شعر اشعار زیبای احمدرضا احمدی

[Diba]

این كه ما تا سپیده سخن از گل های بنفشه بگوییم
شب های رفته را بیاد بیآوریم
آرام و با پچ پچ برای یك دیگر از طعم كهن مرگ بگوییم
همه ی هفته در خانه را ببندیم
برای یك دیگر اعتراف كنیم
كه در جوانی كسی را دوست داشته ایم
كه اكنون سوار بر درشكه ای مندرس
در برف مانده است
نه
باید دیگر همین امروز
در چاه آب خیره شد درشكه ی مانده در برف را
باید فراموش كنیم
هفته ها راه است تا به درشكه ی مانده در برف برسیم
ماه ها راه است تا به گلهای بنفشه برسیم
گلهای بنفشه را در شبهای رفته بشناسیم
ما نخواهیم توانست با هم مانده ی عمر را
در میان كشتزاران برویم
اما من تنها
گاهی چنان آغشته از روز می شوم
كه تك و تنها
در میان كشتزاران می دوم
و در آستانه ی زمستان
سخن از گرما می گویم
من چندان هم
برای نشستن در كنار گلهای بنفشه
بیگانه و پیر نیستم
هفته ها از آن روزی گذشته است
كه درشكه ی مندرس در برف مانده بود
مسافران
كه از آن راه آمده اند
می گویند
برف آب شده است
هفته ها است
در آن خانه ای كه صحبت از مرگ می گفتیم
آن خانه
در زیر آوار گلهای اقاقیا
گم شده است
مرا می بخشید
كه باز هم
سخن از
گلهای بنفشه گفتم
گاهی تكرار روزهای
گذشته
برای من تسلی است
مرا می بخشید

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

این تازه نیست
قدیمی است
دو نفر
همه نیستند
همیشه نیستند
خویش اند
و حس و حدسشان برای حادثه نزدیك
حدس دور دارند
برادر نیستند
كه من بودم
تو نبودی
یا نمی دانم
شاید جوان بودم
شما جوان بودید
تو پیر بودی
كبوتران را دانه ندادم
یك تكه آسمان را خوب حفظ كردیم
كه وقتی تو نبودی
بتوانیم از حفظ بخوانیم
این برای آن روزها كافی بود

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

​

 

[فاطمه صفارزاده]

من بسیار گریسته‌ام

هنگامی که آسمان ابری است

مرا نیت آن است

که از خانه بدون چتر بیرون باشم


من بسیار زیسته‌ام

اما اکنون مراد من است

که از این پنجره برای باری

جهان را آغشته به شکوفه‌های گیلاس بی هراس

بی محابا ببینم

 

[فاطمه صفارزاده]

از حدس و گمان‌های تو ویران نمی‌شوم

مرا نام تو کفایت می‌کند

تا در سرما و بوران

زمان و هفته را نفی کنم

مرا

که می‌دانی

نه قایق است، نه پارو


بر تو خجسته باشد

گیلاس‌هایی را

که بر گیسوان آویخته‌ای


تو صبر داری

تا خواب من پایان پذیرد

تا به دیدار من آیی

 

[فاطمه صفارزاده]

تمام دست تو روز است

و چهره‌ات گرما

نه سکوت دعوت می‌کند


و نه دیر است

دیگر باید حضور داشت

در روز

در خبر

در رگ

و در مرگ...


