شعر دفتر شعر | سارا محمدی اردهالی

[Diba]

اذیتم نکن
تیرم خطا نمیرود
به انگشتهای کشیدهام
پلیس مشکوک نمیشود
آرام مدادم را پشت گوش میگذارم
زیر لب آواز میخوانم

چه کسی میفهمد
زنی
در شعری بیوزن
تو را
از پا در آورده​

 

[Diba]

خانه من​

آنتن نمی دهد
نزديك خانه ام رودخانه اى ست
آنجا هم
آنتن نمي دهد
دلم مي خواهد
كسى كنار رودخانه
مدام
شماره مرا بگيرد
و مدام
بشنود
مشترك موردنظر در دسترس نيست

 

[Diba]

خلبانها خواب میمانند
هواپیماها در آسمان چرخ میزنند
پروازها در خواب کسی دیگر زمین مینشینند
چترهای نجات باز نمیشوند

مامور گذرنامه
پس از کلی مِنمِن کردن میگوید
این عکس شبیه من نیست​

 

[Diba]

خاطرهای درونم نفس میکشد​

تو میشنوی​

دوباره همه ی ظرفها شکسته میشوند​

عصر​

برای خرید ظرفهای جدید​

بیرون میزنیم​

تو فنجان های قرمز را بیشتر دوست داری​

من فنجان های قهوهای را​

کنار فروشگاه های رنگارنگ​

سرم را بر سـ*ـینه ات میفشاری​

در خاطره ای دیگر​

ناپدید میشوم​

​

 

[Diba]

به آینه ی آسانسور نگاه می کنم
انگشت هایم کشیده می شود
میان کیسه های میوه
نان و شیر و ماست
اگر تو بودی
پشت بام هم پیاده نمی شدیم
با این دست ها که
بند است...​

 

[Diba]

" عصر سنگین "

دستم
به سمت تلفن میرود و
باز میگردد

چون کودکی که به او گفتهاند
شیرینی روی میز
مال مهمانهاست

۲۴ مرداد ۸۹, از کتاب برای سنگها نشر چشمه​

​

 

[Diba]

خورشید بالا آمده است​

در رختخواب می چرخم
موبایل و مداد و مسکن ها پایین می ریزند
کمرم دو تکه شده است .
لوکوموتیورانی هستم
بارم سنگ آهن
از روی خودم رد شده ام...​