شعر اشعار علی محمد مودب

[PARISA_R]

شانه می گیرم که بنشینی مترسک می شوم

​

شانه می گیرم که بنشینی مترسک می شوم​

ای قناری! با تو من از خویش منفک می شوم​

غیرت توفان نوحم ای سلیمانی بهار!​

توی دست نازک تو بادبادک می شوم​

شان سیمرغانه ام باقیست قوی نازکم!​

گرچه در دریای مهرت جوجه اردک می شوم!​

بغض تاریخم شکوه گریه های سربلند​

تا بخندانم تو را این قدر دلقک می شوم!​

هی نخند ار دوست داری کبریای مرد را​

تو نمی بینی که من این جور کوچک می شوم؟!​

 

[PARISA_R]

برای شهید محمدحسین مودب

​

نسيم زنده صبحي هوا پر است از تو
تمام حافظه كوهها پر است از تو

بهار جلوه لبخند توست بر لب گُل
بهار گُل كه كند باغ ما پر است از تو

قنات روي قنوت نماز تو جاري است
زبان شاخه زمان دعا پر است از تو

دهاتيان غزل گم شدند در شب شهر
سر اهالي اين روستا پر است از تو

هنوز شانه تابوت گريه ميطلبد
گرفته بغض گلوي مرا پر است از تو

به گوش مردم خالي حسين سنگين است
غزل سراي سكوتم، صدا پر است از تو​

 

[PARISA_R]

من بودم و تو بودی و فصل بهار بود

​

من بودم و تو بودی و فصل بهار بود​

دل چشمه زلالترین انتظار بود​

جوبار چشمم آینه زلف بیدها​

گیسوی بیدهای جوان آبشار بود​

دل بیقرار بود و جهان پرشکوفه بود​

دل بی قرار بود و جهان بیقرار بود​

در سایه هزار شکوفه دو سیب سرخ​

شادی در آن میانه به دار و به بار بود​

سرسبز مثل سبزترین سرو کاشمر​

عهد من و تو بود که سخت استوار بود​

در سایه کُنار تو بودی و خوب بود​

تو در کِنار بودی و غم برکنار بود​

دیدار شاعرانه و رویایی تو حیف​

دیدار با ستاره دنبالهدار بود!​

 

[PARISA_R]

کو صدای روشنت تا جان خاموشم بجنبد

​

کو صدای روشنت تا جان خاموشم بجنبد​

روشنی در کلبهی قلب فراموشم بجنبد​

ماندهام رودی تهی، بیهیچ جریان زلالی​

کو تنی از آب تا قدری در آغوشم بجنبد​

تک درختی خسته ام،جاری شو بر من چون نسیمی​

بلکه در دست نوازشها سر و گوشم بجنبد​

گیسوانت را بیاور؛ پیشتر از بوسهی مرگ​

پیش از آنکه مار و عقرب بر سر دوشم بجنبد​

شاید آری غفلت من بشکند با بودن تو​

ماهیای مثل تو چون در برکهی هوشم بجنبد​

 

[mahsa-alp]

پرنده بودم و از آسمان جدا کردى
مرا درون خيالات خود رها کردى
قفس نگاه تو بود , هواى دانه و دام
مرا به خويش اگر ساده مبتلا کردى
دلم چگونه نباشد وبال بال و پرم
دلى که مرغ غزلخوان ميله ها کردى
چگونه با تو بگويم تمام حرفم را
تويى که مثل غريبه, هميشه تا کردى
گلوى خشک و لب شوره زارو تنهايى
چنين شکسته لبم را تو بى صدا کردى
به من نگو که پرنده اسير مى ميرد
مرا غريبه تو از آسمان جدا کردى

#پوران_محتشم

Please, ورود or عضویت to view URLs content!