شعر دفتر اشعار رضا کاظمی

[*parisa*]

در من همیشه عیسایی نفس می کشد ​

1

پاییز آمده است پشتِ پنجره

بیا برویم کمی قدم بزنیم.

نگران نباش!

دوباره باز می گردانمَت

به قاب عکس

2

این همه خط نوشتم وُ

یکی نستعلیقِ چشم های تو نشد!

3

یک لحظه تو را دیدم وُ

ابر شد.

حالا سال هاستْ مَشقِ آفتاب می کنم

4

خیابان های شهر را قدم می زنم هر روز

شاید دوباره ببینمَت

غافل از آن که سال هاستْ رفته ای از این شهر!​

 

[*parisa*]

شده ای زخم / هِی می خراشمَت / پوست می آوری! ​

1

دلَم دریاست؛

موّاج و توفانی.



در ساحلَت بمان!

2

غم

ردِّ نگاهِ تو است

در ازدحامِ خیابان ها،

وقتی هیچ مردی

من نیستم!

3

با « یکی بود یکی نبود » شروع می شود این قصه

با یکی ماند یکی نماند، تمام.

یکی، من بودم یا تو؛ مهم نیست

مهمْ

قصه ای ست که تمام می شود!​

 

[*parisa*]

پستچی جای نامه تنهایی آورد! ​

1

آفت زده است این باغ

بیا به دشت بپاشیم

خودمان را

2

دریاستْ تنَت

موّاج و توفانی

بگذار غریقِ تو باشم

3

این قدر به زنده گی اَم سَرَک نکش!

کوتاه تر از خواب های من

دیواری ندیده ای؟!

4

خودت را بی خودی شیرین نکن!

این همه سنگ که پیشِ پایم انداخته ای

فرهاد می خواهد

نه شاعری که منَم​

 

[*parisa*]

کسی چوب لای چرخ زمین بگذارد / داریم تمام می شویم ​

1​

رقـ*ـص نمی دانم

اما هرشب

به سازِ خیالِ تو می رقصم!

2

نان و نوشید*نی،

در لب های تو است.

مرا

با بـ..وسـ..ـه ای تقدیس کن!

3

ساعتِ دیدار

به وقتِ قرارهای عاشقانه بود.

دیر رسیدی!



هیچ عاشقی ساعتَش را

به وقتِ گرینویچ تنظیم نمی کند!

4

گفتند زلزله شده است

سراسیمه شتافتم

تا رودبار، منجیل؛ خرابه های بَم

تا حتا جغرافیای تمام زلزله های جهان.

زیرِ تمامِ آوارها

تو بودی!​

 

[*parisa*]

یک روزْ غروب / تمامِ حجمِ آسمان را می شوم خورشید

1

شب تر از چشم های تو

شاید راهی باشد که می روم!

2

هزار سنگ پراندند

نشکست این تُنگ

اما تو نَرم گذشتی وُ...

بی چاره ماهی!

3

تو را

خدا نمی خواهد که برگردی

وگرنه

آمدنْ نه بال می خواهد

نه کفش و عصای آهنین!

4

از هر طرف که می روم

به خانه ی تو می رسم

نعوذبالله

خدا شده ای مگر؟!

 

[*parisa*]

کجا ماندهای با بهاری که نیاوردهای هنوز؟! ​

1​

بوسههات​

مرگ را به تأخیر میاندازند.​

مرا ببوس!​

2​

به صلیبِ درد کشیده شده استْ تمامِ جان و تنَم​

اما چه باک!​

کودکانِ جهان​

به عاشقانههای منْ تعمید میشوند همه​

3​

نُقرهداغِ بوسههای منی،​

هیچوقت​

گُم نمیشوی!​

4​

سرِ قرارهای عاشقانهات​

هیچوقت بهوقت نرسیدم.​

سالهاست ساعتم خواب رفته است​

رووی زنگِ تنهایی!​

5​

باران میبارد​

و من​

دارم به تو فکر میکنم.​

فعلن نیا !​

 

[*parisa*]

باید دوباره سُراغِ چشمهای تو بیایم!
​

​

1​

بارها گُریختهای از مرگ​

بی آنکه بدانی بر سینهات​

چشمزخمِ بوسههای مرا داشتهای!​

2​

چشمهات​

خورشید را هم زخم میزنند​

من که جای خود!​

3​

من، در هوای تو نفس میکشم​

تو، در هوای دیگری​

و اینگونه​

فرجامِ جهان را پیش میاندازیم!​

4​

نمایش تمام شد​

پرده را کنار بزن​

خودت را میخواهم تماشا کنم حالا!​

 

[*parisa*]

برای آمدن / به چشم های تو نگاه می کند بهار

​

1​

شعری نهفته استْ در لب هات​

که بوویِ نارنج می دهد.​

بهار که شد​

به چیدنَ ت می آیم.​

2​

به هوای ماهیِ چشم هات​

قلاب انداخته مَرد.​

پلک نزن​

آشفته می شود دریاش!​

3​

خدا را هم فریب داده اند چشم هات​

وگرنه​

همان سالِ رفتنَ ت باید​

تمام شده باشد دنیا​

4​

آن قدر نیامدی​

که از چهره امْ بهار​

برگ به برگ ریخت​

پاییز شدم.​

دیگر نیا​

آشفته میشود خواب های رنگی اَم​

 

[*parisa*]

تو خُفتهای برای همیشه؛ اما... ​

1​

گفتند غرق شده ای در آب های دوور​

و دریا؛ جسدت را پس نداده است.​

چه شوخیِ احمقانه ای!​

تو​

شاه ماهیِ قصه های منی​

غرق می شوی مگر؟!​

​

​

2​

چه کرده ای ماهیِ کوچک​

که این طور به امواج زده است خودش را​

مردی که شنا نمی داند؟!​

​

3​

کافر نیستم اما​

یک بار نشد "آیت الکرسی" بخوانم وُ​

از سفرِ چشم های تو​

سلامت برگردم!​

​

4​

کسی در رگ های من​

تو را آواز می خواند.​

شعله می شوم؛​

بیرون می ریزم از چشم هات​

و جهان،​

بشکه ی باروت!​

 

[*parisa*]

لَنگِ آمدنِ تو نیستْ بهار ! ​

1​

بهار​

بی تو​

نیامده رفت.​

مجالِ زنده گی آیا​

تا بهارِ دیگر هست؟​

​

2​

دیگر به دیدنت نمی آیم.​

روز به روز​

دارند قد می کِشند این کوه ها​

​

​

3​

امروز تو را فروختم​

به بهای زنی که چشم هاش​

شبیه چشم های تو بود!​

​

​

4​

از ساحل که دور می شوی​

نگرانت نمی شوم دیگر.​

دریا​

جسدت را پس خواهد داد!​