شعر اشعار شقایق لعلی

[فاطمه صفارزاده]

مي روي وْ
باد
زوزه مي كشد
در پشت پاها يت
و من
مي شكنم
در خود
بي صدا!

 

[فاطمه صفارزاده]

قبل از شاعر شدن
مي ميرم
سنت قديمي را
نخواهم شكست.


در هجوم بي امان خزان
مترسكي
كه پرندگان را
دوست مي داشت.

 

[فاطمه صفارزاده]

آسمان
زير بال هاي تو
زيباست
من
زميني ام
و زمين را دوست ندارم.

 

[فاطمه صفارزاده]

تنهايي ات
بزرگتر از ابعاد اتاق است
و سرنوشم
در ته فنجاني
خلاصه مي شود
كه تو
از خطوط كج و معوج آن
زاده مي شوي.
و تعبير آن
تلخي زهر آگيني بود
كه بر سر من فرود آمد
پاييز بود
آدمك
ميان شعرهايم
جا نمي گرفت
اكنون
من شاعر شدم
و تو
فراموش...

 

[فاطمه صفارزاده]

به جهنم
كه ديگر دوستم نداري
و آنقدر اين جمله را تكرار مي كنند
كه خودم به جهنم مي روم.
گر مي گيرم وْ
به توفكر مي كنم
و برايم مهم نيست
بدانم
سوژه ترانه هايت چه كساني هستند
مؤدبانه گريه مي كنم
و آرزوهاي زنانه ام
فرزندان نامشروع مي شوند
تا رفتنم
به جهنم را
حتمي كنند.

 

[فاطمه صفارزاده]

نه، تو حوصله مرا داري
نه من
حوصله تو را
هيچ بهانه اي وجود نخواهد داشت
كه من
به آغـ*ـوش تو پرتاب شوم
اسپانيا حذف مي شود
من لبخند مي زنم
انگلستان حذف مي شود
تو لبخند مي زني
حتي ايتاليا هم دليلي نمي شود
براي شنيدن صدايت
و من
حكم تيمِ جدولي را دارم
كه به وقت اضافه
دل خوش كرده است.
صداي سوت پاياني
شنيده مي شود.

 

[فاطمه صفارزاده]

من صد و چهل بار مردم
و هر بار
با بـ..وسـ..ـه هاي تو
زنده شدم.
و اينك
كه لبان تو نيست
جرأت مردن ندارم

 

[فاطمه صفارزاده]

من از كدام
روياي تو مي آيم
كه دستانم
اينگونه
بوي تو را مي دهد.

 

[فاطمه صفارزاده]

هيچ جاذبه اي
مرا
به سوي تو
هل نمي دهد
حتي
شوق چنگ زدن در موهايت