شعر اشعار مهدی سهیلی

[ســ . پــــروانـہ]

شکوه کعبه

مردمان بسیار اما مردمی کم دیده ام
ای بسا نا اهل را در اهل عالم دیده ام
تا به شادی مینشینی غم رسد از گرد راه
بر لب خندان هر گل اشک
شبنم دیده ام
کلبه ی درویش و خواب امن او حاوید باد
کاندر ان اسباب دولت را فراهم دیده ام
حق نمایانست در آینه ی اشک یتیم
من صفای کعبه را در آب زمزم دیده ام
گر چه طرحی در دل از آدم کشیدم تا مسیح
صورت دلخواه را در نقش خاتم دیده ام

 

[ســ . پــــروانـہ]

باشم یا نباشم

دوست می دارم که با خویشان خود بیگانه باشم
همدم عقلم چرا همصحبت دیوانه باشم
دل به هر کس کی سپارم من در دلها مقیمم
تا نتوانم شمع
مجلس شد چرا پروانه باشم
آزمودم آشنایان را فغان از آشنایی
آرزومندم که با هر آشنا بیگانه باشم
مرغ خوشخوانم و گر در حلقه ی زاغان نشینم
کی توانم لحظه یی در نغمه ی مسـ*ـتانه باشم
مردمی گم شد میان آشنایان از تو پرسم
با چنین نامردان بیگانه باشم یا نباشم

 

[ســ . پــــروانـہ]

لای لای گریه


آمدی با تاب گیسو ...
تا که بی تابم کنی
زلف بر یک سو زدی ...
تا غرق مهتابم کنی
آتش از برق نگاهت ریختی بر جان من
خواستی تا در میان شعله ها ...
آبم کنی
رفتی از پیشم که دور از چشم خود تا نیمه شب
با نوای لای لای گریه ها ...
خوابم کنی

 

[ســ . پــــروانـہ]

گفتم به دام اسیرم گفتا که دانه با من

گفتم که آشیان کو گفت آشیانه با من

گفتم که بی بهارم شوق ترانه ام نیست

گفتا بیا به گلشن شور ترانه با من

گفتم بهانه ای نیست تا پر زنم به سویت

گفتا تو بال بگشا راه بهانه با من

گفتم به فصل پیری در من گلی نروید

گفتا که من جوانم فکر جوانه با من

گفتم که خان و مانم در کار عاشقی رفت

گفتا به کار خود باش تدبیر خانه با من

گفتم به جرم شادی جور زمان مرا کشت

گفتا تو شادمان باش جور زمانه با من

گفتم ز عشـ*ـق بـازی در کس نشان ندیدم

زد بـ..وسـ..ـه بر لبانم گفتا نشانه با من

گفتم دلم چو مرغی ست کز آشیانه دور است

دستی به زلف خود زد گفت آشیانه با من

گفتم ز مهربانان روزی گریزم آخر

گفتا که مهربان باش اشک شبانه با من...

 

[ســ . پــــروانـہ]

بودی یا نبودی


با دلی شاد به امید وصالی که ندیدم

آمدم تا به سرای تو و در خانه نبودی

حلقه بر در زدم و از تو جوابی نشنیدم

بلکه بودی و در خانه به رویم نگشودی...


***


اشک زد حلقه به چشم من و آهم به لب آمد

ناگهان غیبت تو بست به دل راه امیدم

ناامیدانه زدم تکیه به دیوار ز حسرت

رنج حرمان نکشیدی که بدانی چه کشیدم


***


با دلی تنگ به جبران گناهی که نکردم

گریه ها کردم و بر آتش دل اشک فشاندم

یادگار تو همان حلقه ی زیبای طلا را

نگهی کردم و ز آن پس

روی آن چند نگین از گهر اشک نشاندم


***

من به تو زنده ام و بی تو دلم خانه ی مرگ است

تو مرا گرمی عشقی تو مرا نور امیدی

زندگی بی تو مرا نیست به جز شام سیاهی

تو مرا پرتو مهری تو مرا بخت سپیدی


***

با دلی شاد به امید وصالی که ندیدم

آمدم تا به سرای تو و در خانه نبودی

حلقه بر در زدم و از تو جوابی نشنیدم

بلکه بودی و در خانه به رویم نگشودی...!

 

[ســ . پــــروانـہ]

دسته گل تو...........



