شعر اشعار علی محمد مودب

[PARISA_R]

آرام در رثای خودم گریه میکنم

​

آرام در رثای خودم گریه میکنم​

در مجلس عزای خودم گریه میکنم​

زانو بغـ*ـل گرفته و مانند کودکان​

لج میکنم برای خودم، گریه میکنم​

چونان مسافری که کسی نیست خویش او​

چون چشمه پشت پای خودم گریه میکنم​

پیش چراغهای جهان سرخ میشوم​

از شرم چشمهای خودم گریه میکنم​

بسیار سادهام من آواره، مدتی است​

با یاد روستای خودم گریه میکنم​

ای دل عجیب خستهام از درد مردمان​

امشب فقط به جای خودم گریه میکنم​

[ یکشنبه ۱۳۹۰/۱۲/۱۴ ] [ 14:3 ] [ محمد مرفه ]
آرشيو نظرات

 

[PARISA_R]

سهم من دریاست، باران است، سهم باران را نمیدانم

​

سهم من دریاست، باران است، سهم باران را نمیدانم​

زیر باران زندهتر هستم ، زیر باران زنده میمانم​

ایستاده روی ایوانها، با دهان باز گلدانها​

میکشم فریاد تا شاید چشم سرما را بترسانم​

بی مجوز، بی گذرنامه، بی حکایت، بی سفرنامه​

هر طرف تِی میکشد باران، من سپوری پیر میمانم​

من نمیگویم زمین چرکین، من نمیگویم هوا سرد است​

هر طرف تِی میکشد باران، من برایش شعر میخوانم​

چون سلامی گرم، چون قلبم، پاسخی از کس نمیخواهم​

خوب میدانم یخ دنیا، وا نخواهد شد به فرمانم​

شاعرم اما نمیخواهم زشت و خِنزرْ پِنزری باشم​

خوش ندارم با پز شاعر باز سیگاری بگیرانم!​

دلقکم اما نه محض نان، من اداهای شما هستم​

عزم دارم تا بخندانم، مردمان را تا بگریانم​

خوب میدانم زمین چرکین، خوب میدانم هوا سرد است​

چون که در اخبار میبینم، چون که در اخبار میخوانم!​

خوب میدانم که در دنیا گرگها و گوسفنداناند​

من ولی سرشار ایمانم، من ولی تا هستم انسانم​

مردمان دریای اندوهاند، کوههای هولناک یخ​

آب خواهد کردشان آخر، چشمهای رو به پایانم​

[ یکشنبه ۱۳۹۰/۱۲/۱۴ ] [ 14:3 ] [ محمد مرفه ]
آرشيو نظرات

 

[PARISA_R]

آخرش یک روز من دنبال کارم میروم

​

آخرش یک روز من دنبال کارم میروم​

میروم یکروزی آقا میگذارم میروم​

با هزاران بند یعنی قدر آهو نیستم​

من که اینجا اینقَدَر بیاعتبارم میروم​

شب، تمام نورها را از زمین دزدیده است​

عشق را پیشت امانت میگذارم میروم​

دستهایت را ضریح سایههای من نکن​

اشک این همسایهها را در بیارم میروم​

بیخیال چشمهایت میشوم، گفتم ولی​

دستکم حالا نگاهم کن که دارم میروم​

 

[PARISA_R]

تازه دانستم نه با آب و نه با نان زنده ام

​

تازه دانستم نه با آب و نه با نان زنده ام​

تازه فهمیدم نه با جسم و نه با جان زنده ام​

تازگی ها باورم شد اینکه مثل هر غریب​

دورتر از خود دلی دارم که با آن زنده ام​

هر کجا رفتم به چشمان من آمد خاک او​

دور نزدیکی که از او سخت حیران زنده ام​

گرم او بودم دریغا دیر فهمیدم که من​

با چه گرمایی در آغـ*ـوش زمستان زنده ام​

کم نمی آرم که در امروز و در فردای خود​

از سرانگشتان آن لطف فراوان زنده ام​

سایه وار از خود ندارم هیچ دور از آفتاب​

هر کجا باشم به خورشید خراسان زنده ام​

 

[PARISA_R]

صدایت از تلفن می رسد؛ فقط گوشم

​

صدایت از تلفن می رسد؛ فقط گوشم​

تو حرف می زنی و جرعه جرعه می نوشم​

تو حرف می زنی و داغ داغ داغم من​

تو نیستی که ببینی چقدر می جوشم​

به من از آن طرف خط چقدر نزدیکی​

سلام می کنی و می پری در آغوشم​

سلام سرد شده روزگار من، گل من!​

برای من نگران نیستی چه می پوشم؟​

چگونه ای؟ چه عجب شد که یاد من کردی؟​

منی که بیشتر از مرده ها فراموشم​

صدا صدای تو بود این، خود خود تو هنوز​

نکرده باور اما اتاق خاموشم​

 

[PARISA_R]

