شعر اشعار فایــز دشتـــی

[ZahraHayati]

زما آن چشــــم وابرو مـــــی برد دل ، لب و دندان و گیســــو مـــــی برد دل

بت فایـــــــز ز وضع و طـــــرز رفتـــــــار ، نه من دل داده‌ام اومـــــــی برد دل​

 

[ZahraHayati]

پس از مرگم نخواهم‌های هایـــــی ، نه فـــــریادوفغـــــــان ونــه نوایــــــی

بگویی گشــــــته فایز کشـــتهٔ دل ، ندارد کشـــــتهٔ دل خونبهـــــــــایی​

 

[ZahraHayati]

مرا تن زورق است وناخــــــدا دل ، در این کشور بوَد فــــــرمــانروا دل

برد فایـــــــز به منزل یا کنـــد غرق ، نمی‌دانــــم برد ما را کجـــــــا دل​

 

[ZahraHayati]

مزن شانه به زلف پرشــکن را ، مپوش از سنبل تر یاســمن را

دل فایز وطن دارد درآن زلف ، مکن دور از وطن اهل وطن را​

 

[ZahraHayati]

عجب دارم از آن زلف چلیپا ، که دارد صد هزاران دل درآن جا

بت فایز مزن شانه برآن زلف ، مکن ویرانه خود آن آشـیان‌ها​

 

[ZahraHayati]

بهار آمد گلستان شد مطــــرا ، شدند از نو عنادل مـسـ*ـت وشیــدا

جوانی کاش فایــز بد چوگلشن ، که هرساله شدی سرسبز و خضـرا​

 

[ZahraHayati]

بتا آهسته تر بردار پــــا را ، از این دام بلا بردار مـــا را

سراغ نیمه جان داری ز فایز ، بیا بستان سرمنت خدا را​

 

[ZahraHayati]

اگر خواهی بسوزانی جهان را ، رخی بنما بیفشان گیسوان را

بت فایز اشارت کن به ابروت ، بکش تیغ و بکش پیر و جوان را​

 

[ZahraHayati]

به رخ جا داده‌ای زلف سیه را ، بکام عقرب افکندی تو مه را

که دیده عقرب جراره فایــز ، زند پهلو به ماه چهـارده را​

 

[ZahraHayati]

سحر گـه ز نوای مرغ گلزار
سرم پر شور گشت و دیده بیدار
به هر گل بلبلی فایز نواخوان
چه خوش باشد نشستن یار با یار​