شعر دفتر اشعار روزبه بمانی...

[*پارامیس*]

چرا انقدر زیبایی...


ازت انقدر فهمیدم که می تونم

بگم شاید کسی جز من نفهمیدت

تو قلبت تا ته دنیا یه جایی

ایستادی که فقط باید پرستیدت

نمی دونم نگاه تو چه احساسی به من داده

که از وقتی تو رو دیدم جهان از چشمم افتاده

تو رو هر بار می بینم دلم می لرزه از ریشه

برام تعریفِ زیبایی تو یه لحظه عوض می شه

اگه می بینمت هر روز برام از روی عادت نیست

تماشای تو چیزی جز شروعِ یک عبادت نیست

تو رو هر بار می بینم برام شکلِ یه رویایی

یه وقتایی نمی فهمم چرا انقدر زیبایی
​

 

[*پارامیس*]

به دادم برس





منو به حال من رها نکن

تو هم به مرز این جنون برس

اگه هنوزم عاشقه منی

خودت به داد هر دومون برس

من از تصور نبودنت

رو شونه ی تو گریه می کنم

منی که دل بریدم از همه

ببین برای تو چه می کنم

تمام عمر رد شدم ازت ببین کجا شدم اسیر تو

به پشت سر نگاه نمی کنم که برنگردم از مسیر تو

به حد مرگ می پرستمت ولی برای عشق تو کمه

خودت به من بگو بهشت تو کجای این همه جهنمه

منو به حال من رها نکن...


​

 

[*پارامیس*]

ماه عسل


نشستم هواتو نفس می کشم

یه چند وقتیه حال من بهتره

دارم راه میفتم ببینم تهش

منو این هوا تا کجا می بره

دارم راه میفتم ببینم تو رو

تویی رو که یه عمره راهی شدی

مگه می شه رد شد نگاهت نکرد

ببین توی آینه چه ماهی شدی

هوایی رو که تو نفس می کشی

دارم راه می رم بغـ*ـل می کنم

تو با من بمون تا ته این سفر

من این ماهو ماه عسل می کنم

همه زندگیمو بگیری اَزم

بازم پای عشقِ تو وایمیستم

یه آدم تو دنیا نشونم بده

بتونه بگه عاشقت نیستم

همه عمر،من سجده کردم به تو

من از حسرت غیرِ تو خالیم

هنوزم زمان پرستیدنت

برام هیچ فرقی نداره کیم

​

 

[*پارامیس*]

سازش


هر جور می تونی بمون من با تو سازش می کنم

هر بار می گفتم نرو این بار خواهش می کنم

با زخم تنهاتر شدن محتاجِ تسکینم نکن

تنهاتر از من نیستی تنهاتر از اینم نکن

با گریه های هر شبم دنبال مرهم نیستم

این بار بشکن بغضمو فکرِ غرورم نیستم

کی گفته این خواهش منو تو چشمِ تو کم می کنه

این التماس آخرم خیلی بزرگم می کنه

باور نکن راضی بشم چون دوستت دارم بری

اِنقد درا رو وا نکن من که نمی ذارم بری

یک عمر من پرپر زدم چون درد دوری کم نبود

اینا که می گم یک شب از چیزی که حس کردم نبود
​

 

[*پارامیس*]

دودکش


مث كوه پشت و پناه هميم ولی هردومون دستامون خالیه

باید جای من باشی تو زندگی بفهمی نداری چه بد حالیه

باید جای من باشی تا حس کنی چقدر سخته عشقت بلرزه صداش

ببینی چطور حاضری جونتو بدی تا یه رویا بسازی براش

من از دلخوشی های این زندگی مگه چی به جز حقمو خواستم

یه دنیا زمین خوردم از بچگی که یک جا رو پای خودم واستم

تو می تونی مرهم بسازی از عشق که زخمات زخمای کاری نشن

یه چیزی باید باشه تو زندگیت که حرفای خوبت شعاری نشن

تو این روزگارِ عجیب و غریب تو با عشق موندی کنارم هنوز

اَزم هیچ چیزی نمی خوای چون چقدر بشنوی ندارم هنوز

آدم وقتی پای دلش واسته تهش هر چی باشه خودش خواسته

آدم تا نمونه به پای خودش نمی تونه پای کسی واسته

تو با عشق موندی کنارم که من یه جایی تو این زندگی گل کنم

تو رو دوست دارم همین کافیه یه دنیا رو با تو تحمل کنم
​

 

[*پارامیس*]

