شعر اشعار حسین حیدری

[فاطمه صفارزاده]

وابسته بر نگاه شقایق شدن بد است

درگیر خیرگی به دقایق شدن بد است


چشمان تو خلاف مذاهب نظر کند

با یک نگاه حیله گر عاشق شدن بد است



من بر خلاف دینم و با تو موافقم

با یک نگاه اگر چه موافق شدن بد است



کافی نبوده سیر نگاهت به سمت ما

یا یحتمل به چشم تو لایق شدن بد است



دوریم مثل آینه ای روبروی هم

شاید نصیب آینه دق شدن بد است



دریا اگر تویی به خدا غرق میشوم

حتی به ساحل تو چو قایق شدن بد است



حسین حیدری"رهگذر"​

 

[فاطمه صفارزاده]

رهگذر عاشق نشو جایی برای عشق نیست

در شب تاریک من، حال و هوای عشق نیست



از رمق افتاده ام، بی طاقتم اما کسی

مثل این افتاده هرگز پا به پای عشق نیست



هرکسی با شعر هایم خوش نوایی می کند

بعد تو گوشم بدهکار نوای عشق نیست



من نمی فهمم چرا یوسف به این شدت بد است!

او نمی فهمد که رسوایی جزای عشق نیست



زاهدان این شاعر دیوانه را بیرون کنید

جمع کن این سفره را اینجا که جای عشق نیست



عاشقش باشی، ز تنهایی به رسوایی رسی

زاهدان در اشتباهید این سزای عشق نیست



حسین حیدری رهگذر

 

[فاطمه صفارزاده]

همیشه بی تو غریبم در این دیار غریب

قسم به باور عشقت که دل نخورده فریب



به پاکی تو خدا شاهد است پاکم من

که دوری از من و جان را نمانده صبر و شکیب



خدا به حرمت عشقت مرا حرام تو کرد

حلال کردمت ای عشق، گرچه رفته حبیب



به لعل پاک لبت که به جرعه اش مستم

قسم به قلب شکسته، قسم به زخم رقیب-



که من به جز تو کسی را به دل ندادم راه

به قلب عاشق من هیچ کس نبوده قریب



یهودیان بُکُشیدم گـ ـناه من عشق است

به جای پور خدا تن سپرده ام به صلیب



منم خلیل دلِ دل شکستگان نمرود

شکسته ام بت خود را در این سرای مهیب



دلم به دست تو درمان نگشته ای عیسی

نیاز من به حبیب است تا به دست طبیب



حسین حیدری"رهگذر"

 

[فاطمه صفارزاده]

حوالی تو که هم صحبتت شدم کافیست

به فال نحس، اگر طالعت شدم کافیست



مسیر تو اگر از من جداست باکی نیست

اگر مسیر پر از مانعت شدم کافیست



همین که رفته ای و می تپد هنوز این دل-

همین که با تپشی عاشقت شدم کافیست



اگرچه نیست وجودم برای تو کافی-

از اینکه نیمه نا کاملت شدم کافیست



همین که عاقبت عشق جز تباهی نیست-

همین که عاشقِ بد عاقبت شدم کافیست



و آخرش اگر از تو رسیده ام به خدا-

به خاطر تو اگر مرتدت شدم کافیست



حسین حیدری"رهگذر"

 

[فاطمه صفارزاده]

به تو تکیه کرده بودم تو که در دلم نشستی

به کدام مذهبی تو که چُنین دلم شکستی؟



به خدا قسم نخور که ز خدا گلایه دارم

تو مگر خداشناسی که قسم به او ببستی؟



دو دلی برای رفتن، بـه کجا قرار رفتن؟

تو عجب دلم گرفتی و به قتل من نشسـتی



شب من ستاره ها را به حصار خود کشیده

تو ولی ستاره ها را ز شبانه ها گسستی



ز خدا گلایه دارم که تو بوده ای خدایم

نکند خود خدایی؟قسمی بخور که هستی



حسین حیدری"رهگذر"

 

[فاطمه صفارزاده]

در چشم من نگاه غریبی نشسته است

تصویر آخرین نفس از مرد خسته است



بغضی به چشم بی گنهش حمله می کند

بغضی که در سکوت اتاقش شکسته است



او در پناه عشق خود و بی پناه عشق

مانند زلزله دل سنگش گسسته است



هر لحظه در اتاق غریبش پی نفس

از لا به لای پنجره هایی که بسته است



او متهم به حبس ابد در اتاق خود

او دل به غیر حبس، به جایی نبسته است



حسین حیدری"رهگذر"

 

[فاطمه صفارزاده]

روی قبرم بنویسید که عاشق بودم

تا بخوانند و بفهمند که صادق بودم


بنویسید که یاران چه وفایی دارند؟

غیر تنهایی خود با که موافق بودم؟


پرده از چهره ی حقانیتم بردارید

که در این حیلت شب، مرد حقایق بودم


بنویسید که در حسرت معشـ*ـوقه نشست

عمر خود را سفری تا به شقایق بودم


عاقبت در طلب عشق تو من جان دادم

شهره شهر شدم، آینه ی دق بودم


جان بی جان من از مردن من گریه نکن

چون که از عشق تو جان دادم و لایق بودم


نکند پا بگذاری به دل زیر مزار

که منم همچو خودت زنده و حاذق بودم


حسین حیدری"رهگذر"

 

[فاطمه صفارزاده]

شرط عاشق پیش معشوقش زمین افتادن است

شرط این افتادگی مشروط بر دل دادن است



منتظر باشی، نباشی، آنکه دیگر نیست، نیست

این همان راز نهان در دل به یاری بستن است



تا قلم در دست من باشد، وَ کاغذ زیر دست؛

شعر در میدان کاغذ نیز در رقصیدن است



آنکه آمد در دل من دل به دریا زد کجاست؟

یا که شاید کار او قلب کسی دزدیدن است



مرگ می بارد به جای جوهر از قلب قلم

می نویسد در جوانی بِه ز پیری مردن است



خوش به حالت تکیگاهی داری از جنس خودت

جای معشـ*ـوقه مرا بر این قلم، چسبیدن است



حسین حیدری"رهگذر"

 

[فاطمه صفارزاده]

ما همه ایستاده ایم تا عشق را گردن زنند

تا که آتش را بیفروزند و بر خرمن زنند



عشق گویا متهم بر جرم عاشق کردن است

احمقی آتش زده، مردم چرا دامن زنند؟



گر بمیرد عشق، دل ها می شوند از جنس سنگ

عاقبت هم دست بر دل از خدا کندن زنند



باغ را باید رفو کرد از تمام هـ*ـر*زه ها

جای اینکه دست بر یک شاخه گل چیدن زنند



کسر شان عشق باشد هم نشینی با شما

جای آن آتش بیفروزید تا بر من زنند



حسین حیدری"رهگذر"