شعر دفتر اشعار رضا کاظمی

[*parisa*]

به بَهای کدام برکه، دریا را به باد دادهای؟!​

1
با این نوشید*نی ها
مـسـ*ـت نمی شوم دیگر.
باید دوباره سُراغِ چشم های تو بیایم!
2
برای ماندن،
بهانه می خواستی
یاری اَم نکرد آسمان؛ بارید.
بدم می آید از باران!
3
نخی سیگار،
پُکی عمیق،
و لب خندِ تو روی دیوار.
دود می شویم همه با هم امشب!
4
این قدر سَرَک نکش!
خیالی بیش نیستْ مردی که از خیابان میگذرد.
من؛
نشانیِ خانه اَت را هم از یاد بُردهاَم دیگر​

 

[*parisa*]

مرا به نامِ کوچکَم صدا بزن؛ باران!

1
سراغِ تو را
از شعرهای من می گیرند همه
حال آن که من هنوز
خودم تو را ندیده اَم!
2
می روی،
غروب می شود.
میانِ سـ*ـینه اَت انگار
آرام می گیرد خورشید!
3
خواندی: « زیرِ باران باید رفت »
و رفتی.
از باران، بدم می آید دیگر!
4
این دلِ بی صاحب مانده
خانه ی کُلنگی شده است انگار
اجاره نمی رود دیگر!
بیا بکوبیم، از نو بسازیم.

 

[*parisa*]

باید عاشق باشد این طور که غمگین می نویسد

1
شب، سیاه
چشم هاش، گیسووهاش سیاه تر
راه گُم میکند امشب، اگر بیاید.
خدایا کمی برف ببار!
2
برف می بارد
کودکان خوش حالَ ند
منْ غمگین.
دارد ردِّ پاهات را می پوشاند برف!
3
مرا ببوس
روزهای سختی در پیش است
بگذار تو را
کمی پس انداز کنم!
4
تو برمی گردی
و زنده گی را از جایی که پاره شده
دوباره به هم می دوزیم.
در صندوقِ خاطره ها هنوز
نخ برای بخیه زدن هست!

 

[*parisa*]

نازِ کسی را نمی کِشند عاشقانه هام

1
ایستاده ام کنار بندری مَه آلود
نگاهِ دور شدن آخرین کشتی می کنم.
تنهایی، یعنی همین!
2
باید بروم
بُنِه کَن.
این «شهر
بی تو مرا حبس می شود!»
3
من و باران و خیابان های شهر
چه قدم زنانِ عاشقانه ای!

سپاس گزارم بانوی من
اگر نرفته بودی
این شب این قدر زیبا نمی شد!
4
از «دوستت دارم»هات، خسته اَم دیگر
از آن لب ها
کمی فحش بده لامَسَّب!

سردم است؛ کمی آوازِ عاشقانه بخوان!
1
بلندترین شبِ چشم هات استْ یلدا
تا صبح هم نگاه شان کنم
وقت کم می آورم
2
قرارِ ما؛ پایانِ شبِ سیَه
حالا برو!
می خواهم تا سپیده ی چشم هات قدم بزنم
3
نه شب چَره می خواهم
نه گپ و ناردانه
فقط، یلداترین بـ..وسـ..ـه از لب هات!
4
تو را صدا می زنند کلاغ ها
و من
بی تفاوت از کنار گورستانْ می گذرم!

 

[*parisa*]

دارم شبیهِ علامتِ سکوت می شوم؛ شبیهِ سایه اَم!


1

آن قدر نیامدی

پاییز هم دلَ ش گرفت

رنگَ ش پرید؛ زرد شد

2

با عاشقانه هام

کوه را به آتش می کشم هر شب،

تا راهْ گُم نکنی!

3

تو که بیایی

همه ی درس هام را دوباره فووتِ آب می شوم.

نه این که چشم هات

تخته سیاهِ مشق هام بوده است!

4

تو، پشت پرده پنهان شده بودی

و من، از هراسِ گم شدن

گم شدم!

 

[*parisa*]

لانه ی موریانه ها شده است این خانه!...

1

تو

مزرعهای آماده ی درو

من؛ مترسکی خسته.



کاش کلاغ بودم!

2

عطر گیسووهات را نسیم

نه از سمرقند می آورد، نه بُخارا

حالا دیگر همه ی زنانِ شهر

بووی تو را می دهند!

3

نشسته ای توویِ سـ*ـینه اَم

مثلِ تیرِ چندپَر!

نه می شود دَرَت آورد

نه گذاشت که بمانی

 

[*parisa*]

کوچَهلَره سوو سَپمیشَم - یار گَلَندَه توز اُولماسین



1

بیا زیرِ چترِ من

باران بیش تر ببارد

دیرتر برسیم

2

رادیو می گوید:

هوای شهر آلودَه ست.



بیا به هوای عاشقی برگردیم

3

امروز هم گذشت وُ

نیامدی.

ناشُکر نیستم

فردا هم روزِ خداست!

4

کمی عقب تر بایست!

دارد می کُشد زنده گی اَم را

این عطرِ لعنتی!

 

[*parisa*]

رقصی چنینْ میانه ی میدانَم آرزووست...


1

برای از تو گفتن

دیگر کفایت نمی کنند کلمات

باید

رقـ*ـص یاد بگیرم!

2

صورتِ اصلاح کرده

عطرِ خوش

لباس های نو...

یعنی شده ام یک پارچه آقا!



دلَت می آید نیایی؟!

3

تمامِ زنده گی ام را اگر

تاخت بزنم با چشم هات

باز هم بدهکار تو اَم

 

[*parisa*]

همیشه در سفرم...

1
حسود نیستم اما
صدای گوش خَراشی خواهد داشت
هرکه از تو بخواند
خواه قمر باشد، خواه بنان!
2
شبها
از خیال تو خوابم نمی برد
روزها
از فکر اجاره خانه.

زنده گیِ سگی که می گویند یعنی همین!
3
با هم که قدم می زنیم،
تنهایم.
برو!
بگذار با خیالت جمع باشم.
4
آب آورده اند چشم هام.
نسخه ی هیچ پزشکی اِفاقه نمی کند
باید خودت بیایی!
5
حالا که رفته اَم
هر روز پشت پنجره می ایستی
به « شاید دوباره برگردد! » فکر می کنی.
چه فایده!
هیچ کس حتا به اشتباه
دو بار به کوچه ی بُن بست نمی رود!

 

[*parisa*]

مشقْ ننوشته؛ سر مشق شده اَم... ​

1
هر روز برایت نامه می نویسم
و تو،
همه را "برگشت" می زنی.
سپاس گزارم
هیچ کس تا به حالْ اینهمه نامه برایم نفرستاده بود!
2
وحشی تر از آنی که بشود رامَت کرد
چاره
فقط یک گلوله است.
شلیک کن!
3
ناله ی عاشقانه ای بیش نیست
ترانه ی "بی من مَرو! "
مثل نیلوفر، پیچیده اَم به دست و پات
اگر می توانی، برو!​