شعر دفتر اشعار استاد رحيم معينی كرمانشاهی !

[Diba]

بیهوده سوز

در دل جمعم و عمری دل من تنها سوخت

ای خوش آن لاله که چندی به دل صحرا سوخت

به عبث در پی روشنگری خویش نشست

هر چراغی که در این دوره ی وانفسا سوخت

رونق محفل نادان به جهان دانی چیست؟

شمع چشمی که به عزلتکده ی دانا سوخت

سر به سر گشته مه آلوده اگر دشد جنون

دود قلبی است که در قافله ی لیلا سوخت

خوشه چینان وفا را ز من امروز بگوی

خرمن عشقی اگر بود در این دنیا سوخت

آنکه این حسن ابد دارد و نور ازلی

چه دلش سوخت اگر در غم او دلها سوخت

شمع را گوی تامل چه کنی در سوزش؟

بخت پروانه بلند است که بی پروا سوخت

غرق اشکیم و دل از برق محبت روشن

عجب از آتش ما بود که در دریا سوخت

برقی از عرش درخشید و کلیمی برخاست

خلق پنداشت که این طور از آن سینا سوخت

 

[Diba]

شوق گـ ـناه
خانمان سوز بود آتش آهی گاهی
ناله ای می شکند پشت سپاهی گاهی
گر مقدر بشود سلک سلاطین پوید
سالک بی خبر خفته به راهی گاهی
قصه ی یوسف و آن قوم چه خوش پندی بود
به عزیزی رسد افتاده به چاهی گاهی
هستیم سوختی از یک نظر ای اختر عشق
آتش افروز شود برق نگاهی گاهی
روشنی بخش از آنم که بسوزم چون شمع
رو سپیدی بود از بخت سیاهی گاهی
عجبی نیست اگر مونس یار است رقیب
بنشیند بر گل هـ*ـر*زه گیاهی گاهی
چشم گریان مرا دیدی و لبخند زدی
دل برقصد به بر از شوق گناهی گاهی
اشک در چشم فریبنده ترت می بینم
در دل موج ببین صورت ماهی گاهی
زردرویی نبود عیب مرانم از کوی
جلوه بر قریه دهد خرمن کاهی گاهی
دارم امید که با گریه دلت نرم کنم
بهر طوفان زده سنگیست پناهی گاهی

 

[Diba]

دعای نیمه شب
بر بنای عدل کرد این چرخ را تکوین خدا
گر نگیرد داد من را از تو حاشا زین خدا
تلخ کامی دیده ام دیگر تو آزارم نکن
تا کند کام ترا در زندگی شیرین خدا
دوست می دارم من این اشک شب و آه سحر
عاشقان را در صبوری می کند تحسین خدا
در دل عشاق اگر باشد امید وصل دوست
درد جانسوز جدایی را دهد تسکین خدا
عاشق آزاری مکن وای از دعای نیمه شب
بارها گفته است در این لحظه ها آمین خدا
سر نپیچم هر گز از شکرانه ی وارستگی
در بیابان ها کند سنگم اگر بالین خدا
غنچه ی باغ امید هیچ کس را مشکنید
بشکند با چیره دستی دست این گلچین خدا

 

[Diba]

برق رحمت

باز گرد ای مهر تابان روشن این کاشانه کن

زنده شوق پر فشاندن را در این پروانه کن

باز گرد ای ساقی پر شور بزم عاشقی

از می عشقو محبت لب به لب پیمانه کن

بازگرد و این دل در سـ*ـینه سرد افتاده را

گرم کن آتش بزن دیوانه کن دیوانه کن

بازگرد و بار دیگر آن هیاهوی مرا

آتشین تر دلنشین تر بر در میخانه کن

بازگرد و خلوت سرد مرا با یک نظر

رونقی شاهانه بخش و محفلی شاهانه کن

بازگرد ای برق رحمت اشک جانسوز مرا

در دل دریای هستی گوهری یکدانه کن

باز گرد و این من در عاشقی افسانه را
با نگاه گرم دیگر در جنون افسانه کن

 

[Diba]

