شعر اشعار شهریار ( محمد حسین بهجت تبریزی )

[« «N¡lOo£aR» »]

آنجا که
بـه عُشاق دهی
درد محبت

دردی هم از این
عاشقِ دلخسته
دوا کن...

#شهریار
♦️

 

[« «N¡lOo£aR» »]

هَـر سحر یاد کز آن
زلف و بنـاگوش کنیم

روز خود با شبِ غم
دست در آغـ*ـوش کنیم...

#شهریار
♦️

 

[« «N¡lOo£aR» »]

اهل دَردی که زبانِ دلِ من داند
نیست!

دردمندم من و یاران هَمه
بی دردانند...

#شهریار

 

[« «N¡lOo£aR» »]

تا عطر تنت اینجاست
نَبضم به تو وابسته ست

با بوی نَفسهایت
جانانه شدن با من...

#شهریار

 

[« «N¡lOo£aR» »]

من از دو روز هَستی
به جان شدم بیزار

خدای شکر
که این عُمر جاودانی نیست...

#شهریار

 

[« «N¡lOo£aR» »]

چند است نرخ بـ..وسـ..ـه
به شهر شما که من

عُمری است کز دو دیده
گهر می شمارمَت...

#شهریار

 

[« «N¡lOo£aR» »]

چه عالمی
که دلی هست و دلنوازی نه

چه زندگی
که غمم هست و غمگسارم نیست

#شهریار

 

[« «N¡lOo£aR» »]

ای غنچه خندان چرا خون در دل ما می کنی
خاری به خود می بندی و ما را زِ سر وا می کنی

از تیر کجتابّی تو آخر کمان شد قامتم
کاخت نگون باد ای فلک با ما چه بد تا می کنی

ای شمعِ رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را
با دوست هم رحمی چو با دشمن مدارا می کنی

آتش پرید از تیشه ات امشب مگر ای کوهکن
از دست شیرین درد دل با سنگ خارا می کنی

با چون منی نازک خیال ابرو کشیدن از ملال
زشت است ای وحشی غزال اما چه زیبا می کنی

امروزِ ما بیچارگان امید فرداییش نیست
این دانی و با ما هنوز امروز و فردا می کنی

دیدم به آتش بازیت شوق تماشایی به سر
آتش زدم در خود بیا گر خود تماشا می کنی

آهِ سحرگاهم ترا ای شمع مشتاقم به جان
باری بیا گر آه خود با ناله سودا می کنی

ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن
در گوشه میخانه هم ما را تو پیدا می کنی

ما شهریارا بلبلان دیدیم بر طرف چمن
شورافکن و شیرین سخن اما تو غوغا می کنی

 

[« «N¡lOo£aR» »]

⚜⚜⚜⚜⚜


صفائی بود دیشب
با خیالت خَلوت ما را

ولی مَن باز پنهانی
تُرا هم آرزو کردم...

#شهریار

 

[« «N¡lOo£aR» »]

⚜⚜⚜⚜⚜

او صبر خواهد از من
بَختى كه من ندارم

من وصل خواهم از وى
قَصدى كه او ندارد...

#شهریار