از عشق

اگر به زبان آمدیم فصلی را باید

برای خود صدا کنیم

تصنیف‌ها را بخوانیم

که دیگر زخم‌هامان بوی بهار گرفت


بمان:

که برگ خانه‌ام را به خواب داده‌ای

فندق بهارم را به باد

و رنگ چشمانم را به آب

تفنگی که اکنون تفنگ نیست،

و گلوله‌ای که در قصه‌ها

عتیقه شده است


روبه‌روی کبوتران

تشنگی پرندگان را دارد

دانلود رمان های عاشقانه

 

[فاطمه صفارزاده]

شتاب مکن

که ابر بر خانه ات ببارد

و عشق

در تکه ای نان گم شود


هرگز نتوان

آدمی را به خانه آورد

آدمی در سقوط کلمات

سقوط می‌کند


و هنگام که از زمین برخیزد

کلمات نارس را

به عابران تعارف می‌کند


آدمی را توانایی

عشق نیست

در عشق می‌شکند و می‌میرد

دانلود رمان های عاشقانه

 

[فاطمه صفارزاده]

صبح تو به‌خیر

که ساعت حرکت قطار را به من غلط گفتی

که من بتوانم یک روز دیگر در کنار تو باشم


دوستان من ساعت حرکت قطار را

در شب گذشته به من گفته بودند


بر شانه‌های تو خزه و خزان روییده بود

تو توانستی با این شانه‌های مملو از خزه و خزان

سوار قطار شوی


دستانت را تا صبح نزد من

به امانت نهادی

نان را گرم کردی به من دادی


دیگر در سکوت تو کنار میز صبحانه

ما طلاها و سنگ‌های فیروزه جهان را

تصاحب کردیم


سکوت تو را چون مدالی گرم و نایاب

بر سـ*ـینه آویختم


هر روز در آینه به این سکوت خیره می‌شدم

سپس روز را آغاز می‌کردم


می‌خواستم زیر پای تو را پس از صبحانه

از آفتاب فرش کنم


دندان‌های تو ارج و قرب فراوان داشت

که نان بیات شده‌ی خانه‌ی مرا

گاز زدی


ما

من و تو

چگونه به صدای پرندگان رسیدیم

که کنار پنجره از سرما جان باختند


پرندگان بی‌آشیانه را همیشه دوست داشتی

اما دیگر عمر آنان تکرار نمی‌شد

هم‌چنان که عمر من و تو هم

دیگر تکرار نمی‌شد

دانلود رمان های عاشقانه

 

[فاطمه صفارزاده]

نشانی خانه خویش را گم کرده ایم

لطف بنفشه را می‌دانیم

اما دیگر بنفشه را هم نگاه نمی‌کنیم


ما نمی‌دانیم

شاید در کنار بنفشه

دشنه ای را به خاک سپرده باشند


باید گریست

باید خاموش و تار

به پایان هفته خیره شد

شاید باران

ما

من و تو

چتر را در یک روز بارانی

در یک مغازه که به تماشای

گلهای مصنوعی

رفته بودیم

گم کردیم

دانلود رمان های عاشقانه

 

[فاطمه صفارزاده]

من از عکس انسان تیرباران شده شنیدم

که آنقدر وقت نیست تا گل را دلداری دهم


در یک ثانیه برای خورشید لباس دوختم

در یک ثانیه آسمان آبی را به روی تخت خواباندم


فرصت نبود تا در زخم خلیج‌های پوستم

گل‌های مذهبی بکارم


فقط یک ثانیه فرصت بود

برای نگاهداری آن لحظه‌ی خوشبخت

که در میان خورشید و گل آفتابگردان

با نفس خویش داوری می‌کرد


فقط یک ثانیه فرصت بود

که آسمان نشسته بر انگشتان ژرف چمن را

وسعت دهم

دانلود رمان های عاشقانه

 

[فاطمه صفارزاده]

ما را به تاراج برند

بسیار بیداری بود

بسیار خواب بود


روزهای جمعه ابر داشتیم

اما نمی‌توانستیم

بیداری و خواب و ابر جمعه را

زندگی نام بگذاریم


پس خواب را انکار کردیم

پس بیداری را انکار کردیم


روزهای جمعه از خانه بیرون رفتیم

که ابر را نبینیم

چه حاصل

که عمر به پایان بود

و چای در غروب جمعه

روی میز سرد می‌شد

دانلود رمان های عاشقانه