شعر اشعار محمد علی بهمنی

[@ T @ R]

نه احتیاج به سیب و نه گندم است اینجا
هبوط، تجربه ای در تداوم است اینجا

نپرس وسوسه ی آدم است یا حوا؟
چه فرق؟ چهره ی بازیگران گم است اینجا

شدیم ساعت و تقویم
خود نمی فهمیم
چه ساعت است؟
و یا
فصل چندم است اینجا؟

به شوق دیدن آرامش پس از توفان
هنوز حوصله ها در تلاطم است اینجا

کجاست جذبه ی لبخندهایمان؟
وایا!
چقدر حافظه ها بی تبسم است اینجا

خودم به پرسش آخر جواب خواهم داد
مگو شنیدن پاسخ توهم است اینجا

​

 

[@ T @ R]

من از چه چیز تو ای زندگی کنم پرهیز

که انعطاف تو، یکسان نشسته در هر چیز

تفاهمی است میان من و تو و گل سرخ

رفاقتی است میان من و تو و پاییز


به فصل فصل تو معتادم ای مخـ ـدر من

به جوی تشنه ی رگ های من بریز بریز

نه آب و خاک، که آتش، که باد می داند

چه صادقانه تو با من نشسته ای-من نیز

اسیر سحر کلام توام، بگو بنشین

مطیع برق پیام توام، بگو برخیز

مرا به وسعت پروازت ای پرنده مخوان

که وا نمی شود این قفل با کلید گریز
​

 

[@ T @ R]

تو از اول سلام ات پاسخ بدرود با خود داشت

اگرچه سحر صوتت جذبه «داوود» با خود داشت

بهشتت سبزتر از وعده ی شداد بود اما

-برایم برگ برگش دوزخ «نمرود» با خود داشت

ببخشایم اگر بستم دگر پلک تماشا را

که رقـ*ـص شعله ات در پیچ و تابش دود با خود داشت

«سیاوش» وار بیرون آمدم از امتحان گرچه

-دل «سودابه» سانت هرچه آتش بود با خود داشت

مرا با برکه ام بگذار دریا ارمغان تو

بگو جوی حقیری آرزوی رود با خود داشت
​

 

[@ T @ R]

ای هرچه صدا، هرچه صدا، هرچه صدا-تو


پر می کشم از پنجره ی خواب تو تا تو

هر شب من و دیدار در این پنجره با تو

از خستگی روز همین خواب پر از راز

کافی ست مرا، ای همه ی خواسته ها تو

دیشب من و تو بسته ی این خاک نبودیم

من یکسره آتش، همه ذرات هوا تو

بیدارم اگر دغدغه ی روز نمی کرد

با آتش مان سوخته بودی همه را تو

پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم

ای هرچه صدا، هرچه صدا، هرچه صدا-تو

آزادگی و شیفتگی، مرز ندارد

حتا شده ای از خودت آزاد و رها تو

یا مرگ و یا شعبده بازان سیاست؟

دیگر نه و هرگز نه، که یا مرگ که یا تو

وقتی همه جا از غزل من سخنی هست

یعنی همه جا-تو، همه جا-تو، همه جا-تو

پاسخ بده از این همه مخلوق چرا من؟

تا شرح دهم از همه خلق، چرا تو


..........................................................​

 

[@ T @ R]

«گاه باران همه ی دغدغه اش باغچه نیست»
​

با تو از خویش نخواندم- که مجابت نکنم
​

خواستم تشنه ی این کهنه شرابت نکنم
​

​

گوش کن از من و بر همچو منی گوش مکن​

تا که ناخواسته مشتاق عذابت نکنم​

​

دستی از دور به هرم غزلم داشته باش​

که در این کوره ی احساس مذابت نکنم​

​

گاه باران همه ی دغدغه اش باغچه نیست​

سیل بی گاهم و ناگاه خرابت نکنم​

​

فصلها حوصله سوزند.-بپرهیز- که تا​

فصل پر گریه ی این بسته کتابت نکنم​

​

هرکسی خاطره ای داشت- گرفت از من و رفت​

تو بیندیش- که تا بیهده قابت نکنم​

................................................
​

 

[@ T @ R]

بهار


​

امسال نیز – یکسره سهم شما بهار​

مارا در این زمانه چه کاریست با بهار​

​

از پشت شیشه های کدر – مات مانده ام​

کاین باغ رنگ ، کار خزان است یا بهار​

​

حتی تو را ز حافظه ی گل گرفته اند​

ای مثل من غریب در این روز ها – بهار !​

​

دیشب هوایی تو شدم باز ، این غزل​

صادق ترین گواه دل تنگ ما ، بهار​

​

گل های بی شمیم به وجدم نمی کشند​

رقصی در این میانه بماناد تا بهار​

...................................................​

​

 

[« «N¡lOo£aR» »]

مرا یك شَب تحمل كن
كه تا باور كنی ای دوست
چگونه با جنونِ خود
مدارا می كنم هر شب...
#محمد_علی_بهمنی

 

[« «N¡lOo£aR» »]

​

⚜⚜⚜⚜⚜⚜


ﭘﺮ ﻧﻘﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﺵ ﺩِﻟﻢ
ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ

ﺍﺯ ﺑَﺲ ﮐﻪ ﮔﺮﻩ ﺯﺩ ﺑﻪ ﮔﺮﻩ
ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ...

#محمد_علی_بهمنی


⚜⚜⚜⚜⚜⚜

 

[« «N¡lOo£aR» »]

⚜

اینجا​

برای از تُو نوشتن​

هَوا کم است...

#محمد_علی_بهمنی

⚜

 

[« «N¡lOo£aR» »]

⚜

ﭘﮋﻭﺍﮎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸِﻨﯿﺪم

ﺍﯼ ﻫﺮﭼﻪ ﺻﺪﺍ
ﻫﺮﭼﻪ ﺻﺪﺍ
ﻫﺮﭼﻪ ﺻﺪﺍ ﺗﻮ....

#محمد_علی_بهمنی

⚜