شعر دفتر اشعار امید صباغ نو

[Diba]

مثل گذشته یک نظر امشب به ماه کن
​

بعداً بیا - نظر به منِ روسیاه کن!!
​

گیرم که عشق حاصل یک اشتباه شد!
​

یک بار هم به خاطرِ من اشتباه کن!
​

اصلاً خیال کن که من و تو غریبه ایم
​

مثل غریبه ها به سکوتم نگاه کن!
​

بعدش بگو که حقٍّ من آیا بهانه بود ؟
​

در ذهن خود خدای خودت را گواه کن...
​

در یک غرور مصلحت آمیز گم شدی
​

خود را برای آمدنم روبراه کن ...
​

امّا اگر که غرورت همیشگیست
​

عشق و مرا فدای دلِ دلبخواه کن !
​

 

[Diba]

زیبایی تو - ماه -برایم که حد نداشت​

دریای ساکتی که دلت جزر و مد نداشت!​

هر لحظه در تجسم چشمان خیس من!​

جرمم نگاه توست که حبس ابد نداشت!​

ای آسمان گمشده روی زمین گیج !​

آیا همیشه عشق ، سَرِ مستند نداشت؟!​

ای کاش این جهان همه پر میشد از غزل​

ای کاش هیچ کس به دلش ظن بد نداشت​

هذیان شده تمام وجودم به عشق تو​

زیبایی تو -ماه - برایم که حد نداشت...​

 

[Diba]

هميشه يكنفر اينجا به انتظار تو بود​

​

كه غير تو به صدايي در دلش نگشود​

هميشه با چمداني پر از سكوت و خيال​

نشسته زمزمه كرده دعاي اذن ورود​

به عشق خاطره هايت كنار جاده نشست​

و غير تو به غريبي كلام دل نسرود​

درون زمزمه هايش هميشه دردي هست​

كه مثل تير دوشاخه به سينه گشته عمود​

و آسمان دو چشمش غزل غزل باريد​

شبيه چشمه تلخي كه ريخت در دل رود​

دوباره دور خودش بست كاغذي و سپس​

شبيه يك نخ سيگار سينه شد پرِ دود​

و زلف رنگ شبش را به دست برف سپرد​

و عشق پاك خودش را به دست زخم كبود​

و داد زد كه بيايي ـ آهاي ميشنوي؟​

هميشه يكنفر اينجا به انتظار تو بود؟…​

 

[Diba]

دوباره با غزلي نو سر قرار توأم​

در ايستگاه پر از غم به انتظار توأم​

ميان دفتر شعرم گُل دلم خشكيد​

قسم به حرمت باران گُل بهار توأم​

اگرچه قسمتم اين بوده بي تو برگردم​

من آمدم كه بگويم هميشه يار توأم​

و در پياده روي شب غزل غزل گشتم​

به ياد ثانيه هايي كه در كنار توأم​

و شب شد و نرسيدي ، درست يكسال است​

در ايستگاه پر از غم به انتظار توأم​

 

[Diba]

سوت قطار و گمشدنت روی ریل داغ​

بالای سر هجوم هزار و دوتا کلاغ!​

حس غریب رفتن تو از مسیر شعر​

در یک غروب سرد و مه آلودِ بی چراغ!​

فریاد بی جواب من و سیل اشک تو​

دیگر نگیر از من یک لا قبا سراغ!!​

یک ایستگاه خلوت و سوت قطار دور​

شبگریه های ممتد من توی کوچه باغ​

هرگز به گوش هیچ قطاری نمیرسد​

بغض غزل شکسته ی من روی ریل داغ ...​

 

[Diba]

دلتنگيهای آدمی را باد ترانه ای می خواند
روياهايش را آسمان پرستاره ناديده می گيرد
وهر دانه برفی به اشکی نريخته می ماند
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشقهای نهان
وشگفتيهای بر زبان نيامده
در اين سکوت حقيقت ما نهفته است
حقيقت تو و من...