شعر دفتر اشعار گروس عبدالملکیان

[Diba]

پرواز


گفتی دوستت دارم



و من به خیابان رفتم !



فضای اتاق برای پرواز کافی نبود ....


--------
​

​

سهم تو



دستان من نمی توانند


نه،نمی توانند

هرگز این سیب را

عادلانه قسمت کنند.

تو

به سهم خود فکر می کنی

من

به سهم تو.
​

 

[Diba]

به شانه ام زدی​

که تنهایی ام را تکانده باشی​

به چه دل خوش کرده ای ؟!​

تکاندن برف​

از شانه های آدم برفی ؟!
*******************

صدای قلب نیست​

صدای پای توست​

که شب ها در سـ*ـینه ام می دوی​

کافی ست کمی خسته شوی​

کافی ست بایستی​

 

[Diba]

پرواز هم دیگر

رویای آن پرنده نبود



دانه دانه پرهایش را چید

تا بر این بالش

خواب دیگری ببیند

*******************

دریای بزرگ دور

یا گودال کوچک آب

فرقی نمی کند

زلال که باشی

آسمان در توست​

​

 

[Diba]

*******************

کلید

بر میز کافه جامانده است

مرد

مقابل خانه جیب هایش را می گردد



آینده

در گذشته جا مانده است

*******************

موسیقی عجیبی ست مرگ.

بلند می شوی

و چنان آرام و نرم می رقصی

که دیگر هیچکس تو را نمی بیند

​

فراموش کن

مسلسل را

مرگ را

و به ماجرای زنبوری بیاندیش

که در میانه ی میدان مین

به جستجوی شاخه گلی ست

*******************

زیر این آسمان ابری

به معنای نامش فکر می کند

گل آفتابگردان!

*******************

گرگ

شنگول را خورده است

گرگ

منگول را تکه تکه می کند...



بلند شو پسرم !

این قصه برای نخوابیدن است​

 

[Diba]

من مرده ام​

و این را فقط​

من می دانم و تو​

تو​

که چای را تنها در استکان خودت می ریزی​

خسته تر از آنم که بنشینم​

به خیابان می روم​

با دوستانم دست می دهم​

انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است​

ــگیرم کلید را در قفل چرخاندی​

دلت باز نخواهد شد!
می دانم
من مرده ام
و این را فقط من می دانم و تو
که دیگر روزنامه ها را با صدای بلند نمی خوانی

نمی خوانی و
این سکوت مرا دیوانه کرده است
آنقدر که گاهی دلم می خواهد
مورچه ای شوم
تا در گلوی نی لبکی خانه بسازم
و باد نت ها را به خانه ام بیاورد
یا مرا از سیاهی سنگفرش خیابان بردارد
بگذارد روی پیراهن سفید تو
که می دانم
باز هم مرا پرت می کنی
لا به لای همین سطرها
لا به لای همین روزها

این روزها
در خواب هایم تصویری است
که مرا می ترساند

تصویری از ریسمانی آویخته از سقف
مردی آویخته از ریسمان
پشت به من
و این را فقط من می دانم و من
که می ترسم برش گردانم...

*******************


حالا که رفته ای ، بیا
بیا برویم
بعد ِ مرگت قدمی بزنیم
ماه را بیاوریم
و پاهامان را تا ماهیان رودخانه دراز کنیم

بعد
موهایت را از روی لب هایت بزنم کنار
بعد
موهایت را از روی لب هایت بزنم کنار
بعد
موهایت را از روی لب هایت ....

لعنتی
دستم از خواب بیرون مانده است.

