شعر دفتر اشعار سعید مطوری!

[Diba]

خاک می شوم آن زمان

که روحی در من نیست

تهی می شوم زعشق

در شبهای بی وفایت

من مرداب لحظه هایم

که نیلوفرهایش پژمرده اند

وپروانه ها اطرافش نمی رقصند

آه...چه تنهایند نیلوفرهایم

با همند ولی زهم دور

دستان آنها ز هم جدا

رفته زقلب آنها نور خدا

شراره های اهریمن

می سوزاند تمام امید را

وتاریکی تولدی در نا امیدی

باز آه میکشم

آه.... دیگر نیست سپیده

در خاطراتم

ا
ش
ک
*
ح
س
ر
ت

وعشقی به پایان رسیده

 

[Diba]

تو به جلو ومن به دنبالت دوان

عقربه های ساعت حکایت من وتو

روز وشب فرقی نمی کرد برای ما

حرکت ثانیه ها نفس زدن من و تو

در حرکت غافل از نگاه نگران

گذر زمان سخت بود برای من وتو

دستان ما دراز بود برای هم

شمشیر جدایی ثانیه،جدا کرد من وتو

بعضی با دیدن ما غگین وبعضی شاد

هر کس تعریفی داشت از کار من وتو

آن لحظه که می رسیدیم به روی هم

باز ثانیه ها جدای ،انداخت بین من وتو

اه که چقدر بیزارم از این ثانیه ها

با تیک تاک خود بر هم می زد فکر من وتو

هنگام وصل چه خوب است، زمان بایستد

کاش خفه می کردیم ثانیه ها را من وتو

زمانی فرا خواهد رسید که چنین کنیم

از گذر زمان رد شویم و بگذریم من و تو

 

[Diba]

من به سلامم شک می کنم

با نگاه غریبانه ات

منم با سبدی ازگل آشنایی

با گلهای قرمزم

ولبخند صادقانه ام

تو باز نخندیدی

آه که چقدر غریب بوده ای

که این همه گل آشنایت نمی کند

 

[Diba]

شکستم در غروب چشمانت

دلم قایقی بر روی اشکهایت

به دریا می بری مرا تنها

ودر طوفانی ترین کلامت

امواجی به بلندای غم

که حجاب ماه می شوند

ومن در زندان غم وتاریکی

هم آغـ*ـوش تنهایی..

 

[Diba]

مروارید اشکهایت

بر صدف چهر ه ات

نور مهتاب در اشکهایت

لرزش لبانت با گزش دندانت

یادآور تلخی آشنایت

کلام زیبایش در خاطراتت

می گفت از زیبایت

مهربانیت

صفایت....

تو تقدیم کردی لبخندی به او

سپردی قلبت را به او

امید به ماندگاری با او

چشمانت بسته و بـ..وسـ..ـه ی او

آغاز دوستی اهریمنی او

گوهری ز وجودت جدا کرد

مرگ به غرورت هدیه کرد

زشتی درونش راپدیدارکرد

خنده مغرورانه بر لبانش جاری کرد

دیگر کلامی زیبا از او نشنیدی

از او صفا و مهربانی را ندیدی

خواهش میکنی کلام زیبا را

بر دندان می گیری لبانت را

هنگام تحقیرت

و نگاه ها ی درد آور....

هنگام، عبور آدم های، کنارت

تو گفتی با دلت

چه آسان دادی گوهرت

میابی کسی نیست در برت

تو هستی و جاده ی تنهایت

آه.....

او داده بود فریبت!!!!!

 

[Diba]

به روزی خلوتی در غم

که هوشیاری ز اوهر دم

ببردم عقل با احساس به مهمانی این دنیا

جوانه میزدم گفتار

به عقلم می کند کردار

بنا شد شور احساسم نمایی تا ابد زیبا

درونش تلخ و شیرین است

سراسر قصه ام این است

که نوری بر زمین آید و رحمت می شود پیدا

گهی با عشق پرسیدم

گهی با عقل خود دیدم

که قانونش بلا دارد درونش فاسد و رسوا

ز لیلی می شود مجنون

به گریه می شود دل خون

که مجنون را غم ها شدبه عشقبازی این لیلا

طوافی در بدن قلب شد

به احساسی همه لب شد

بزد بـ..وسـ..ـه به آن یادش که بوده در قفس حالا

قفس بگشا که بی تابم

به یادش در سخن نابم

نمانم من دگر خاموش به فریادم شوی دانا

اگر فریادِ فریادم

اگر از ظلم شب دادم

خدایا سروی برمن بکن این ظالمان رسوا

 

[Diba]

زمزمه امواج دریا

در خلوتم ...چه زیبا

یاد آور خاطره ی تو

روی آب رقـ*ـص ماهی ها

به مشمامم نسیم مویت از دور

لبخند بر لبان همراه با سرور

فكرم خسته ولی امیدوار

خیالم زیبا ولی كور

حركت ابرها خاموشی خورشید

آمد فراق...پرستویی پرید

نقطه سیاهی در حركت

ناپدید شد در دور دست

دست سایبان چشمان

دیگر هیچ نیست نمایان

انتظار را نفس كشیدن

خاطرات را بیرون دمیدن

مهمان ناخوانده غم در قلب

حضورش سنگین همراه با تب

چشمان خیس از اشك

فكر بد به همه چیزشك

حتی به قلب خود

كه زمانی بهترین بود

 

[Diba]

شب های بی تو

شب های بی من

یکی بود

یکی نبود

و زمان سرفه کنان می گذرد

لحظه هایم بیمار است

و دکتر نسخه ی تنهایی را

بر دفترچه ی زندگی نوشت

دکتر اجازه هست؟!

بگذار نسخه ی آخر را

من بنویسم...

 

[Diba]

سه زاویه ی نامعلوم

مثلثی شبیه خواسته هایم

در شبی که بی وفایی تو

می برد مرا

در مکانی مه گرفته

با درختانی که شبنم

بر آن خشکیده

من محتاج پیاله ای از نورم

در سایه هایی مبهم

و صداهایی نا آشنا

که نه خوش آمد می گویند

و نه راه نشانم می دهند

زمان /من / مرگ

در ایست لحظه ها

مثلث برمودا

در شب شده ایم...

 

[Diba]

من شاعرم؟!

یا شاعرم در نابالقیم؟!

صادقم ومیزنم فریاد

تا خُرد شدن لحظه ها

در اندیشه خاطره ها

خواهم گذشت از خیال

تا گویم به همه رازپروانه ها

در شب که نیمه را بلعیده

نیمه ی دیگر در انتظار خزیده

خوشه ی پروین ستاره در آغـ*ـوش

میزند فریاد از شب

بازشنیدی ونکردی گوش

دیگری دُب اکبر

با پیمانه میدهد نشانه

راه گیر،یارانه نمیخواهد

هوشیاری ارزان میدهد

انسان امروز بینا اما چو کور

زندگی را چو خار

لحظه هایش زنده به گور

فصلهایش خزان

دیگر عشقی نیست در میان

شاید شقایقی روزی نیلگون

دست بـرده نیلوفر را

از مرداب کشد بیرون

من تن خسته ام را

با فکر آبی ام

حمام خواهم داد

تو می گویی عافیت

من می گویم به خوشی وسلامت

لحظه هایم سرخ آبی می شوند...