شعر اشعار شاعران ناشناس وتک شعرها

[Forgettable]

دفتر عشق تو را بستم , نیایی بهتر است
بی تو من با دیگری هستم , نیایی بهتر است

جام قلبم سالها سرشار از نام تو بود
جام را مسـ*ـتانه بشکستم نیایی بهتر است

رفته بودی تشنه ی عشقم کنی بیچاره تو
با نوشید*نی دیگری مستم نیایی بهتر است

ماه من بودی و اکنون در دلم خورشید اوست
او نهاده دست در دستم نیایی بهتر است

خواه لیلی خواه شیرین یا زلیخا بوده ای
دفتر عشق تو را بستم نیایی بهتر است

من نه مجنونم نه فرهادم نه یوسف بوده ام
من همان فریاد بدمستم نیایی بهتر است

"شعر جذابیه؛
توجه کنین، اشعاری که از نظرم جذاب و زیبا هستند رو به فونت آبی و اشعاری که به نظرم دیگه ترکوندن رو با فونتقرمز نشان خواهم کرد. تشکر!

 

[Forgettable]

پرواز در هوای خيال تو ديدنی ست
حرفی بزن که موج صدايت شنيدنی ست
شعر زلال جوشش احساس های من
از موج دلنشين کلام تو چيدنی ست

يک قطره عشق کنج دلم را گرفته است

اين قطره هم به شوق نگاهت چکيدنی ست

خم شد ، شکست پشت دل نازکم ولی

بار غمت ـ عزيز تر از جان ـ کشيدنی ست

من در فضای خلوت تو خيمه می زنم

طعم صدای خلوت پاکت چشيدنی ست

تا اوج ، راهی ام به تماشای من بيا

با بالهای عشق تو پرواز ديدنی ست

 

[Forgettable]

نازنینم!

باز عطر یاد تو، در خاطره ی اتاقم پیچید!

باز مهربانی چشم هایت

پنجره ی خیالم را ستاره باران کرد!

باز گرمی دستانت

روحم را تا دورترین، لمس یادها برد!

نازنینم!

به شب و روز قسم!

به تلالو امواج قسم!

به برگ برگ شاخه های درختان قسم!

به بی قراری بادهای سرگردان قسم!

به آواز قمری های حیاتم قسم!

نمی توانم پلکهایم را به روی خیال تو ببندم!

نمی توانم!

نمی توانم عطر یاد تو را، از چهار فصل دلم پاک کنم!

نمی توانم! باورکن، نمی توانم!

نازنینم!

این همه فاصله را چگونه تاب بیاورم؟

این همه روز را چگونه به تنهایی دوره کنم؟

این همه شمع را با چه رنگی از امید، روشن نگه دارم؟

این همه فصل را تا به کی، خط بزنم؟

چگونه دوستت دارم ها را ترسیم کنم

که کلمه ای حتی، از یاد نرود؟

قصه ی این همه دلتنگی را

با کدام قلم، برایت بنگارم؟

آخر برای تک تک واژه های بی قراریم

قلم ها را طاقتی نیست!

نازنینم!

به اندازه ی تمامی ابرهای دنیا

دلم گرفته است!

به دیدار این دل غمگین بیا!

شانه هایت را برای این همه بارش کم دارم!

 

[Forgettable]

دلم گرفته از این روزگار دلتنگی

گرفته اند دلم را به کار دلتنگی

دلم دوباره در انبوه خستگی ها ماند

گرفت آینه ام را غـبار دلتنگی

شکست پشت من از داغ بی تو بودن ها

به روی شانه دل ماند بار دلتنگی

درون هاله ای از اشک مانده سرگردان

نگاه خسته من در مدار دلتنگی

از آن زمان که تو از پیش ما سفر کردی

نشسته ایم من و دل کنار دلتنگی

دگر پرنده احساس مــن نمی خواند

مگر سرود غم از شاخسار دلتنگی

بیا که ثانیه ها بی تو کند می گذرد

بیا که بگذرد این روزگار دلتنگی

شاعر : ناشناس

 

[Forgettable]

به تو ای دوست سلام

دل صافت نفس سرد مرا آتش زد

کام تو نوش و دلت گلگون باد

به چه از خویش بگویم که مرا بشناسی

روزگاریست که هم صحبت من تنهاییست

یار دیرینه من درد و غم رسواییست

عقل و هوشم همه مدهوش وجودی نیکوست

ولی افسوس که روحم به تنم زندانیست

چه کنم با غم خویش؟

که گهی بغض دلم میترکد

دل تنگم ز عطش میسوزد

شانه ای میخواهم

که گذارم سر خود بر رویش

و کنم گریه که شاید کمی آرام شوم

ولی افسوس که نیست!

کاش میشد که من از عشق حذر میکردم

یا که این زندگی سوخته سر میکردم

ای که قلبم بشکستی و دلم بربودی

ز چه رو این دل بشکسته به غم آلودی

من غافل که به تو هیچ جفا ننمودم!

بکن آگه که کدامین ره کج پیمودم!

ای فلک! ننگ به تو، خنجرت از پشت زدی

به کدامین گنه آخر تو به من مشت زدی!

کاش میشد که زمین جسم مرا می بلعید

کاش این دهر دورو بخت مرا برمی چید

آه! ای دوست که دیگر رمقی درمن نیست

تو بگو داغتر از آتش غم دیگر چیست؟!

من که خاکسترم اکنون و نماندم آتش

دیگر ای باد صبا دست ز بختم بردار

خبر از یار نیار

دل من خاک شد و دوش به بادش دادم

مگر این غم زسرم دور شود

ولی افسوس نشد ..

