شعر دفتر اشعار منیره حسینی

[nika_beramiriha]

رفتنش را

جاده

یکطرفه قضاوت کرد



مانده بودم

میان چرخ های سنگینِِ ِ جدایی،رفتن ،بی بروبرگرد ، سکوت!



حرکت از پاهای من پریده بود

حرکت از قلب من پریده بود

روی لب هایم

رنگ لب هایم از این همه حرکت پریده بود



پریدم وسط جاده

جاده از کوه بالا و

از قله پریده بود



تو پریده بودی

و دره

مثل من

دهانش باز مانده بودو

مثل من

تو در دهانش افتاده بودی و

درست مثل من

صدایش به پای کوه نمی رسید !



می خواستم

تصمیم پیچیده ی جاده را بگیرم

بفهمم

قبول کنم !

سرعت بالای نبودنت به کشتنم داد.

 

[nika_beramiriha]

دووووور شد

و رفتنش را

جاده

یکطرفه قضاوت کرد



مانده بودم

میان چرخ های سنگینِِ ِ جدایی،رفتن ،بی بروبرگرد ، سکوت!



حرکت از پاهای من پریده بود

حرکت از قلب من پریده بود

روی لب هایم

رنگ لب هایم از این همه حرکت پریده بود



پریدم وسط جاده

جاده از کوه بالا و

از قله پریده بود



تو پریده بودی

و دره

مثل من

دهانش باز مانده بودو

مثل من

تو در دهانش افتاده بودی و

درست مثل من

صدایش به پای کوه نمی رسید !



می خواستم

تصمیم پیچیده ی جاده را بگیرم

بفهمم

قبول کنم !

سرعت بالای نبودنت به کشتنم داد.

 

[nika_beramiriha]

مرا کسی درک می کند

که در سراشیبی ترین نقطه ی این شهر

به یاد کسی افتاده باشد

کسی شبیه تو

که تا دست هایت را باز می کردی

خطوط این جاده مرا به آغوشت می رساند



این سال ها اما

از تمام خیابان ها

جواب سربالا شنیده ام



می ترسم

از مسیرهایی که منحرفت کرده اند

و دوراهی هایی

که در یکی بود و یکی نبود

مرا به پایان هیچ قصه ای نمی رسانند



می ترسم و

حال مرا

تنها کلاغی درک می کند

که هیچ وقت به خانه اش نخواهد رسید .

 

[nika_beramiriha]

حواست به مدل سرزمینت باشد

نکند از مداد آبی

بهانه ی آسمان بتراشی

آزادی

تنها پرنده ای ست

که در قفس

نفس نمی کشد

 

[nika_beramiriha]

سعی کردیم کاری به هم نداشته باشیم

من بار تنهایی خودم را بکشم

انها چاله های زندگیشان را پر کنند

در این خانه هر روز دوستانی جمع می شوند

در تنهاییم

از خودشان پذیرایی می کنند



من و این مورچه ها

سالهاست که با خرده های نان

دوستی مان را اغاز کرده ایم.

 

[nika_beramiriha]

من یک زن خوشبختم

و خیابانی که راه مرا دنبال می کند

خوشبخت است

و کوچه ای که

به گریبان خانه ام می رسد

خوشبخت است

و تو که هر روز به پنجره ی اتاقم پیله می کنی

یک روز

پروانه ای خوشبخت می شوی



با این همه

دروغ عنکبوتی ست

که مدام

در دهانم تار می تند

 

[nika_beramiriha]

گاهی آنقدر سردم

که تمام رودهای جهان

در چشم هایم یخ می زنند

گاهی آنقدر گرم

كه حتي

پيش از آنكه بميرم

هر آتشي مي تواند از گور من بلند شود



هواشناسی در حال و هواي من سردرگم است

و نمی فهمد

كه تمام ابرها به فرمان منند

و خورشيد فقط جهت چشم های من می چرخد

مي گويد

این زن ِ دیوانه

فکر می کند

جهاني ست

كه سرد و گرم روزگار را چشيده است !

 

[nika_beramiriha]

دنیای پیچیده ای دارد

جاده ی مخصوص

و کسی که خسته ی این جاده نباشد

نمی داند

دلتنگی

با چه سرعتي به كشتنش مي دهد



دنیای تنبلی ست

جاده ی قدیم

چراغ های قرمز حسود

با اعدادی بدذات

که هربار

چیزی از آرامش من کم می کنند و

چیزی به انتظار تو اضافه



دنیای بزرگی دارد اتوبان

و آنقدرشلوغ است

که گم کرده ام

پایان محدودیت هایم کجاست



محدود است خانه ات به همین سه مسیر

که با تمام اختلاف هایشان

به یک نتیجه رسیده اند



در را باز کن

زنی این بار

از راهی مخفی آمده است

که خستگی را

دكمه

دكمه از تنش در بیاوری

و فکر کنی

که «چای دغدغه ی عاشقانه ی خوبی ست»

 

[nika_beramiriha]

وقتی نیستم

برایم جای خالی بگذار

کنار بوق ها و ترافیک ها

کنار بی قراری میدان ها

کنار قرارهایت

با کسی که من نیستم

تا فقط

کبودی ای باشم روی گردنت

که از کنار تمام آدم ها و

جای خالی من رد می شود



دور میدان ها می چرخم

دور سرت

دور ساعتی که دورم می زند

کنار قرارهایت

با کسی که من نیستم

دور سرگیجه ای

که حتی به قرص ها جواب منفی می دهد



وقتی نیستم

برایم جای خالی بگذار

کنار چراغ خوابی که روشن مانده است

کنار سماوری که خاموش

کنار لباس خوابی که پائین تخت افتاده

به جنازه ای کبود فکر کن

که گوشه ی پیاده رو

با بسته های خالی قرص

با ساعتی مردانه در دست

تمام امروز را

در کابوس ساعت 5

با خودش به خواب بـرده است.

 

[*نونا بانو*]

زن بود
و شانه هایش
زیر بار حرف های سنگین
خسته بود...
آنقدر که می توانست
سالها بخوابد و
بوی جنازه ای بلند نشود.