آیات

​

آیات نام کوچک توفان ها​

نامی که در کتاب خدا زنده است​

نامی که تا همیشه نماز ما​

در محضرش شکسته و شرمنده است​

آیات شعر زلزله ها را گفت​

حرف سطوح گمشده در گل را​

چون نخل طور شعله کشید ایات​

آوازهای سوخته در دل را​

با گردبادهای مهیب و سرد​

بی ترس از نسیم و شکفتن خواند​

در پیچش سیاهی عالمگیر​

آن خطبه را چه محکم و روشن خواند​

آیات نام کوچک مهتاب است​

نام بلند هر چه که خورشید است​

سیلی خور کسوف نخواهد ماند​

صبحی که صبح روشن امید است​

[ یکشنبه ۱۳۹۰/۱۲/۱۴ ] [ 14:1 ] [ محمد مرفه ]
آرشيو نظرات

 

[PARISA_R]

دریا چه بق کرده است، دریا کودکانه است

دریا چه بق کرده است، دریا کودکانه است​

بی حرف، بی جاشو و بی موج و ترانه است​

ترسیده از چیزی مگر دریا کز اینسان​

با موج موجش رعشه های بی بهانه است​

شور است اما شوری اش از جنس اشک است​

انگار از پلک زمین اشکی روانه است​

با بادها هم شوق بازی کردنش نیست​

دریا که چون مرداب ها نیلوفرانه است​

امشب چرا جز لو ءلوء خونین ندارد​

امشب چرا چون لخته هایی بیکرانه است​

در ساحل خونین آن سو دیده شاید-​

شب را که گرم جستجو – خانه به خانه – است​

رگموج هایش سوخته از بس که دیده​

در نخلهاشان شعله سرگرم زبانه است​

با ماهیان قرمز از دریا نگویید​

دیگر نه آن دریای شعر عاشقانه است​

از حیرت آلاله های ساحلش سرخ​

دریا چه بق کرده است، بغضی جاودانه است​

 

[PARISA_R]

برای بحرین

​

نه وحشت است که حیرت شکسته دلها را​

گرفته فوج ملخ، موج موج دریا را​

ملخ! هجوم ملخ بر مزارع گل سرخ!​

ملخ وزیده و آشفته باغ و صحرا را​

یهود امت احمد دوباره خیبری اند!​

شکسته اند در خانه های زهرا را​

سیاهکارتر از وحشیان سفیان کیست؟​

که می درند جگرهای حمزه آسا را​

نژادگان عرب! این حماسه های شکم!​

به زیر پیل فکندند پیر و برنا را​

به جنگ دخترکان رمیده آمده اند​

دریده دیده خورشید این تماشا را​

بهوش ای همه زالوفشان ساحل خون!​

که موج گریه خبر کرده است دنیا را​

بهوش کز همه تان هیچ هم نخواهد ماند​

دمی که غیرت توفان گذشت دریا را​

"دل رمیده ما را که باز می گیرد"​

فغان ز خون جگری بی نگاهتان یارا !​

 

[PARISA_R]

بی تو قلب عاشق من، ناگهان می ایستد

​

بی تو قلب عاشق من، ناگهان می ایستد​

بی دل تنگ من از گردش، جهان می ایستد​

چشمه سار آشنایی، میهن ماهی و ماه!​

گر نجوشی دم به دم با من، زمان می ایستد​

در حضورت شعله های دوزخی یخ می کنند​

بی تو باری خون به قلب حوریان می ایستد​

بانگ غم دارد به سودای لجن زاران وزغ!​

با تو اما مرغ و ماهی، شادمان می ایستد​

پیچک، آویزان دیوار و در همسایه هاست​

سرو اما در کنارت جاودان می ایستد​

با زبان سرخ من، باک از سر سبزم مباد​

سبز و سرخ پرچمت تا در امان می ایستد​

بی خیال پچ پچ خفاشکان، تا شعر من​

بر هزاران قله با ببر بیان می ایستد​

هر کسی آیینة اسرار پنهان خود است​

این میان، بوزینه شکل این و آن می ایستد​

 

[PARISA_R]

بکش این را به نگاهی که من آن را بکشم!

​

بکش این را به نگاهی که من آن را بکشم!​

کمکم کن همه ی دیده وران را بکشم!​

باید از غیرت عشق تو چو چنگیز مغول​

روز و شب یکسره ابنای زمان را بکشم!​

مثلا کار من این است که امشب بروم​

اصفهان تا به سحر نصف جهان را بکشم!​

صبح از آن جا بپرم بندر عباس و به قهر​

تا که آرام شوم پیر و جوان را بکشم​

ببرم عقربه ها را به عقب تا که سرِ​

خواندن از ناز تو مرحوم بنان را بکشم!​

یا نه هر طور شده سعی کنم توی دلم​

این همه هول و ولا و هیجان را بکشم​

آخرش چاره ام این است گمانم که شبی​

خودم این شیفته ی دل نگران را بکشم!​