شعر اشعار مولانا

[Ay Çocuğu]

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من


خاک من گل شود و گل شکفد از گل من
تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من

 

[Ay Çocuğu]

چون نمایی ان رخ گلرنگ را
از طرب در چرخ آری سنگ را


بار دیگر سر برون کن از حجاب
از برای عاشقان دنگ را


تا که دانش گم کند مر راه را
تا که عاقل بشکند فرهنگ را


تا که آب از عکس تو گوهر شود
تا که آتش واهلد مر جنگ را


من نخواهم ماه رابا حسن تو
وان دو سه قندیلک آونگ را


من نگویم آینه با روی تو
آسمان کهنه پرزنگ را


دردمیدی و آفریدی باز تو
شکل دیگر این جهان تنگ را


در هوای چشم چون مریخ او
ساز ده اي زهره باز ان چنگ را

 

[Ay Çocuğu]

اي یوسف خوش نام مـا خوش می روی بر بام مــــا
اي درشکـــسته جــام مـا اي بــردریـــــده دام ما
اي نــور مـا اي سور مـا اي دولت منصــور مـا
جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما
اي دلبر و مقصود ما اي قبله و معبود ما
آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما
اي یــار مـــا عیــار مـــا دام دل خمـــار مـــا
پا وامکــش از کار ما بستان گــــرو دستار مــا
در گل بمانده پای دل جان می دهم چه جای دل
وز آتـــــش ســودای دل اي وای دل اي وای مـــــا

 

[Ay Çocuğu]

از آتش عشق در جهان گرمی ها
وز شیر جفاش در وفا نرمی ها


زان ماه که خورشید از او شرمنده‌ ست
بی شرم بود مرد چه بی شرمی ها

 

[Ay Çocuğu]

جز عشق نبود هیچ دم ساز مرا
نی اول و نی آخهر و آغاز مرا


جان می‌دهد از درونه آواز مرا
کی کاهل راه عشق درباز مرا

 

[Ay Çocuğu]

اي قـوم بــه حج رفتـه کجایید کجایید
معشــوق همیــن جـاست بیایید بیایید
معشــوق تــو همسـایه و دیــوار به دیوار
در بادیه ســـرگشته شمـــا در چــه هوایید
گــر صـــورت بی‌صـــورت معشـــوق ببینیــد
هــم خـــواجه و هــم خانه و هم کعبه شمایید
ده بـــــار از ان راه بـــدان خـــانه بـــرفتیــــد
یــک بـــار از ایـــن خانــه بــر این بام برآیید
ان خانــــه لطیفست نشان‌هـــاش بگفتیــد
از خــواجــــه ان خــــانـــــه نشانـــی بنماییـــد
یک دستـــه گــل کــو اگـــر ان بـــــاغ بدیدیت
یک گـــوهر جــــان کـــو اگـــر از بحر خدایید
با ایــــن همـه ان رنج شما گنج شما باد
حيف که بر گنج شما پرده شمایید

 

[Ay Çocuğu]

من پیر فنا بدم جوانم کردی
من مرده بدم ز زندگانم کردی


می ترسیدم که گم شوم در ره تو
اکنون نشوم گم که نشانم کردی

 

[Ay Çocuğu]

اندر دل بی وفا غم و ماتم باد
ان راکه وفا نیست ز عالم کم باد


دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد
جز غم که هزار آفرین بر غم باد

 

[Ay Çocuğu]

اگر عالم همه ی پرخار باشد
دل عاشق همه ی گلزار باشد


وگر بی‌کار گردد چرخ گردون
جهان عاشقان بر کار باشد


همه ی غمگین شوند و جان عاشق
لطیف و خرم و عیار باشد


به عاشق ده تو هر جا شمع مرده‌ست
که وی را صد هزار انوار باشد


وگر تنهاست عاشق نیست تنها
که با معشوق پنهان یار باشد


نوشید*نی عاشقان از سـ*ـینه جوشد
رقیب عشق در اسرار باشد


به صد وعده نباشد عشق خرسند
که مکر دلبران بسیار باشد


وگر بیمار بینی عاشقی را
نه شاهد بر سر بیمار باشد


سوار عشق شو وز ره میندیش
که اسب عشق بس رهوار باشد


به یک حمله تو را منزل رساند
گرچه راه ناهموار باشد


علف خواری نداند جان عاشق
که جان عاشقان خمـار باشد


ز شمس الدین تبریزی بیابی
دلی کو مـسـ*ـت و بس هشیار باشد

 

[Ay Çocuğu]

یــار مرا غار مــرا عشق جگرخوار مرا
یار تویی غـــار تویی خواجه نگهدار مرا
نوح تویی روح تــویی فاتح و مفتوح تـویی
سینـــه مشــروح تــویی بـــر در اســرار مرا
نـــور تـــویی سـور تــویی دولت منصور تـویی
مـــرغ کـــه طــور تــویی خســته بــه منقار مرا
قطـــره تویی بحــر تویی لطـف تــویی قهــر تویی
قنــد تـــویی زهـــر تــویی بیــــش میـــازار مرا
حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی
روضــه اومیــد تویـــی راه ده اي یــار مرا
روز تــویی روزه تـــویی حـاصل دریوزه تـویی
آب تــویی کــوزه تــویی آب ده این بـــار مـــرا
دانـــه تویــی دام تــویی بــاده تویی جام تـویی
پختـــه تویی خـــام تــویی خـــام بمگـــذار مرا
این تن اگـــر کـــم تــندی راه دلــم کــم زندی
راه شــدی تــا نبــدی ایـــن همـــه گـــفتار مرا