 

[Forgettable]

خداوندا نمی دانم

در این دنیای وانفسا

كدامین تكیه گـه را تكیه گاه خویشتن سازم

نمی دانم ... نمی دانم خداوندا

در این وادی که عالم سرخوش است و دلخوش است و جای خوش دارد

كدامین حالت و حال و دل عالم نصیب خویشتن سازم

نمی دانم خداوندا

به جان لاله های پاك و والایت نمی دانم

دگر سیرم خداوندا ... دگر گیجم خداوندا

خداوندا تو راهم ده ... پناهم ده

امیدم ده خداوندا که دیگر نا امیدم من

و می دانم كه نومیدی ز درگاهت گناهی بس ستم بار است

و لیكن من نمی دانم دگر پایان پایانم

همیشه بغض پنهانی گلویم را حسابی در نظر دارد

و می دانم كه آخر بغض پنهانم مرا بی جان و تن سازد

چرا پنهان كنم در دل؟

چرا با كس نمی گویم؟

چرا با من نمی گویند یاران رمز رهگشایی را؟

همه یاران به فكر خویش و در خویشند

گهی پشت و گهی پیشند

ولی در انزوای این دل تنها

چرا یاری ندارم من كه دردم را فرو ریزد

دگر هنگامه ی تركیدن این درد پنهان است

خداوندا نمی دانم ... نمی دانم

و نتوانم به كــس گویم

فقط می سوزم و می سازم

و با درد پنهانی بسی من خون دل دارم

دلی بی آب و گل دارم

به پوچی ها رسیدم من

به بی دردی رسیدم من

به این دوران نامردی رسیدم من

نمی دانم ، نمی گویم

نمی جویم، نمی پرسم

نمی گویند ، نمی جویند

جوابی را نمی دانم

سوالی را نمی پرسند و از غم ها نمی گویند

چرا من غرق در هیچم؟

چرا بیگانه از خویشم؟

خداوندا رهایی ده ... کلام آشنایی ده

خدایا آشنایم ده ... خداوندا پناهم ده

امیدم ده ، خدایا یا بترکان این غم دل را

و یا در هم شكن این سد راهم را

كه دیگر خسته از خویشم

كه دیگر بی پس و پیشم

فقط از ترس تنهایی

هر از گاهی چو درویشم

و صوتی زیر لب دارم

و با خود می كنم نجوای پنهانی

كه شاید گیرم آرامش

ولی آن هم علاجی نیست

و درمانم فقط درمان بی دردیست

و آن هم دست پاك ذات پاكت را نیازی جاودانی است ...

 

[Forgettable]

جاده ی قلب مرا رهگذری نيست كه نيست

جز غبار غم و اندوه در آن، همسفری نيست كه نيست

آن چنان خيمه زده بر دل من سايه ی درد

كه در او از مه شادی اثری نيست كه نيست

شايد اين قسمت من بود كه بی كس باشم

كه به جز سايه مرا با خبری نيست كه نيست

اين دل خسته زمانی پر پروازی داشت

حال از جور زمان، بال و پری نيست كه نيست

بس كه تنهايم و يار دگری نيست مرا

بعد مرگ دل من، چشم تری نيست كه نيست

شب تاريك، شده حاكم چشم و دل من

با من شب زده حتی سحری نيست كه نيست

كامم از زهر زمانه همه تلخ است چنان

که به شیرینی مرگم، شکری نیست که نیست

شاعر : ناشناس

 

[Forgettable]

با تو سخن می گويم

رساتر از هميشه

و تو حرفهايم را می شنوی

روشن تر از هر روز

بگذار از عشق سخن نگويم

بگذار وسعتش را در حصار كلمات محدود نكنم

چرا كه من عشق را با كلام در نيافتم

براي من عشق نه كلام است ، نه صوت و صدا

چيزی است وسيع تر از همه اينها

وسيع است و با نجابت

همانند دلت

با شكوه است و پر رمز و راز

همانند چشمانت

عميق است و پر از صداقت

همانند انديشه هايت

بگذار دريا بداند رقيبی دارد به زلالی قلبت و به ژرفناكی نگاهت

و گفتی كه معنای عشق در انتظار است و در فاصله ها !

و من تمام اين فاصله ها را با صبر و انتظار به تماشا نشسته ام !

چه رازيست در اين فاصله نمی دانم

كه هر چه می گذرد مرا شيداتر می كند

و من شيدا می مانم

بگذار از عشق سخن نگويم

بگذار وسعتش را در حصار كلمات محدود نكنم !!!

شاعر : ناشناس

 

[Forgettable]

من دلم می خواهد
ساعتی غرق درونم باشم!!

عاری از عاطفه ها
تهی از موج و سراب
دورتر از رفقا…
خالی از هرچه فراق!!

من نه عاشق هستم ؛
و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من

من دلم تنگ خودم گشته و بس…!

 

[Forgettable]

روی در مسجد و دل ساکن خمـار چه سود؟
خرقه بر دوش و میان بسته به زنار چه سود؟

هر که او سجده کند پیش بتان در خلوت
لاف ایمان زدنش بر سر بازار چه سود؟

دل اگر پاک بود خانهٔ ناپاک چه باک
سر چو بی‌مغز بود نغری دستار چه سود؟

چون طبیعت نبود قابل تدبیر حکیم
قوت ادویه و ناله بیمار چه سود؟

قوت حافظه گر راست نیاید در فکر
عمر اگر صرف شود در سر تکرار چه سود؟

عاشقی راست نیاید به تکبر سعدی
چون سعادت نبود کوشش بسیار چه سود؟