گلنداما!بسویم دسته ای گل ـ

فرستادی مرا پروانه کردی

مرا کاشانه چون غمخانه ای بود

تو این "غمخانه"را "گلخانه"کردی

ز دست قاصدک گل را گرفتم

بهر گلبرگ آن صد بـ..وسـ..ـه دادم

پس از آن با دلی آکنده از شوق ـ

به آرامی بگلدانی نهادم

*

شبانگه گرد گل پروانه گشتم

بیاد تو به گل بس راز گفتم

حکایت ها که با تو گفته بودم ـ

بجای تو به گل ها باز گفتم

*

میان دسته گل "زنبفت"را

ز اشک چشم گریان آب دادم

"بنفشه" را بیاد گیسوانت

بانگشتم گرفتم تاب دادم

*

"گل" ناز تو را بوسیدم از شوق

ولی آن گل کجا ناز تو را داشت

نشانی داشت از بوی تو اما ـ

کجا چشم فسون ساز تو را داشت

*

بروی برگ زیبای"گل سرخ"

نهادم با دلی غمگین لبم را

به امیدی که با یاد لب تو ـ

بصبح آرم بشادی یک شبم را

*

ولی هر چند بوسیدم گلت را

دل تنگم چو غنچه هیچ نشکفت

در آن حالت که گرم بـ..وسـ..ـه بودم ـ

گل سرخ تو در گوشم چنین گفت:

*

گل سرخم مخوان ای عاشق مـسـ*ـت

که من پیش لب یار تو خارم

به سرخی گر چه دارم رنگ آن لب

ولی شیرینی و گرمی ندارم!

 

[ســ . پــــروانـہ]

به چه مانند کنم تورا ......؟


به چه مانند کنم موی پریشان تو را؟

به دل تیره شب؟

به یکی هاله دود؟

یا به یک ابر سیاه_

که پریشان شده و ریخته بر چهره ماه؟

به نوازشگر جان؟ـ

یا به لطفی که نهد گرم نوازی در سیم؟ـ

یا بدان شعله شمعی که بلرزد ز نسیم؟

*

به چه مانند کنم حالت چشمان تو را؟

به یکی نغمه جادویی از پنجه گرم؟ـ

به یکی اختر رخشنده به دامان سپهر؟

یا به الماس سیاهی که بشویندش در جام نوشید*نی؟

به غزل های نوازشگر حافظ در شب؟ـ

یا به سرمستی طغیانگر دوران شباب؟

*

به چه مانند کنم سرخی لب های تو را؟

به یکی لاله شاداب که بنشسته به کوه؟ـ

به شرابی که نمایان بود از جام بلور؟

به صفای گل سرخی که بخندد در باغ؟ـ

به شقایق که بود جلوه گر بزم چمن؟ـ

یا به یاقوت درخشانی در نور چراغ؟

*

مر مر صاف تنت را به چه مانند کنم؟

به بلوری رخشان؟ـ

یا به پاکی و دل انگیزی برف؟

به یکی ابر سفید؟ـ

یا به یک مخمل خوشرنگ نوازشگر گرم؟

به یکی چشمه نور؟ـ

یا به سیمای گل انداخته از دولت شرم؟

به پرندی که کند جلوه گری در مهتاب؟ـ

به گل یاس که پاشیده بر آن پرتو ماه؟ـ

یا به قویی که رود نرم و سبک در دل آب؟

*

به چه مانند کنم ؟

من ندانم

به نگاهی تو بگوـ

به چه مانند کنم...؟!

 

[ســ . پــــروانـہ]

زندگی زیباست....................


« زندگي » زيباست، كو چشمي كه « زيبائي » به بيند ؟

كو « دل آگاهي » كه در « هستي » دلارائي به بيند ؟



صبحا « تاج طلا » را بر ستيغ كوه، يابد

شب « گل الماس » را بر سقف مينائي به بيند



ريخت ساقي باه هاي گونه گون در جام هستي

غافل آنكو « سكر » را در باده پيمائي به بيند



شكوه ها از بخت دارد « بي خدا » در « بيكسي ها »

شادمان آنكو « خدا » را وقت « تنهائي » به بيند



« زشت بينان » را بگو در « ديده » خود عيب جويند

« زندگي » زيباست كو چشمي كه « زيبائي » به بيند ؟

 

[ســ . پــــروانـہ]

دریاست اسمان


ديرينه سالهاست كه در ديدگاه من -

شبهاي ماهتاب چو درياست آسمان

وين تك ستاره هاي درخشان بيشمار -

سيمين حبابهاست كه بر سطح آبهاست

*****

در ديدگاه من -

اين ماه پرفروغ كه بيتاب مي رود

سيمينه زورقيست كه بر آب مي رود

رخشان شهابها كه پراكنده مي خزند -

هستند ماهيان سبكخيز گرمپوي -

كاندر پي شكار، شتابنده مي خزند.

*****

در ديدگاه من -

درياست آسمان و ندارد كرانه اي

جز بي نشانگي -

از ساحلش نبوده خرد را نشانه اي

گفتم شبي به خويش:

اين آسمان پير -

بحريست بيكرانه ولي چشم من مدام -

دنبال ناخداست

پس ناخدا كجاست؟

در گوش من چكيد صدايي كه نرم گفت:

درياست آسمان و در آن ناخدا "خداست"

 

[ســ . پــــروانـہ]

روانش شاد


روان مادرم شادان كه عمري

مرا در راه ايزد رهبري كرد

بگوشم نغمه ي توحيد سرداد

بجاي مادري،پيغمبري كرد