شعر اشعار قاسم حسن نژاد

[*parisa*]

سکوت دلنشین

سکوت غوغا می کند

گوئی در بیابانی دور نشسته ایم

نه منظره ای

نه پرواز دلنشین شعف انگیز پرنده ای

باید به داستان سرد شن زار فرو رفت

هر چندگاه یکبار

تلفن در افسانه زنگ می نشیند

و صدای کوچکی مانند باز شدن در کشوئی بگوش می رسد

آه؛ صدای خنده انسان باد می آید

در باز شد

سکوت لحظه ای بخود لرزید

من عاشق سکوتی هستم

که همراه با آسمان و آفتاب و جنگل باشد

یا بیابانی با خارهای انبوه زیبایش

کتابی از شاعری خارجی مرا در ستاره تجربه ابری می کند

بدینسان سکوت برایم دلنشین است

اینجا همه ی روز اینگونه نیست

گاهی سکوت در هم می شکند

آنهم دلنشین است

امواج دلربای سرو صدا ی دوستان

در این برهوت دل را به شعف وا می دارد

نمی دانم هنوز برف می بارد یا نه

روزنامه ها چه نو شته اند

تلویزیون چه می گو ید

رادیو چه برنامه ای دارد

تنها صدای شمارش ملایم دقیق اسکناس می درخشد

آسمان گویا لبخند بره های دیروز را شکفته است

و برف به آرامی لبخند ستاره

بر قلب خیابان و ساختمان ها می نشیند

آه؛ دلم لبریز از شعر است​

 

[*parisa*]

سکوت رویا

سکوت شیرین رویا برقراراست
بیا به جانب دل من
از تنهائی وافسردگی بگریز
بیا از شادمانی و مهربانی سخن بگوییم
از ملاطفت نسیم
از گرمی لذیذ آفتاب
از آسمان ابری زمستان
خیابان قلب بشاش پر تپش بود
کسی با من نبود
تنها نیز نبودم
زیرا کلمات زیبا همراه من بودند
در راهم می خواستم شعری از کتاب خیابان بخوانم
سکوت شیرین رویائی آبی با من بود
می دانم امروز درخت زندگی یک روز پیرتر می شود
من از چیزی نمی ترسم
چون قبلا ما را از همه چیز ترسانده اند
دیگر به عدم ترس از حوادث روزمره عادت کرده ایم
از تو ممنونم
که به لطافت نسیم بهاری برمن وزیدی
بیا با هم روی درخت زندگی بنشینیم
و جویبار لحظه را تماشا کنیم​

 

[*parisa*]

شعر رهایی

پرنده ام
لبخند پرواز بر پروانه سفید لب های جادوئی
در قفسم بیندازید
وگرنه عاشق رهایی و پروازم
و از دستتان می گریزم
به آزادی مانوسم
اگر می خواهید لمسم کنید
باید در بندم کنید
اندیشه ی قلبم را
اما از بند و قفس بیزارم
من شعر رهائیم
به کوه و دشت و جنگل و دریا مانوسم
به رودخانه
در آفتاب جنگل به دنیا آمده ام
و از درخت آغاز می گردم
از سنگ و گیاه و آب
از آسمان و شب وستاره
از خاک مرطوب عاشق
پرنده ام
پرواز آبی در قلبم ترانه می خواند
من عاشق ابر و آسمانم
در لبخند ستاره شکفته ام
به ماه مانوسم
من شعر رهائیم
هر تکه آسمان در چشم پرنده قلب تپنده ی رهایی است
بازوان گشوده آزادیست
پنجره ی گشوده ای است
به سمت خورشیدو کوهستان
من شعر بلند رهائیم​

 

[*parisa*]

شکرگزار

برصخره ی شنگرفی سکوت عرق می ریزم
به دیو تورم کور می اندیشم
هوای ابری
برسالهای رفته می اندیشم
بر روزهای نیامده
راستی چه باید کرد؟
بر صخره ی زیبای سکوت می نشینم
در اعماق اندیشه می ریزم
این قضیه داستانی تلخ است
ما فقیر و فقیرتر می شویم
بی شک همگی میدانند
داستان روزها و شبها
حجم سادگی نگاه به درخت گردوی حیاط همسایه
بر صخره ی شنگرفی نگاه عمیق می نشینم
ما شکر گذاریم
و تردیدی به فرا رسیدن مرگ نیست​

 

[*parisa*]

صبح سرد زمستانی

قصه های ابرها به طرف شرق در حرکت بودند
پاک و بی آلایش
آن طرف دو آشغالدونی بزرگ آهنی
در کشاکش دلاور باران انتظاری زرد
پیر مرد کلاه قبا به دیوار تکیه داده
دعای گنج العرش را زیر لب زمزمه می کرد
خیابان از باران دیشب آوای خیسی بر لب داشت
کرم خاکی زیر پا له شده بود
می رفت تا به ابدیت بپیوندد
شعر از آن همه بغض سرد احساس سرما نمی کرد
و در آرزوی لبخند شیرین آفتاب این پا آن پا می نمود
خیابان نیز درعطش ترانه ی روح بخش آفتاب می سوخت
ابرهای خیالم آرام و دلنشین در آسمان زندگی خوابیده بودند
و در پی آرامش آن پیر مرد روحانی
به ساعت گل سرخ طلوع خورشید می اندیشیدند
ساعت مسکوت عمر به قصه هشت و نیم می رسید
باید زندگی کرد
در کوه مقاومت ریخت
و پیش رفت
مرا جانی برای جانان می درخشد
شفاف و بی مدعا​

