شعر دفتر اشعار رضا کاظمی

[*parisa*]

به برکه ات برگرد ماهیِ کوچک!


​

​

1​

از خواب و خیالِ تو برخاسته ام مگر​

که بـ..وسـ..ـه هات​

طعم ندارند دیگر؟!​

2​

گیسوهات را مگر​

سمتِ دریا باد داده ای​

که نهنگ ها هم، عاشق ت شده​

به ساحل می اندازند خودشان را ؟!​

3​

شیرین ترین سمّ مُهلک استْ بـ..وسـ..ـه هات​

و من​

دلم چه قدر خودکشی می خواهد!​

4​

هـ*ـوس دریا کرده استْ ماهیِ کوچک.​

حالا که می روی​

تُنگِ شیشه یی را هم​

بشکن میانِ رود​

 

[*parisa*]

چه کودکانه دروغ می گویی / چه بی رحمانه باور می کنم/ کاش باران بگیرد!

​

​

1​

چه فرق می کند زمین​

گِرد باشد یا مسطح​

وقتی​

تو هیچ کجای آن نیستی؟!​

2​

از راه که می رسی انگار​

روویِ دِلْ دلِ رگ هام​

آرشه می کشد « یاحقّی »​

3​

در دلم می گرید​

مردی که جهان را​

در چشم هایم به خنده وا می دارد.​

دلقکِ سیرک شده باشم انگار!​

4​

خورشید را هم به بازی گرفته اند چشم هات​

هی رنگ می بازد​

گرم و سرد می شود هوایِ زمین.​

حالا من هیچ، خورشید هیچ؛ اما​

چه گناهی کرده اند بی چاره مردم؟!​

 

[*parisa*]

سیاووشانه عبور می کنم از خودم هر روز

​

​

1​

در باغ که می روی به ناز​

حسودیِ شان می شود به نسیم​

درختانِ لیمو !​

2​

- به شهر که می روی​

در چشم هات، در پیراهنَ ت چه می بری دختر؟​

- هزار شیشه نوشید*نیِ شیراز وُ​

دو لیموی رسیده!​

- آه که شهر، دوباره جنگ خواهد شد!​

3​

نه برف باریده​

نه عُمر گذشته​

و نه من در آسیابْ سفید کرده ام موهایم را​

فقط، روزی که رفتی​

دنیا تمام شد!​

 

[*parisa*]

حکایتِ دو پادشاه و یک اقلیم شده است دلَ م!


​

​

1​

همه فکر می کنند این شعرها برای توست​

حال آن که من هنووز​

برای از تو نوشتن​

مشق می کنم.​

2​

اتفاقِ تازه ی منی​

خدا هم اگر خواست نیفتی​

بیفت!​

3​

بی چاره سایه اَم!​

به حتمْ عاشقَ ت شده است​

این طور که ردِّپای رفتنَ ت را​

قد کشیده تا غروب​

4​

دارند می سوزند چشم هام.​

کجای جهان مگر​

گیسووهات را دستِ باد سپرده ای؟​

 

[*parisa*]

هـ*ـوس دریا کرده استْ ماهیِ کوچک

​

​

1​

ماشه را نچکان!​

این شعرها​

خودشان دارند مرا می کُشند​

2​

می بوسم ت​

و کلمات​

خانه نشین می شوند​

3​

مرا ببوس!​

بگذار جهان​

شعر تازه ای بخواند​

4​

کمی آرام تر!​

ببین چه موسیقیِ گوش خراشی دارد​

صدای پاشنه ی کفش هات​

وقتی می روی!​

 

[*parisa*]

بهار را به کوچه ها ریخته استْ گل فروشِ دوره گرد


​

​

1​

بهار آمده اما​

من هنوز​

دلم بهار می خواهد.​

بیا !​

2​

سبزه، سفره ی هفت سین​

گُل، ماهیِ قرمز ؛...​

این ها به تنِ بهار​

وصله های ناجورند؛​

تو که نباشی!​

3​

وقتی می آیی​

یک بغـ*ـل با خودت​

گلِ شیپوری بیار.​

انگار به خواب رفته استْ بهار!​

4​

بهار آمده است تا پُشتِ در، اما​

داخل نمی شود.​

تو که رفته ای​

دیگر چرا به بال هایت​

کلید خانه را دوخته - بُرده ای​

 

[*parisa*]

شلاق زدن ندارد
اسبی که در راه مانده.
یا ماشه را در دهانَش بِچِکان
یا کنارش بمان - بمیر!


