شعر دفتر اشعار رضا کاظمی

[*parisa*]

برگچه های نو رَسته ی بهارندْ چشم هات



1

دروغ گفته بودی!

هیچ خانه ای در این شهر به نام تو نیست

تو،

از سیّاره ی دیگری آمده بودی

2

نگرانِ رفتنَت نیستم؛ برو!

کوچه درختی های شهر

به نام تواَند همه

3

هیچ ماشینی به مقصدِ تو نمی رساندَم.

مسافرکِش ها هم فهمیده اند

خیالی بیشْ نبوده ای!

4

راه می روم

و شهر

زیر پاهام تمام می شود.

تو، هیچ کجا نیستی!

 

[*parisa*]

سر رفتهام از بیقراری / قرار من کجاست؟

1
راه میروی
و شهر
اردیبهشت میشود
2
گـ ـناه نکرده تعزیر میشوم
حال آنکه تو
با هزار شیشهی نوشید*نیْ در چشمهایت
آزادانه در شهر قدم میزنی!
3
نمیرسم به قرار
منتظر نباش!

سالهاست از قرار رفتهام
4
همه میگویند: چه مهربان است این مَرد!
و کسی نمیداند
لبخند تو است رووی ل*ب*هام
وقتی آنسووی دریاها
یادم میکنی​

 

[*parisa*]

آفتزده است این باغ،/ بیا به دشت بپاشیم / خودمان را

1
سرد است هوا
پنجره را ببند
خودم برایت میبارم
2
شیارِ دستهاش را نشان میدهد پدر:
"هنوو گُشنهگی نکشیدی عاشقی یادت بره!"
اما از ابرِ چشمهاش
چکّه میکند
تصویرِ زنی جوان!
3
بیا زندهگی را به اعماق ببریم.
اینجا
فقط جنگِ موجها و صخرههاست.
4
به مراسمِ خاکسپاریاَت نیامدم
چون
نمرده بودی!​

 

[*parisa*]

چشم هات / بهار کرده اند زمستان را ​

1

به هر طرف میچرخد

تو را می بیند

آفتاب گردانی که خورشید هم

حسرتِ سرگردانی ش را می کشد!

2

خدا عاشقَ ت شده استْ یقین

وگرنه هیچ وقت

این همه دیر نمی کردی!

3

مادر گفته بود رقـ*ـص حرام است؛ نیاموختم

اما حالا هرشب

با وُدکا و خیالِ تو می رقصم.

ببین چه حرام در حرامی ساخته ای از من!

4

اینجا

پاییز می بارد از آسمان

و من،

دارم سر می روم از باران.

مگر تو کجای جهانْ آه کشیده ای؟!​

 

[*parisa*]

قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد... ​

1

مرگ هم پایانِ تو نبود

وقتی فردای خاکسپاری اَت

به خانه برگشتی وُ با هم

یک دلِ سیرْ خندیدیم!

2

شبِ گوورستان هم زیباست

وقتی باران باشد

من باشم

و تو.

حتا اگر مُرده باشی!

3

هر زنی با عطر تو از کوچه می گذرد

به « شور » می افتد

اما « بیداد » می خواند

این قناریِ بی چاره!

4

دل نیست این،

مُرداب است دیگر؛

دست و پای بی خودی نزن!​

 

[*parisa*]

بیا زنده گی را به اعماق ببریم... ​

1

رفته ای وُ من

تازه عاشقَ ت شده ام!

2

ماه شده ام

راهنمای مسافران.

و چه غم انگیز است حکایتِ مسافری که

پایانِ راه

ماه میشود!

3

دیگر برنمی گردی

این، مثلِ روزْ روشن است.

اما

مادر به دلَ ش بَرات شده می آیی

و من، باور میکنم!

4

وقتی پاییز

چهار فصلِ سال باشد

آخرِ تنهایی استْ

بی تو قدم زدن!​

 

[*parisa*]

دوود شده ای در چشم هام / خودت را عقب تر بگیر! ​

1

جهانی را به تسلیم وا داشته ای

با پیراهنی سفید

بی تابِ گریختن از دستِ بندِ رخت!

2

اِعجاز می کنند عاشقانه هام.

ببین چه طور در آینه ی خود

تو را جوان نگه داشته اند!

3

هرچه می روم

نمی رسم به تو

اسبِ عَصّاری شده ام انگار!

4

باید بروم.

این جا،

هیچ کدام زبانِ هم را نمی فهمیم

نه من، که مُدام از تو می گویم

نه صاحب خانه، که مُدام از اجاره بهاء!​

 

[*parisa*]

چتر نمی خواهد این هوا ؛ / تو را می خواهد. ​

1

چه قدر نوشید*نی ریخته ای به چشم هات مگر

که هر روز می گیرندَم

به جُرمِ مـسـ*ـتی؟!

2

امروز

تو را به باد داده بودْ بندِ رخت.



پیراهن دیگری برایم بفرست!

3

پیله ی تنهایی اَم

شکفته نشد هیچ وقت.

اما چه باک!

ابریشمِ پیراهنَت شده ام حالا!

4

هر وقت به پیراهن ت می افتد باد

نفسَم تنگ می شود.



چه خوب که خودت نیستی!​

 

[*parisa*]

اینجا دارد کویر می شود / کمی ببار! ​

1

دلَم باران می خواهد

و چتری خراب

و خیابانی که

هیچ گاه به خانه ی تو نرسد!

2

زیرِ پنجره ی اتاقَم

« مرا ببوس » را می خواند

آواز خوانِ کوچه های شب.

می بوسمَت

و طرحِ لب هام می ماند

رووی غبارِ سردِ شیشه!

3

روزی یک قدم جلو می آیم

روزی یک آجر بالا می روی

ما هیچ وقت به هم نمی رسیم.

تو؛

همیشه فراموش می کنی برای قلعه ات پنجره بگذاری!​

 

[*parisa*]

آن قدر نیامدی / پاییز هم دلَش گرفت! ​

1

بهانه ای نمانده است دیگر

برای عاشقی کردن!

بیا برگردیم به کودکی

دوباره با هم بزرگ شویم

2

پستچیْ امروز

جای نامه، تنهایی آورد.

به گمانم غرق شده باشی

در خیال هام!

3

شهر جای ما نیست

بیا به کوه بزنیم مثلِ یاغی ها

4

صدای عقربه های این ساعتِ لعنتی

خوابِ تو را

پَر می دهد از چشم هام.

باید قفسی برایت بسازم!​