شعر دفتر اشعار گروس عبدالملکیان

[Diba]

از ماه

لکه ای بر پنجره مانده است

از تمام آب های جهان

قطره ای بر گونه ی تو

و مرزها آنقدر نقاشی خدا را خط خطی کردند

که خون خشک شده

دیگر نام یک رنگ است



از فیل ها

گردنبندی بر گردن هایمان

و از نهنگ

شامی مفصل بر میز



فردا صبح

انسان به کوچه می آید

و درختان از ترس

پشت گنجشکها پنهان می شوند

 

[Diba]

فرصتی نمانده است
بیا همدیگر را بغـ*ـل کنیم
فردا
یا من تو را می‎کشم
یا تو چاقو را در آب خواهی شست
همین چند سطر
دنیا به همین چند سطر رسیده است

به اینکه انسان
کوچک بماند بهتر است
به دنیا نیاید بهتر است

اصلا
این فیلم را به عقب برگردان
آن قدر که پالتوی پوست پشت ویترین
پلنگی شود
که می‎دود در دشت‎های دور
آن قدر که عصاها
پیاده به جنگل برگردند
و پرندگان
دوباره بر زمین...
زمین...


نه!
به عقب‎تر برگرد
بگذار خدا
دوباره دست‎هایش را بشوید

در آینه بنگرد
شاید
تصمیم دیگری گرفت ...

 

[Diba]

هوا ​

که پیرهن پوشیده​

هوا ​

که میز صبحانه را می چیند​

هوا​

که گوش می دهد به شعرهام​

هوا​

که لب بر لبم می گذارد​

هوا ​

که داغم می کند​

هوا​

که هوایی ام کرده​

هوا​

که حواسش نبود،این شعر است​

و از پنجره بیرون رفت .​

 

[Diba]

قایق کاغذی

یک جفت کفش​

چند جفت جوراب با رنگ های نارنجی و بنفش​

یک جفت گوشواره ی آبی​

یک جفت ...​

کشتی نوح است​

این چمدان که تو می بندی !​

بعد​

صدای در​

از پیراهنم گذشت​

از سـ*ـینه ام گذشت​

از دیوار اتاقم گذشت​

از محله های قدیمی گذشت​

و کودکی ام را غمگین کرد. ​

کودک بلند شد​

و قایق کاغذی اش را بر آب انداخت​

او جفت را نمی فهمید​

تنها سوار شد​

آب ها به آینده می رفتند.​

همین جا دست بردم به شعر​

و زمان را​

مثل نخی نازک​

بیرون کشیدم از آن ​

دانه های تسبیح ریختند :​

من ... تو ​

کودکی ...​

... قایق کاغذی ​

نوح ... ​

... آینده ​

...​

تو را​

با کودکی ام​

بر قایق کاغذی سوار کردم و​

به دوردست فرستادم​

بعد با نوح​

در انتظار طوفان قدم زدیم​

 

[Diba]

علفزاز
با موهای سبزٍ ژولیده در باد
کوه
با موهای قهوه ایِ یکدست
رودخانه
با گیره های سرخِ ماهی
بر موهاش

هیچکدام را ندیده
حق دارد نمی خواند
این پرنده ی کوچک

تهران کلاه بزرگی ست
که بر سر زمین گذاشته ایم​

 

[Diba]

اسب ها
به سروش ٬سیامک ٬آرش و ماندنی​

ما چند نفر​

در کافه ای نشسته ایم​

با موهایی سوخته و​

سـ*ـینه ای شلوغ از خیابان های تهران​

با پوست هایی از روز​

که گهگاه شب شده است​

ما چند اسب بودیم​

که بال نداشتیم​

یال نداشتیم​

چمنزار نداشتیم​

ما فقط دویدن بودیم​

و با نعل های خاکی اسپورت​

ازگلوی گرفته ی کوچه ها بیرون زدیم​

درخت ها چماق شده بودند​

و آنقدر گریه داشتیم​

که در آن همه غبار و گاز​

اشک های طبیعی بریزیم​

ما شکستن بودیم​

و مشت هایی را که در هوا می چرخاندیم​

عاقبت بر میز کوبیدیم​

و مشت هامان را زیر میز پنهان کردیم​

و مشت هامان را توی رختخواب پنهان کردیم​

و مشت هامان را در کشوی آشپزخانه پنهان کردیم​

و مشت هامان را در جیب هامان پنهان کردیم...​

باز کن مشتم را !​

هرکجای تهران که دست می گذارم​

درد می کند​

هرکجای روز که بنشینم ​

شب است​

هرکجای خاک...​

دلم نیامد بگویم !​

این شعر​

در همان سطر های اول گلوله خورد​

وگرنه تمام نمی شد​

 

[Diba]

سرریز کرده این پاییز .​

برف با لکه های نارنجی​

بهار با لکه های زرد​

​

​

فصل ها می گریزند​

و خورشید​

که هی غروب می کند​

خرداد را پر از خون کرده.​

ما​

سراسیمه فرار می کنیم​

و کوچه های بن بست​

که آن قدر زیبا بودند​

این قدر ترسناکند​

 

[Diba]

تیرهوایی بی خطر
تو
آسمان را کشتی !

روز به سختی از زیر در
از سوراخ کلیدها به درون آمد
اگر دست من بود
به خورشید مرخصی می دادم
به شب اضافه کار !
سیگاری روشن می کردم و
با دود
از هواکش کافه بیرون می رفتم...​

 

[Diba]

تن دادن


و درد
که این بار پیش از زخم آمده بود
آنقدر در خانه ماند
که خواهرم شد

با چرک پرده ها
با چروک پیشانی دیوار کنار آمدیم
و تن دادیم
به تیک تاک عقربه هایی
که تکه تکه مان کردند
پس زندگی همین قدر بود ؟
انگشت اشاره ای به دوردست ؟
برفی که سال ها
بیاید و ننشیند ؟

و عمر
که هر شب از دری مخفی می آید
با چاقویی کند
...
ماه
شاهد این تاریکی ست
و ماه
دهان زنی زیباست
که در چهارده شب
حرفش را کامل می کند
و ماهی سیاه کوچولو
که روزی از مویرگ های انگشتانم راه افتاده بود
حالا در شقیقه هایم می چرخد

در من صدای تبر می آید.
آه ، انارهای سیاه نخوردنی بر شاخه های کاج
وقتی که چارفصل به دورم می رقصیدند
رفتارتان چقدر شبیهم بود

در من فریادهای درختی ست
خسته از میوه های تکراری

من ماهی خسته از آبم
تن می دهم به تو
تور عروسی غمگین
تن می دهم
به علامت سوال بزرگی
که در دهانم گیر کرده است.

پس روزهایمان همین قدر بود؟

و زندگی آنقدر کوچک شد
تا در چاله ای که بارها از آن پریده بودیم
افتادیم.​

 

[Diba]

دوستش دارم

نه به خاطر آنکه رهبرم بوده

نه به خاطر آنکه شاه

تنها به خاطر آنکه همیشه

در لحظه های من و تو

روی تمام قلیانها نشسته

ناصرالدین شاه