شعر اشعار زیبای احمدرضا احمدی

[Diba]

هنگام روز
كجا می روی
در خانه بمان
غمگینم
گیلاس ها بر درختان نشسته اند
پرنده از تنهایی
پر نمی زند
هراس دارد
من
همواره در روز
زخم قلبم را به تو
نشان می دهم
در خانه بمان
آوازها
از خانه دور است
یك ستاره
هنوز در آسمان
مانده است
شب می شود
گلهای سرخ
در شب
در باغچه دیده نمی شوند
در باغچه یادبود تو است
كنار این بوته های گل سرخ
می خواستی بمیری
مردی
به تو بانگ زدیم
تو را صدا كردیم
تو مرده بودی
یار من
لحظه ای در بهشت
دوام آور
شب تمام می شود
كلید خانه را
گم كرده بودیم
در كوچه ماندیم
در كنار خانه
علف ها روییده بود
اما چه سود
سایه نداشتند
زاده شدم
كه لباس نو بپوشم
جمعه ها تعطیل باشد
در تابستان
آب سرد بنوشم
عشق را باور كنم
كلمات مرا به ستوه نمی آورد
انگشتانم
در میان برگهای درختان
تسلیم روز می شوم
لباسها بر تنم
كهنه است
من
در تابستان آب گرم
می نوشم
هنوز تشنه ام

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

دارو كه علاج بود
در خانه داشتم
اما تنم در باد
به تماشای غزلهای آخر می رفت
امروز را بی تو خفتم
فردا كه خاك را به باد بسپارند
تو را یافته ام
مگر تو نسیم ابر بودی
كه تو را در باران گم كردم ؟

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

 

[Diba]

دست تو
چه قدر تاخیر دارد
وقتی كه چای گرم می شود
و تو
چای سرد را تعارف می كنی
دو سه ماه دیگر این اطلسی
كه تو كاشته ای
گل می دهد
من به ساعت نگاه می كنم
تو می میری
شمع روشن را به اتاق آوردند
اطلسی گل داده است
قطار در سپیده دم
كنار اطلسی منتظر تو
در باد ایستاده است
گل اطلسی بر سـ*ـینه تو بود
وقتی تو را
برای دفن می بردند
هنگام كه تو مرده بودی
آدم به گل خفته بود
هنگام كه تو مرده بودی
یاران به عشق و عطر
مانده بودند
همه ی ما را دعوت كردند
تا در آن عكس یادگاری باشیم
عكاس سراغ تو را گرفت
من بودم
تو نبودی
تو مرده بودی
عكاس از همه ی ما بدون تو
عكس یادگاری گرفت
عكس را چاپ كردند
آوردند
در همه ی عكس فقط یك شاخه اطلسی
و دو دست
از جوانی تو
در شهرستان
دیده می شد
ما همه در عكس سیاه بودیم

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

نمی كنم
خانم ها
آقایان
من نیز می دانم كه میوه
در سوگواری طعم ندارد
حرف اگر بزنیم
حرف آوازهایی ست
كه زیر باران هم
می توان خواند...

-----------​

​

 

[Diba]

در این ایوان
كه اكنون ایستاده ام
سال تحویل می شود
در آن غروب ماه اسفند
از همه ی یاران شاعرم
در این ایوان یاد كرده ام
مادرم
در این ایوان
در روزی بارانی
سفره را پهن كرده بود
برای فهرست عمر من
ناتمام گریه كرده بود
همه ی عمر در پی فرصتی بود
كه برای من در این ایوان
از یك صبح تا یك شب
گریه كند
شفای من
سالهای پیش در یك غروب پاییزی
در خیابانی كه سرانجام دانستم
انتها ندارد
گم شد
مادرم
در ایوان
وقوع خوشبختی را برای ما دو تن
من و مادرم
حدس زده بود
صدای برگ ها را شنیده بودیم
آمیخته به ابر بودم
زبانم لكنت داشت
قدر و منزلت اندوه را می دانستم
پس
هنگامی كه گریه هم بر من عارض شد
قدر گریه را هم دانستم
همسایه ها
به من گفتند : اندوه به تو لطف داشته است
كه در ماه اسفند به سراغ تو آمده است

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

من همیشه با سه واژه زندگی كرده ام
راه ها رفته ام
بازی ها كرده ام
درخت
پرنده
آسمان
من همیشه در آرزوی واژه های دیگر بودم
به مادرم می گفتم
از بازار واژه بخرید
مگر سبدتان جا ندارد
می گفت
با همین سه واژه زندگی كن
با هم صحبت كنید
با هم فال بگیرید
كمداشتن واژه فقر نیست
من می دانستم كه فقر مدادرنگی نداشتن
بیشتر از فقر كم واژگی ست
وقتی با درخت بودم
پرنده می گفت
درخت را باید با رنگ سبز نوشت
تا من آرزوی پرواز كنم
من درخت را فقط با مداد زرد می توانستم بنویسم
تنها مدادی كه داشتم
و پرنده در زردی
واژه ی درخت را پاییزی می دید
و قهر می كرد
صبح امروز به مادرم گفتم
برای احمدرضا مداد رنگی بخرید
مادرم خندید :
درد شما را واژه دوا میكند

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

از دور حركت می كنیم
تا به نزدیك تو برسیم
تو اگر مانده باشی
تو اگر در خانه باشی
من فقط به خانه تو آمدم
تا بگویم
آواز را شنیدم
تمام راه
از تو می خواستم
مرا باور كنی
كه ساده هستم
تو رفته بودی
اكنون گفتم
كه تو هستی
تو اگر نبودی
نمی دانستم
كه می توانم
باران را در غیبت تو
دوست بدارم

------------------------------​

​

 

[Diba]

حاشا و ابدا
كه مرا دلگیری
از آسمان نیست
این سرشت ابر است كه ببارد
اگر نبارد
مرا راستی ادامه ی عمر چگونه است
ابر نمی بارد
عمر ادامه دارد
و مرا غزلی به یاد مانده است
كه برای تو بخوانم
ایستاده بودم كه بهار شد
و غزل را بیاد آوردم
خواندم
تو مرده بودی
حاشا و ابدا
كه نه تو را بیاد دارم
غزل را بیاد دارم
ابیاتش شباهت به قصیده دارد

------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

شتاب مكن
كه ابر بر خانه ات ببارد
و عشق
در تكه ای نان گم شود
هرگز نتوان
آدمی را به خانه آورد
آدمی در سقوط كلمات
سقوط می كند
و هنگام كه از زمین برخیزد
كلمات نارس را
به عابران تعارف می كند
آدمی را توانایی
عشق نیست
در عشق می شكند و می میرد

--------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

راستی
چگونه باید تمام این عقوبت را
به كسی دیگر نسبت داد
و خود آرام از این خانه به كوچه رفت
صدا كرد
گفت : آیا شما می دانستید
من اگر سكوت را بشكنم
جبران لحظه هایی را گفته ام
كه هیچ یك از شما در آن حضور نداشتید
اگر همه ی شما حضور داشتید
تحمل من كم بود
مجبور بودم
همه ی شما را فقط با نام كوچكتان
صدا كنم

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​