شعر دفتر اشعار رضا کاظمی

[*parisa*]

همه میگویند: چه مهربان است این مَرد!
و کسی نمیداند
لبخند تو است رووی ل*ب*هام
وقتی آنسووی دریاها
یادم میکنی


انگار اولین سنگ را
من پَرانده باشم
بههَوای آن روسپـــ..ـیِ بزرگوار؛
چرا که همهی عُمر
در پناهِ عاشقی
بیگناه ماندهاَم!

 

[*parisa*]

شیارِ دستهاش را نشان میدهد پدر:​

"هنوو گُشنهگی نکشیدی عاشقی یادت بره!"​

اما از ابرِ چشمهاش​

چکّه میکند​

تصویرِ زنی جوان!​

 

[*parisa*]

مرگ هم پایانِ تو نبود

وقتی فردای خاکسپاریاَت

به خانه برگشتی وُ با هم

یک دلِ سیرْ خندیدیم

 

[*parisa*]

شبِ گوورستان هم زیباست

وقتی باران باشد

من باشم

و تو.

حتا اگر مُرده باشی!

 

[*parisa*]

هر زنی با عطر تو از کوچه میگذرد

به « شور » میافتد

اما « بیداد » میخواند

این قناریِ بیچاره!​

 

[*parisa*]

دل نیست این،

مُرداب است دیگر؛

دست و پای بیخودی نزن!​

 

[*parisa*]

عطر گیسوهات را نسیم
نه از سمرقند می آورد، نه بخارا
حالا دیگر همه ی زنانِ شهر
بوی تو را می دهند!

 

[*parisa*]

حوّا هم که باشی
من آدم نمی شوم
پس بی خودی جای بـ..وسـ..ـه
سیب تعارفَم نکن!

 

[*parisa*]

شب، ماه، دریا
و ماهیگیری تنها؛ بیتور و بیقلاب!
آغوشت را باز کن دریا
خودت را میخواهم اینبار .

 

[*parisa*]

نشستهای توی قلبم
مثلِ تیرِ چندپر!
نه میشود درَت آورد
نه گذاشت که بمانی.