شعر اشعار زیبای پویا جمشیدی

[م . میشی]

بايد كسي باشد شبي ماتم بگيرد
وقتي نبودم صورتش را غم بگيرد

بايد كسي باشد كه عكس خنده ام را
در لابه لاي گريه اش محكم بگيرد

چشمش به هر كوچه خياباني بيافتد
باران تنهاتر شدن، نَم نَم... بگيرد

هي شهر را با خاطراتش در نَوَردَد
آينده اش را سايه اي مبهم بگيرد

از گريه هاي او خدا قلبش بلرزد
از گريه هاي او نفسهايم بگيرد

من! جاي خالي باشم و او هم برايم
هر پنج شنبه شاخه اي مريم بگيرد

پوياجمشيدی

 

[م . میشی]

با تواَم عشق قسم خورده پنهانی ِمن
با تواَم بی خبر از حال و پریشانی ِ من

با تواَم لعنتیِ خالی از احساس بفهم
بی قرارت شده ام شاعره خاص بفهم

لعنتی خسته ام از دوری و بی تاب شدن
پای دلگیرترین خاطره ها آب شدن

لعنتی خسته ام از حال بدم، زخم نزن
بی تو محکوم به حبس ابدم، زخم نزن

باورم کن که به چشمان تو معتاد منم
پادشاهی که به جنگ آمد و افتاد منم

قافیه باختم و شعر سرودم یعنی
به هر آن کس که تو را دید، حسودم یعنی...

نفسم بندِ تو و درد مرا می خواند
بعدِ تو حسرت دنیا به دلم می ماند

پویاجمشیدی

 

[م . میشی]

چه آغازی؟
چه پایانی؟
سکوت را خوب میخوانی
در این هنگامه ی تردید
که سر, سخت در گریبانست
تو این آواز شورم را شبیه قصه میخوانی!
امیدی نیست این روزها
قدم آسوده برداریم
نگاهها رو به دیوارست
و
دل ، مغموم و آشفته
کمی مرده . . .
چه میدانی!؟
تو از فردایی میخوانی که از حالش گریزانم!
نمیدانی!
چه رویایی ؟
چه فردایی ؟
من از حالم پشیمانم!
پریشانم ...
نمیدانم که فردا من نمازم را خودم خوانم
ویا گویند که خویشانم برای من نماز خوانند. . .
نمیدانم.
پویا جمشیدی

 

[م . میشی]

همه اش بی خبری . . .
همه اش تنهایی
همه اش روز و شبهای پر از بیتابی. . .
بگو پس صبح کجاست؟
نور امید چه شد؟
به کدام کور سو اکنون می توان دل رابست؟؟؟
...
بگو آیا به طلوع و روز آفتابی امیدی هم هست؟؟؟؟
نگرانم همه اش حرف باشد . . .

 

[م . میشی]

خیالم را بسوی دیدن چشمان تو پیوسته میدارم. . .
چقدر سخت میشود رویای دیدار تو را هرلحظه تکرار کرد.
از این تکرار شادانم . . .
ازاین زجری که هر دم هست.
خیالم هست ...
حضوری نیست.
تو را در لابلای خاطراتم پاس میدارم

 

[م . میشی]

برای غصه ‍‍‍پوسیدم
برای درد نالیدم
سکوت از تو ، دروغ از من
. . . من از تنهایی ترسیدیم
از این دنیا گریزانم
از این حرفهای بی پایان
از این شبهای بی مهتاب
. . . از این خوابهای بی رویا

 

[م . میشی]

ای شکوه لحظه های بیقرار
ای همیشه در وجودم استوار
ای تو در من جاری و در من نهان
من دوخطی می نویسم تو بخوان
تو بخوان این لحظه ها دُردانه اند
این زمین و آسمان افسانه اند
تو بدان این روزها با تو گذشت
لحظه های رفته در خاطر نشست
ای قرار روزهای بی کسی
ای حضورت خالی از دلواپسی
آرزو دارم نباشی تو غمین
دوست دارم باشی و باشم , همین

 

[م . میشی]

درد ما بی خبریست
درد ما تنهاییست
درد ما روز وشبهای همه تکراریست . . .
درد ما آسمانیست که هوایش سرب ست
و زمینش زندان. . .
مردمانش پی نان
غافل از موج خزان
درد ما آدمکانیست که ماتم زده اند
درد ما مردمکانیست که غفلت زده اند
درد ما بی خِردانیست که قدرت زده اند
درد ما از پی راهیست که زمین افتادیم
ساکنانِ عرش دنیا که به فرش افتادیم
همه آنیم که از اسب و اصل افتادیم

 

[م . میشی]

از آخرين باري كه گفتي و رفتي و تورا ندیدم
روزها آمد و سالها گذشت و دقيقه ها رفت
من هيچ وقت نفهميم كه چرا تورا دیدم ؟
وقتي قرار نبود هميشگي باشي
و چرا رفتي ؟
وقتي كه مي شد نيامده باشي
...تو
نبودي ... آمدي ... رفتي
اما در خاطرمن ماندي
و من هر صبح به ياد مي آورم كه تورا بايد فراموش كنم

پویا جمشیدی

 

[م . میشی]

یادهایی مانده اما لابلای ذهن درمانده ی من. . .
که به صد روز وهزار ثانیه ی دور و دراز می برَدَم.
به خیالم که هنوز هم هستی
. . .
خاطراتم با تو آنقدر که مرور شد تکراری شد
کاش هنوزهم بودی