احساس


چه احساسی از این بهتر که هستی

از این که می شه دستاتو بگیرم

از این که من یه جایی از جهانم

که می تونم تو آغوشت بمیرم

چه احساسی از این بهتر که هستی

تو که هستی جهان دیوونمونه

نمی دونی از اون روزی که هستی

عجب آرامشی تو خونمونه

برای من تماشا کردن تو

یه تسکینی واسه آشفتگیمه

تماشای تو حس ساده ای نیست

تماشای تمام زندگیمه

برای من تو معنای زمینی

تو یعنی لحظه لحظه روزگارم

تو دنیامی که من با این همه درد

به دنیا انقدر احساس دارم

تو که باشی برام فرقی نداره

جهان روی سرم آوار باشه

هنوزم حاضرم باشی کنارم

تمام دورِمون دیوار باشه

​

 

[*پارامیس*]

باید برای زندگی جنگید


باید برای زندگی جنگید باید واسه آینده کاری کرد

تو فرصت از دست دادن ها تنها نباید سوگواری کرد

هر گوشه از دلمردگی هاتو تا زنده ای با زندگی پر کن

آینده ی تو آرزوهاته پس آرزوهاتو تصور کن

من به هر چیزی که میخوام میرسم حس این جمله برام مقدسه

آخرش فرقی نداره چی بشه اینکه میجنگم واسه قلبم بسه

باید برای زندگی جنگید پیروز این میدون یه خوشبخته



هرچی که ارزش داره تو دنیا آسون بدست آوردنش سخته

من به هرچیزی که تو خیالمه شده حتی ته دنیام میرسم

با خودت روزی هزار دفعه بگو من به هر چیزی که میخوام میرسم
​

 

[*پارامیس*]

اگه عاشقت نبودم ...

اگه عاشقت نبودم روزگارم این نمیشد

شب به شب رو صورت من گریه نقطه چین نمیشد

اگه عاشقت نبودم دل نمیدادم به این درد

لحظه لحظه تو جوونی عشق تو پیرم نمیکرد

من بهت حق میدم از من از جدا شدن نمیری

وقتی میدونی نمیرم سر راهمو نگیری

من بهت حق میدم از من تو خیالت بت نسازی

از شکستنم نریزی از نبردنم نبازی

من نمیتونم یه لحظم خودمو بی تو ببینم

عادتم دادی به موندن تا تو باشی من همینم

تا به قلبم گره خوردی تو تن من تارو پودی

تو نمیدونی چی میگم آخه عاشقم نبودی
​

 

[*پارامیس*]

طاعون
​

زندگیمون شبیه طاعونه

هر دوتامون دچار واگیریم

ما به تقدیر هم گره خوردیم

هر دوتامون یه جور می میریم

از سکوت غریب این خونه

از صدای نوار می ترسیم

هر دومون روی ریل خوابیدیم

هر دومون از قطار می ترسیم

شب به شب زیر سقف این خونه

هر دو از هم جُذام می گیریم

از کسایی که عشقمون بودن

روی هم انتقام می گیریم

هر دومون عاشق کسی بودیم

هر دومون دل به هم نمی بندیم

مار خوردیم بلکه افعی شیم

نیشمون بازه و نمی خندیم

بین ما زندگی ترک خورده

هر دوتامون دچار طاعونیم

درو محکم ببند راهی نیست

باید این خونه رو بسوزونیم
​

 

[*پارامیس*]

پلاک
​

تو آغـ*ـوش سرد کدوم سنگری
که حتی رفیقات گم کردنت

کجای جهانو بگردم پی
پلاکی که انداختی گردنت
​

بریدم از این گشتن بی هدف
دیگه وقت اونه اَمونم بدی​

من این خاکو تا کی ببوسم که تو
یه جا رد پاتو نشونم بدی​

یه تعبیری از عشق دادی به من
که با فکرتم عاشقی می کنم​

که یک عمره رفتی و تو باورم
دارم پیش تو زندگی می کنم​

تو یک دنیا خبر آورده بودی
از اونایی که مرد روزگارن​

چقدر باید بشینم بلکه یک روز
واسه من یک خبر از تو بیارن​

نمی تونم برم تو سنگری که
تو توی بند بند لحظه هاشی​

از این وحشت که جایی راه می رم
که شاید زیرِ پای من تو باشی​

تو رفتی که خیلی از این آدما
از این خواب آشفته بیدار شن​

تو از خوابِ مردم خبر داشتی
بذار مردم از تو خبردار شن​