گفتگو

با زبان دل به نومیدی صدایت می کنم

رو به من آور که با عشق آشنایت می کنم

چون ز عشق آگه شدی با خاطر آسوده ای

در میان جمله ی رندان رهایت می کنم

شرمم از دست تهی ناید اگر فرصت دهی

جان شیرین ای عزیز دل فدایت می کنم

روی در رویت سخن گفتن فراموشم شود

زیر لب اما شکایت با خدایت می کنم

سر درون سـ*ـینه با دل گویم اسرار غمت

گفتگو با عاشق بی دست و پایت می کنم

لطف ها کردی که با من از محبت دم زدی

زین سبب از جمله ی خوبان جدایت می کنم

گر جدایی هم کنی هر گز مشو غافل ز من

تا ابد صبر ای جدا از من به پایت می کنم

دل ز من آسوده دار و سر به راه خود گذار

خوی کم کم با غم بی انتهایت می کنم

ناامیدم گر کنی می میرم اما باز هم

در همان حالت که می میرم دعایت می کنم

 

[Diba]

شعله
آمد و آتش به جانم کرد و رفت
با محبت امتحانم کرد و رفت
آمد و بنشست و آشوبی به پا
در میان دودمانم کرد و رفت
آمد ورویی گشود و شد نهان
نام خود ورد زبانم کرد و رفت
آمد و او دود شد من شعله ای
در وجود خود نهانم کرد و رفت
آمد و برقی شد و جانم بسوخت
آتشین تر این بیانم کرد و رفت
آمد و آئینه گردانم بشد
طوطی بی همزبانم کرد و رفت
آمد و قفل از دهانم بر گشود
چشمه آب روانم کرد و رفت
آمد و تیزی زد و شد ناپدید
همچنان صیدی نشانم کرد و رفت
آمد و چون آفتی در من فتاد
سر به سوی آسمانم کرد و رفت

 

[Diba]

زیبا آفرین
تو زیبا نیستی من کلک زیبا آفرین دارم
تو شیدا نیستی من شور شیدا آفرین دارم
تو در بزم من این آوازه ی مـسـ*ـتی به خود بستی
تو رسوا نیستی من جام رسوا آفرین دارم
جنون گل کرد و مجنونی چو من از نو هویدا شد
تو لیلا نیستی من عشق لیلا آفرین دارم
تو مشغول خود و من با تو در بیداری و خوابم
تو رویا نیستی من فکر رویا آفرین دارم
در این گلزار از هر سو خرامد سرو آزادی
تو رعنا نیستی من چشم رعنا آفرین دارم
تو سرگرمی که در جمعی منم تنهای سرگردان
تو تنها نیستی من بخت تنها آفرین دارم
تو سود اشک من هستی که جوشان تر ز دریایی
تو دریا نیستی من اشک دریاآفرین دارم
تو با شیرینی شعر من اینسان مجلس آرایی
تو گویا نیستی من طبع گویاآفرین دارم
تو را چون طور و خود را همچو موسی در سخن دیدم
تو سینا نیستی من برق سینا آفرین دارم

 

[Diba]

فسانه سرا
آنجا که تویی غم نبود رنج و بلا هم
مـسـ*ـتی نبود دل نبود شور و نوا هم
اینجا که منم حسرت از اندازه فزونست
خو دانی و من دانم و این خلق خدا هم
آنجا که تویی یک دل دیوانه نبینی
تا گردید و گریاند از آن گریه ترا هم
اینجا که منم عشق به سر حد کمالست
صبر است و سلوکست و سکوتست و رضا هم
انجا که تویی باغی اگر هست ندارد
مرغی چومن آشفته و افسانه سرا هم
اینجا که منم جای تو خالیست به هر جمع
غم سوخت دل جمله ی یاران و مرا هم
آنجا که تویی جمله سر شور و نشاطند
شهزاده و شه باده به دستند و گدا هم
اینجا که منم بسکه دورویی و دو رنگیست
گریند به بدبختی خود اهل ریا هم

 

[Diba]

کبوتر
ای دل ز من بریده زیادم نمی روی
وی پا ز من کشیده ز یادم نمی روی
ای رفته از برابر چشمم به کوی غیر
اشکم به دیده دیده ز یادم نمی روی
ان چشم را به روی چه کس باز می کنی؟
ای اهوی رمیده ز یادم نمی روی
در سایه ی کدام نهالی روم به خواب
ای نخل بر رسیده ز یادم نمی روی
دانم که امشبم به سحرگه نمی رود
ای جلوه ی سپیده ز یادم نمی روی
تا خواند این غزل ز من آن سرو ناز گفت
ای بید قد خمیده ز یادم نمی روی

 

[Diba]

به پندار تو

به پندار تو:
جهانم زيباست!
جامه ام ديباست!
ديده ام بيناست!
زيانم گوياست!
قفسم طلاست!
به اين ارزد كه دلم تنهاست؟