شعر اشعار حامد عسکری

[nika_beramiriha]

شربت توت سیاه است آنچه بر لب ریخته

تشنه‌ها را تشنه تر کرده لبالب ریخته


میرعماد امشب چلیپایی به رقـ*ـص آورده یا

گیسویی بر شانه لخـ*ـتی مورب ریخته؟


جان فدای خالقی که در دهان کوچکت

چند مروارید غلتان مرتب ریخته


خالقی که چشم هایت را پدید آورده و

قطره ای از آن میان کاسه شب ریخته


من اتاقم را همین دیشب مرتب کردم و

اسمت آمد ... گوشه گوشه یاس و کوکب ریخته

 

[nika_beramiriha]

گیسوانت را بیاور شانه پیدا می شود

بغض داری؟ شانه ی مردانه پیدا میشود


امتحان کن ! ساده و معصوم لبخندی بزن

تا ببینی باز هم دیوانه پیدا می شود


من اسیر عابر این کوچه ی پاییزی ام

ورنه هر جایی که آب و دانه پیدا می شود


عصر پاییزی زیبایی ست لبخندی بزن

یک دوفنجان چای در این خانه پیدا می شود

 

[nika_beramiriha]

تو را هر قدر عطر یاس و ابریشم بغـ*ـل کرده

مرا صدها برابر غصه و ماتم بغـ*ـل کرده


زمستان می رسد گلدان خالی حسرتش این است:

چرا شاخه گل مهمان خود را کم بغـ*ـل کرده؟


چه ذوقی می کند انگشترم هربار میبیند

عقیقی که برآن نام تو را کندم بغـ*ـل کرده


چنان بر روی صورت ریختی موی پریشان را

که گویی ماه را یک هاله مبهم بغـ*ـل کرده


لبت را می مکی با شیطنت انگار درباران

تمشکی سرخ را نمناکی شبنم بغـ*ـل کرده


دلیل چاک پشت پیرهن شاید همین باشد:

زلیخا یوسفش را دیده و محکم بغـ*ـل کرده...

 

[nika_beramiriha]

نشسته در حیاط و ظرف چینی روی زانویش

اناری بر لبش گل کرده سنجاقی به گیسویش


قناری های این اطراف را بی بال و پر کرده

صدای نازک برخورد چینی با النگویش


مضاعف می کند زیبایی اش را گوشوار آنسان

که در باغی درختی مهربان را آلبالویش


کسوف ماه رخ داده ست یا بالا بلای من

به روی چهره پاشیده است از ابریشم مویش؟


اگر پیچ امین الدوله بودم می توانستم

کمی از ساقه هایم را ببندم دور بازویش


تو را از من جدا کردند هر باری به ترفندی

یکی با خنده تلخش یکی با برق چاقویش


قضاوت می کند تاریخ بین خان ده با من

که از من شعر می ماند و از او باغ گردویش


رعیت زاده بودم دخترش را خان نداد و من

هزاران زخم در دل داشتم این زخم هم رویش

 

[nika_beramiriha]

با من برنو به دوش یاغی مشروطه خواه

عشق کاری کرده که تبریز می سوزد در آه


بعدها تاریخ می گوید که چشمانت چه کرد؟

با من تنها تر از ستارخان بی سپاه


موی من مانند یال اسب مغرورم سپید

روزگار من شبیه کتری چوپان سیاه


هرکسی بعد از تو من را دید گفت از رعد و برق

کنده ی پیر بلوطی سوخت نه یک مشت کاه


کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود

یک نفر باید زلیخا را بیاندازد به چاه


آدمیزادست و عشق و دل به هر کاری زدن

آدم ست و سیب خوردن آدم ست و اشتباه


سوختم دیدم قدیمی ها چه زیبا گفته اند

"دانه ی فلفل سیاه و خال مهرویان سیاه"

دانلود رمان های عاشقانه

 

[nika_beramiriha]

