من آسمان سنگ

به صد صحرا نمی گنجد غم دل

چه سان گنجایش در سـ*ـینه ی تنگ