 

[*parisa*]

عبوس

دیدید بدرد شما هم خورد
نگفتم دور نریزید
هر چیزی که یک روز بدرد نمی خورد
ممکن است روزی دیگر بدرد بخورد
می بینید کلاغ آشیانه اش را خراب نمی کند
می داند با چه زحمتی آنرا ساخته است
کاغذ های سفید را دور نریزید
کاغذ های باطله هم بدرد می خورند
این را کلاغ و مورچه بخوبی می فهمد
نگو نه
درخت و ستاره و کلاغ هم کلماتی هستند
که بدرد شا عر می خورند
آنها را دور نریزید​

 

[*parisa*]

لیاقت

شما لیاقت درخت را ندارید
تو افسانه لیاقت خودت را نشان دادی
وای بحال ما اگر مدیر شوی
آنزمان زمین و زمان را قبول نخواهی داشت
پرواز پرنده را ممنوع خواهی کرد
خورشید را ممنوع خواهی کرد
آن وقت ما همه خواهیم گفت:
صد رحمت به آنکه رفت
وای بحال ما اگر پستی بگیری
آن زمان ستاره تار و شب قرق خواهد شد
آشیانه ی کلاغ ویران
و صدای بلبل افسرده خواهد شد
شکر خدا که لیاقت ترا شناختیم​

 

[*parisa*]

لیوانی آب صبح

من روز را می پرستم
سرشار نور ایمان می درخشد
شن و ماسه سرشار از صداقتند
دم جنبانک عاشق آواز می خواند
کلاغ بهار را صدا می زند
خیابان لبریز از اندیشه ی عبور است
عبور درخشان احساساتی بازی سیـاس*ـی
بر تیرهای برق عکسهای نامزد ها سخن می رانند
از خیابان نور گذشتم
نانهای سنگک کنجیدی صدای صلابت ریشه دار سنگ را می شنوند
لیوانی آب صبح در سخن روز می درخشد
آنها دیگر شعارهای قدیمی را تکرار نمی کنند
گلهای آپارتمانی سخنی از آمدن بهار ندارند
کتاب مقدس زمین در اختیار انسان بود
و می گفت در این گوشه پیام پاک سبز بهار بتدریج زنده می شود
یک ماه دیگرمانده بود
تا مهمان عرفان رویان آفتاب بهار شویم
قایق امیدوار ساعت دوازده زنگ آمدن مهمان را می نواخت
دو نفر بیرون مشغول نهال های متبلور صحبت بودند
و یک نفر در سالن تیره ؛ مضطرب و منتظر ایستاده بود
آفتاب از پشت پرده ی پنجره گل زرد بزرگ مصنوعی را نوازش می کرد
روز ؛ خاطرات شنزار و خیابان و مهمان و نان سنگگ را می بافت
لیوانی آب صبح تا بعد از ظهر پشت پنجره می درخشید
ما هنوز رهنورد اقلیم دلپذیر اسفند بودیم
در آبهای تازه کوهستان انتظار
فریاد سبز بلند لبخند درخت
یاد خدا در بلورهای حجیم نور شعله ور می شد
به کوشش عاطفه زمردین خاک بیاویز​

 

[*parisa*]

ماهی غروب

من به بغض تیره آسمان در سرو های غروبی زمستانی از پشت پرده ی پنجره می نگرم
به انعکاس لطیف آینه های نور لامپ از در خت شیشه ی پنجره
به آوای دل انگیز اذانی که از تلویزیون غروب پخش می شود
به گلهای رنگارنگ باغستان قالی ماشینی
به زیبائی لـ*ـذت بخش نان سنگکی از طرف همسایه مهربان زندگی
همسرم در ستاره ی چرخ گوشت می وزد
پسرم خود را به تمامی در من می افکند
دختر عمه ام در وضوی سبز آسمانی می شود
چراغ علاالدین در نگاه روشن کبریت زندگی می یابد
احساس بی ترنم رادیاتور ها به سالن ترنم گرم نمی بخشد
ماهی ظریف غروب در آبهای شب محو می شود
باید در عمق آبهای شب گل شادمانی صید کرد​

 

[*parisa*]

متانت

در کسوت سکوت سفید شیشه آلات آزمایشگاهی ؛
دانش با طراوت محلول سازی؛
با دقتی در حد وسواس؛
در یک دخمه به نام آزما یشگاه؛
صبح بوی محلول ها گرفته است
کارمندان آزمایشگاه بوی محلول می دهند
قیافه هایشان در شیشه آلات غوطه ور است
؛؛؛؛؛؛
زن انگار اتم می شکافد!
؛؛؛؛
( خطر می کند ؛ خطر می کند؛احتیاط نمی کند)
؛؛؛
مرد با تانی و متانت در شیشه پنجره ای سکوت می نشیند
زن از این ناراحت است که
چرا در خانه کار می کند
چرا حقوقش را بمدت سه ماه نداده اند
مرد در گرداب ناراحتی می نشیند
و در حالیکه او را تنها گذاشته است
باز بر میگردد و به زن می گوید ؛ تلفن دارد
شیشه آلات در هوای مسموم ناراحتی فرو می روند
محلولها در اختیار خاکستر ناراحتی می شکنند
محلولها با رنگهای زیبا در روی میز چوبی بهمن می درخشند
یک رشته ی نامرئی؛ حلقه های حوادث را بهم می پیوندد​