2
بیتو هم میشود زندهگی کرد
قدم زد، چای خورد، فیلم دید، سفر رفت؛ ...
فقط
بیتو نمیشود بهخواب رفت!




3
تو مُردهای وُ من
نفس میکشم هنوز
و این تناقضِ بزرگ
- مرگ که جای خود -
خدا را هم گیج کرده است!




4
همیشه در ذهنِ پدر
زنی زیبا قدم میزد
و در خیال مادر، مردی جوان.
اینگونه بود که همهیمان
حرامزاده شدیم!

 

[*parisa*]

تمامِ شهر پُر از ناظم وُ / منْ تنها ​

​

1​

آهسته و آرام نه؛​

ناگهان برو​

مثل گلوله از تفنگ​

که تا بخواهی بفهمی​

مُخَت پاشیده باشد به دیوار!​

2​

تو مُردهای وُ من​

نفس میکشم هنوز​

و این تناقضِ بزرگ​

- مرگ که جای خود -​

خدا را هم گیج کرده است!​

3​

شبها؛ ماه پایین میآید​

تو جایش میتابی​

صبحها؛ آفتاب پشتِ کوه میماند​

تو جایش طلوع میکنی...​

زبانم لال اگر فردا بخواهی جای خدا هم...!​

4​

دل از ماه بُردهای وُ​

از برکه وُ، از پلنگ​

اینطور که شبها، بهناز میآیی.​

خونبهایت گردنِ خداست اگر امشب​

ماشه را بچکانم از حسادت!​

 

[*parisa*]

گاهی خودت را رها کن/ مثل بادبادکْ در باد. ​

​

1​

نخند مَرد!​

مَشقی نیستند این گلولهها که هر روز​

مینشینند به سینهات.​

تنهایی،​

آدم را هم مثلِ خدا​

رویینتَن میکند!​

​

2​

اَخم میکنی​

آسمانْ ابر میشود​

گریه میکنی، باران​

میخندی، آفتاب...​

آسمان را هم به بازی گرفتهای!​

​

3​

شبها، پرندههایش میروند​

روزها، ستارههایش​

ببین،​

آسمان هم که باشی​

باز تنهایی!​

​

4​

همیشه همین است:​

از هم آرام میگیریم​

که آرام بگیریم​

مثل دریا​

که تا تو را گرفت؛ آرام گرفت!​

 

[*parisa*]

اینروزها بسیار مُردهایم، بیا کمی هم زندهگی کنیم!
​

​

گفتند زلزله شده است​

سراسیمه شتافتم​

تا رودبار، منجیل؛ خرابههای بَم​

تا حتا جغرافیای تمام زلزلههای جهان.​

زیرِ تمامِ آوارها​

تو بودی!​

فقط پدر بود که مَرد بود!​

پدر میگفت: "دست که به شانهی مرد بزنی باس خاک بلند شود." بعد خندهخنده میکووفت روو شانهام، و جدّیجدّی از شانهام خاک برمیخاست!... بعد اَخم میکرد - ساختهگی - و میگفت: "پدرسوخته این که خاکِ کوچههای محله است با خودت آوردی خانه!" شَرمووک میشدم، خجالتخجالت میگفتم: "خُب، خاک لباسهای شما هم که آشنای کوچههای محلّه است!"
آنروزها به شانهی هر دویِمان که دست میزدی خاک بلند میشد، ولی فقط پدر بود که مَرد بود!​

هنوز بویِ عاشقی میدهم!​

جنگ بود... برادرم برنگشته بود... مادرم روویِ سجاده، دعای انتظار و بازگشت میخواند... پدرم "عاشیق" بود... در کوچههای شهر، سازِ آذری میزد، ترانهی "کوچه لَرَه سوو سَپمیشم" میخواند... و خواهرم، پنهانی نامههای عاشقانه... و من، هیچ نمیخواندم!​

جنگ تمام شد!... برادرم برگشت، اما در کیسهای سفید، خاکسترش و پلاک نقرهاش... پدرم ساز آذری اَش را داد به من، و دراز کشید، و روو به قبله شد. هنووز هم روو به خانهی خدا انتظار فرشتهای را میکشد که قرار است بیاید... خواهرم رفت خانهی شوهر... نامههاش را داد به من... ارثبَرِ خانواده بودم... و مادرم... آه مادرم!... مادرم هنووز هم رووی سجاده مینشیند و با چشمهای کمسوو، دعای بازگشتِ فرزندی را میخواند که کنار دستش از میخِ دیوار آویختهست! ​