شعر اشعار قاسم حسن نژاد

[*parisa*]

شاعر

زندگی فقط در جوهر ملون زنده ها جاری است ؟
زندگی در حقیقت اشیا نیز فوران دارد
در اشیا ای که دور و بر مان سرود پنهانی در سـ*ـینه دارند
سنگ ؛ چوب
ستاره ؛ خورشید
آب ؛ ساعت
ماه ؛ ابر
دریا ؛ باد
.،
و
کلمه
زندگی در گستره روابط و ارتباطات مان جاری است
در خودکاری که کلمات را بر روی کاغذ خلق می کند
در سنگ شبها و علف روزها
در درخت نگاه مرد روستائی و شهری
در اتومبیلی که بر جاده بسرعت پیش می رود
در آفتاب دستان کارگری که رنج می برد
در گیسوان بنفشه
درشتاب عارفانه نور
زندگی در شاعر می درخشد ؛ می بالد و پیش می رود
شاعر به کلمه روح نور می بخشد
و زندگی را در همه چیز نورانی می بیند
​

 

[*parisa*]

شب

شب با گیسوان مشکی روبروی پنجره ی نگاه عرفان متولد شد
کارگر ساختمانی دستانش را در آب شب شستشو داد
همسرم شب را شناخت
اما بی التفات جدی از کنارش گذشت
شب دیگر معنای ظلمانی ستم را از دست داده بود
شب یاور ما بود
تلویز یون برنامه های شبانه خود را آهنگ نواخت
بنا همچنان با آ جرهای شب حصار می چید
در چشم انداز شب لامپ های روشن ترانه می خواندند
شب در نگاه ما به معنای خواب خورشید بود
شب نگاه یگانه به همه چیز بود
تمام دشت قلب سیاه داشت
شب یکپا رچه بینا بود
شب آینه ی ساکت زیبا بود
و بتدریج جوان می شد​

 

[*parisa*]

شعر

وقتی شعر بطور جدی وارد زندگی من شد
​

از خود بی خود شدم
​

شعر مرا از هر چه بودم خالی نمود
​

حالا تنها به ظواهر اشیا وعمق رابـ ـطه ها می اندیشم
​

دلم می خواهد هر لحظه شاعر باشم
​

دلم می خواهد همه ی شعر ها را بخوانم
​

دلم می خواهد با همه ی شاعران دوست باشم
​

فکر می کنم اگر همه شاعر باشند
​

زندگی در روی زمین بهشت می شد
​

شعر دروازه ای است بسوی روشنائی آسمان
​

قلب کبوتر
​

انعکاس سنگ در آفتاب
​

آینه ی در خشان باران​

 

[*parisa*]

رهایی

اگر یک درخت بودی
می گفتی کاش یک پرنده بودم
اگر یک پرنده بودی
می گفتی کاش یک گل بودم
تو می خواهی رهائی را تجربه کنی
وگر نه اینهمه خواهان تغییر خود نبودی
در همین لباس هم میتوان
برهائی نقبی زد
وخود را عمیق تر کاوش کرد​

 

[*parisa*]

سکوت

گنجشک روی درخت
بی نقش دل انگیز آوازی
خورشید زمرد زرین در همه جا می پراکند
درختان سبز محوطه ی ناچاری
سکوت گاهی به لطافت صبح می تابد​

 

[*parisa*]

شعر

فرمان ستاره ی قلم را بدست می گیرم تا شعری سبز بسرایم
اما چیزی در ذهنم نمی روید
انتظار آبی آسمان را پاس می دارم
در صف زیبای شاعران آب و خاک
جنگل آفتاب را به گواهی می گیرم
شبها طراوت بلند ماه را
می دانم لحظاتی قطار شعر بسراغم خواهد آمد
آنگاه که معتقدم در همه چیز شعر جاری است :
یک صندلی ؛ قندان ؛ درخت ؛ آسمان و ............​