 

[Diba]

دره ها گلوله خورده اند​

جنگل گلوله خورده است​

خون همین حالا دارد​

در انارها جمع می شود​

من اما​

بر تپه ای نشسته ام​

بهمن کوچک دود می کنم.​

یعنی تنهایم​

یعنی نام هیچکس در دهانم نیست​

و اندوه را​

مثل عینکی دودی​

بر چشم گذاشته ام​

باید بروم​

این بهمن کوچک را ترک کنم​

اسفند را​

بهار را هم...​

نه با مرگ​

که چیز مسخره ای است...​

آن راهِ کوچک​

که بعد از درخت ها عـریـ*ـان می شود​

هـ*ـوسِ بیشتری دارد...​

*******************​

بارانی که روزها​

بالای شهر ایستاده بود​

عاقبت بارید،​

تو بعد ِ سالها به خانه ام می آمدی...​

تکلیف ِ رنگ موهات​

در چشم هام روشن نبود​

تکلیف ِ مهربانی، اندوه، خشم​

و چیزهای دیگری که در کمد آماده کرده بودم​

تکلیفِ شمع های روی میز​

روشن نبود...​

من و تو بارها​

زمان را​

در کافه ها و خیابان ها فراموش کرده بودیم​

و حالا زمان داشت​

از ما انتقام می گرفت​

در زدی​

باز کردم،​

سلام کردی​

اما صدا نداشتی،​

به آغوشم کشیدی​

اما​

سایه ات را دیدم​

که دست هایش توی جیبش بود​

به اتاق آمدیم​

شمع ها را روشن کردم​

ولی هیچ چیز روشن نشد​

نور​

تاریکی را​

پنهان کرده بود ...​

بعد​

بر مبل نشستی​

در مبل فرو رفتی​

در مبل لرزیدی​

در مبل عرق کردی​

پنهانی، گوشه ی تقویم نوشتم :​

نهنگی که در ساحل تقلا می کند​

برای دیدن هیچ کس نیامده است​

 

[Diba]

از زیر سنگ هم شده پیدایم کن!
دارم کم کم این فیلم را باور می کنم
و این سیاهی لشکر عظیم
عجیب خوب بازی می کنند.
در خیابان ها
کافه ها
کوچه ها
هی جا عوض می کنند و
همین که سر برگردانم
صحنه ی بعدی را آماده کرده اند
از لابلای فصل های نمایش
بیرونم بکش
برفی بر پیراهنم نشانده اند
که آب نمی شود
از کلماتی چون خورشید هم استفاده کردم
نشد!
و این آدم برفیِ درون
که هی اسکلت صدایش می کنند
عمق زمستان است در من
..
اصلا
از عمق تاریک صحنه پیدایم کن!
از پروژکتورهای روز و شب
از سکانس های تکراری زمین، خسته ام!
دریا را تا می کنم
می گذارم زیر سرم
زل می زنم
به مقوای سیاه چسبیده به آسمان
و با نوار جیرجیرک به خواب می روم
نوار را که برگردانند
خروس می خواند.
..
از توی کمد هم شده پیدایم کن!
می ترسم چاقویی در پهلویم فرو کنند
یا گلوله ای در سرم شلیک
و بعد بگویند:
" خُب،
نقشت این بود"
*******************



​

می خواستم بمانم​

رفتم
می خواستم بروم
ماندم
نه رفتن مهم بود و نه ماندن
مهم
من بودم​

که نبودم...​

 

[Diba]

دختران شهر ​

به روستا فکر می کنند ​

دختران روستا ​

در آرزوی شهر می میرند ​

مردان کوچک ​

به آسایش مردان بزرگ فکر می کنند ​

مردان بزرگ ​

در آرزوی آرامش مردان کوچک ​

می میرند ​

کدام پل ​

در کجای جهان ​

شکسته است ​

که هیچکس به خانه اش نمی رسد​

 

[Diba]

باد که می آید

خاکِ نشسته بر صندلی بلند می شود

می چرخد در اتاق

دراز می کشد کنار زن ،

فکر می کند

به روزهایی که لب داشت.

 

[Diba]

گفتند

شعرهای من

جوشش دریاست

خروش رود



بیشک

کمی بالاتر

به چشمهای میرسند

که تو هستی...