شعر دفتر اشعار گروس عبدالملکیان

[Diba]

مــن مــه ام

کــه گــاه بــه زميــن دل مــيبنــدم و

گــاهــي بــه آسمــان،

و در ميــانــهي ايــن شــک

آرام آرام پــراکنــده مــي شــوم . . .

 

[Diba]

از ماه​

لکه ای بر پنجره مانده است​

از تمام آب های جهان​

قطره ای بر گونه ی تو​

و مرزها آنقدر نقاشی خدا را خط خطی کردند​

که خون خشک شده​

دیگر نام یک رنگ است​

از فیل ها ​

گردنبندی بر گردن هایمان​

و از نهنگ​

شامی مفصل بر میز​

فردا صبح​

انسان به کوچه می آید​

و درختان از ترس​

پشت گنجشکها پنهان می شوند​

 

[Diba]

باد که می آید
خاکِ نشسته بر صندلی بلند می شود
می چرخد در اتاق
دراز می کشد کنار زن ،
فکر می کند
به روزهایی که لب داشت.​

• گروس عبدالملکیان

 

[Diba]

صدای قلب نیست
صدای پای توست
که شبها در سـ*ـینه ام می دوی
کافی ست خسته شوی
کافی ست بایستی!


​

• گروس عبدالمکیان

این که در سـ*ـینه ام
می زند گاهی
قلب نیست
جای پای تنهایی ست

 

[Diba]

پیله های بسیاری دیده ام
آویزان از درختی
در جنگلهای دور
افتاده بر لبه ی پنجره
رها در جوب های خیابان.
هرچه فکر میکنم اما
یک پروانه بیشتر
در خاطرم نیست
مگر چندبار به دنیا آمده ایم
که این همه میمیریم ؟
چند اسکناس مچاله
چند نخ شکسته ی سیگار
آه، بلیط یکطرفه !چیزی
غمگینتر از تو
در جیبهای دنیا پیدا نکرده ام
- ببخشید، این بلیط ...؟
- پس گرفته نمیشود.پس بادها رفته اند ؟!پس این درخت
به زردِ ابد محکوم شد ؟!و قاصدک ها
آنقدر در کنج دیوار ماندند
که خبرهایشان از خاطر رفت ؟!

- بیهوده مشت به شیشههای این قطار میکوبی !بیهوده صدایت را
به آنسوی پنجره پرتاب میکنی
ما
بازیگران یک فیلم صامتیم
​

• گروس عبدالملکیان

 

[Diba]

خودم را میزنم به خیابانهای
شبهای
سیگارهای

هایهایِ منی که از خلأ پُر بود
همینطور برای خودم میخندم
همینطور برای خودش اشک میآید...

 

[Diba]

این سطر

​

یا سطرهای بعد
نقطه ای می آید
که پایان تمام حرف هاست.

در قاب غمگین پنجره
موهای خسته و
پیراهن سیاه دخترکی که دور می شود
دور می شود
دور می شود

در قاب غمگین پنجره
نقطه ای سیاه
دور می شود

نقطه ای
که پایان تمام حرف هاست

 

[Diba]

مـی خواستم بمانم،
رفتم.
می خواستم بروم،
ماندم.
نه رفتن مهم بود و
نه ماندن...
مهم
من بودم
که نبودم...!

 

[Diba]

ایستاده ام
در اتوبوس
چشم در چشم های نا گفتنی اش...

یک نفر گفت:
«آقا
جای خالی
بفرمایید»

چه غمگنانه است
وقتی در باران
به تو چتر تعارف می کنند.
​

​

​

 

[Diba]

و امروز
آنقدر شفافيم
كه قاتلان درونمان پيداست

و دريای شهرمان
چنان خسته ست
كه عنكبوت
بر موج هايش تار می بندد

كاش کسی اين مارها را عصا كند
و كاش آنكه استخوان هايم را می ليسيد
شعرهايم را از بر نبود

زنبورها را مجبور كرده ايم
از گل های سمّی
عسل بياورند.
و گنجشكی كه سال ها
بر سيم برق نشسته
از شاخه ی درخت می ترسد

با من بگو
چگونه بخندم
وقتی كه دور لب هايم را مين گذاری كرده اند

ما كاشفان كوچه های بن بستيم
حرف های خسته ای داريم
اين بار پيامبری بفرست
كه تنها گوش كن​