یك سـ*ـینه حرف هست، ولی نقطه‌چین بس است

خاتون دل و دماغ ندارم.... همین بس است



یك روز زخم خوردم یك عمر سوختم

كو شوكران؟ كه زندگی اینچنین بس است



عشق آمده‌ست عقل برو جای دیگری

یك پادشاه حاكم یك سرزمین بس است



مورم، سیاوشانه به آتش نكش مرا

یك ذره آفتاب و كمی ذره‌بین بس است



ظرف بلور! روی لبت خنده‌ای بپاش

نذری ندیده را دو خط دارچین بس است



ما را به تازیانه نوازش نكن عزیز

كه سوز زخم كهنه‌ی افسار و زین بس است



از این به بعد عزیز شما باش و شانه‌هات

ما را برای گریه سر آستین بس است

دانلود رمان های عاشقانه

 

[nika_beramiriha]

هر نسیمی كه نصیب از گل و باران ببرد



می تواند خبر از مصر به كنعان ببرد



آه از عشق كه یك مرتبه تصمیم گرفت:



یوسف از چاه درآورده به زندان ببرد



وای بر تلخی فرجام رعیت پسری



كه بخواهد دلی از دختر یك خان ببرد



ماهرویی دل من بـرده و ترسم این است



سرمه بر چشم كشد،زیره به كرمان ببرد



دودلم اینكه بیاید من معمولی را



سر و سامان بدهد یا سر و سامان ببرد



مرد آنگاه كه از درد به خود میپیچد



ناگزیر است لبی تا لب قلیان ببرد



شعر كوتاه ولی حرف به اندازه ی كوه



باید این قائله را "آه" به پایان ببرد



شب به شب قوچی ازین دهكده كم خواهد شد



ماده گرگی دل اگر از سگ چوپان ببرد!

دانلود رمان های عاشقانه

 

[I.MehrDãd]

هرچه با تنهایی من آشنا تر می شوی
دیرتر سر میزنی و بی وفا تر می شوی

هرچه از این روزهای آشنایی بگذرد
من پریشان تر، تو هم بی اعتناتر می شوی

من که خرد و خاکشیرم! این تویی که هر بهار
سبزتر می بالی و بالا بلاتر می شوی

مثل بیدی زلف ها را ریختی بر شانه ها
گاه وقتی در قفس باشی رهاتر می شوی

عشق قلیانی ست با طعم خوش نعنا دوسیب
می کشی آزاد باشی، مبتلاتر می شوی

یا سراغ من می آیی چتر و بارانی بیار
یا به دیدار من ابری نیا... تر میشوی

دانلود رمان های عاشقانه

 

[I.MehrDãd]

اصلا قبول حــرف شما ، من روانی ام

من رعد و بـرق و زلزله ام ؛ ناگهانی ام

این بیت های تلخ ِ تفس گیر ِ شعله خیز

داغ شماست خیمـه زده بر جوانی ام

رودم ! اگــرچه بی تو به دریا نمی رسم

کوهم ! اگــرچه مردنی و استخوانی ام

من از شکوه ِ روسری ات کم نمی کنم

من - این غبار - چـرا می تکانی ام ؟

بگــذار روی دوش تو باشد یکی دو روز

این سر ، که سرشکسته ی نامهربانی ام

کوتاه شد سی و سه پل و دو پلش شکست

از بعد رفتنت ، گل ِ ابرو کمانی ام !

شاعر شنیدنی است ... ولی دست روزگار

نگذاشت ... اینکه بشنوی ام یا بخوانی ام

این بیت آخر است ! هوا گرم شد ، بخـند

من دوستـدار ِ بستنی زعفرانی ام !

دانلود رمان های عاشقانه

 

[I.MehrDãd]

شب دلواپسی‌ها هرقدر بی‌ماه‌تر بهتر


که شاعر در شب موهای تو گمراه‌تر بهتر




برای شانه‌های شهر متروکی شبیه من


تکان‌های گسل، یک‌دفعه و ناگاه‌تر بهتر




چه فرقی می‌کند من چند سر قلیان عوض کردم؟


برای قهوه‌چی‌ها، مرد، خاطرخواه‌تر بهتر




ندانستی که روی بیت بیتش وزن کم کردم


نوشتی شعرهایت شادتر، کم‌آه‌تر بهتر




نه این‌که قافیه کم بود نه! در فصل تابستان


غزل هم مثل دامن هرقدر کوتاه‌تر بهتر

دانلود رمان های عاشقانه