شعر دفتر اشعار سعید مطوری!

[Diba]

با پرواز پروانه ای

دل و جانم

به رفتن می اندیشد

هر مرگ

اعتمادی بود

به تمامی زنده بودنم

و اینکه شروع

ابدیتی زیباست

من با مرگ

شعری سپید خواهم ساخت

تو بدان پایان احساسم نیست

پروازم و یکی شدن در آسمان

و خورشید نگاهی که

چه شیرین میسوزاند

دنیا غربت تنهایی من بود

در خلوت اشکهایم

با خورشید مهربانی

تو و او

گرم شدم

تبخیر شدم

به آسمانت میآیم

تا ابری از خاطره ها شوم

من اشکِ بارانم

قطره هایی از یک آه

بر شیشه ی پنجره ات گاهی می لغزم

احساس شفافم را ببین

تا پایین پنجره ات گم نشدم...​

 

[Diba]

گورهایی دسته جمعی

با دستان صاحبانی

که مُردگانی غریب داشتند...​

 

[Diba]

انگشتر

ساعت

گردنبند

شناسنامه ی سوختگانی شد

که در میدان جنگ نبودند...​

 

[Diba]

مرگ آغاز راهی بی انتهاست

من قدمهایم را

میان دو آیینه گذاشته ام...​

 

[Diba]

بر سنگر قبرم بنویسید

شاعری که

در آغـ*ـوش

شعر هایش مُرد...​

 

[Diba]

بیکرانگی من جایی است

که نورش مرا

به صدها شعر می بر​

د....​

 

[Diba]

خودم را دیدم که ابرم

به تمامی سیاهم

اما می بارم

و سبز می کنم...​

 

[Diba]

پنجره در پنجره ات گشودم

تا بی نهایت را

چون ذرات درنور آرام برقصانم


پرده ها اما

زنجیر وارما

در برابر ما

غافل از اینکه

راهمان

از پرده ها نیزمیگذرد

و به هم می رسند​

 

[Diba]

طعم انار میدهد رازهای من و تو

به رنگی که در دل ماست

و گلهای سفیدی که مدام

بر موهایت نقش میزند

بودن یک پاکی را​

 

[Diba]

اذان عشق میخوانی

از گلدسته ی چشمانت

ومن نماز شعرم را

بار دیگر

با وضوی قافیه ی نفس هایت

غزلی زیبا خواهم کرد.​