شعر اشعار زیبای کامبیز صدیقی کَسمایی

[Diba]

کامبیز صدیقی کسمایی
آواز قناری تنها

...

دور از سواد شهر

جنگل
و یک پرنده
که افشانده بال، بر سر جنگل
جنگل، اما، تمام برف...

من،
با چوب دست گردوی خود در مشت
در واپسین تلاش...

دور از سواد شهر
از زوزهٔ مداومِ گرگ گرسنه ای
آنک
درهم دوباره نقش قدم های خسته ام
در برف...








----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

[Diba]

کامبیز صدیقی کسمایی
آواز قناری تنها

تجاهل


مزرعه می گوید:
«ریشه کن تا بشود هـ*ـر*زه علف هایم، نیست
یک وجین گر اینجا؟»
و سپس در دل تاریکی شب
به من و تو- به تو و من- ای دوست!
با چه امید عبث می نگرد!

ما که تنبل هستیم
ما که در فکر فریب خود و این مردم آبادی خویش
زیر لب می گوییم:
- «ما چرا می باید...؟»
و تجاهل آنگاه:
- «مزرعه با ما نیست».

​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

[Diba]

کامبیز صدیقی کسمایی
آواز قناری تنها

تسلسل (برای «م. امید» شاعر)


مرد دریا: مرد ماهیگیر
می گزد لب را به دندان، خنده بر آن هیچ.
می کشاند سایه اش را بر سر شن ها.
می گشاید بادبانِ قایقِ فرسودهٔ خود را.
می شود گم در دل تاریکی دریا.

مدفن اجداد او در ژرف این دریاست
در نمی دانم کدامین شب
در نمی دانم کدامین روز...

ژرف دریا، چون تبارش، مدفن او نیز.


​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

[Diba]

کامبیز صدیقی کسمایی
آواز قناری تنها​

آغازی برای یک مرثیه
...

جنگل...
یک زوزهٔ کشیده...
یک گرگ...
در کوره راه
مشتی غبار از اثر یک فرار...

نزدیک تر
یک زوزهٔ کشیدهٔ دیگر...
آنک
آغاز جنگ شاخهٔ انبوهِ یک درخت
با شاخ یک گوزن...

​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

[Diba]

کامبیز صدیقی کسمایی
آواز قناری تنها

مترسک باغ (برای صادق شعبانی)
...

گفتند و با وحشت به هم دارند می گویند:
چون پهلوان های اساطیری که در پیکار
او بر زمین محکم فرو کوبیده پاها را
«هل من مبارز» این صدا از اوست...
از این سبک بالان - یقین - یک تن نمی داند
در باغ ما امروز
او یک مترسک هست.

​

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

 

[Diba]

کامبیز صدیقی کسمایی
آواز قناری تنها

آبشار
...

با لهجهٔ دلنشین خود، اینجا کوه
تک بیت بلند آبشاری را
با شوق برای دره می خواند.

ای در بغلم، دو کندهٔ زانو!
یک دره کنون منم سراپا گوش
بر دامن سبزِ جنگلی انبوه.

​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

[فاطمه صفارزاده]

منم و فکر هر چه باداباد.
در سراشیب تپه ای بر اسب
خیره بر دور دست صحرایم.
برق شمشیر و نعل ها از دور
خبر از آفتاب می آرند.

تا به چنگت نیاورم، خورشید!
خواب در دیدگان:
حرامم باد.

 

[فاطمه صفارزاده]

از پنجره
دستم دراز شد که مگر گیرم
در چنگ خود، دوباره، هراسان
یک اختر جدا شده از مدار را.

اندوه در دلم
از مرگ ناگهانی دیگر ستاره ای است.
هر چند واقفم
مرگ ستاره ای
پایان زندگانی صدها ستاره نیست.

 

[فاطمه صفارزاده]

آب از سرم گذشته
اگر چه
از دست و پا زدن نشوم خسته، هیچ گاه.
باور کنید
من زنده ام هنوز.

من زنده ام
مانند یک درخت تناور که زیر برف
ساکت، نشسته است.
چونان پرنده ای که دو بالش، شکسته است
اما
باور کنید
من زنده ام هنوز.

 

[فاطمه صفارزاده]

گفتیم: عشق، عشق بورزید.
گفتیم: دوست، دوست بدارید.

گفتیم:
باید
مانند سنگواره نگردید.
گفتیم:
نان و گرسنگی
باید به نسبتی متساوی میان خلق
قسمت شود.
مانند ما، اگر که شما فکر می کنید
از ماهتاب در شب پاییز، بهترید.
از آفتاب هم به زمین، مهربان ترید.
در یادتان همیشه بماناد!
گفتیم: عشق، عشق بورزید.
گفتیم: دوست، دوست بدارید.

دانلود رمان های عاشقانه