شعر اشعار شیون فومنی

[Diba]

می رانمت چو مهتاب

زیبا ترین حضوری از عشق در من ای دوست
عشقی که آتشم زد در ماه بهمن ای دوست

راهم زدی و آهم در سـ*ـینه ی شب افروخت
گم شد ستاره من در روز روشن ای دوست

یکدم نمی توانم بی صحبت تو دم رد
افکندی ام چو قمری طوقی به گردن ای دوست

جادوی آفتابی همخون دختر تاک
پرکن پیاله ام را مردی بیفکن ای دوست

از چله ی کمان قد کمانی ما
تیری توان نشاندن بر چشم دشمن ای دوست

می رانمت چو مهتاب بر موج آب دیده
دارم در آرزویت دریا به دامن ای دوست

نی پایبند شهرم نی گوشه گیر صحرا
زین بیشتر چه خواهی از جان شیون ای دوست

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

 

[Diba]

خطی سزاوار تاریخ

خواهم شدن پاره خطّی تا امتدادم بماند
خطّی که در بی نهایت خود را به خطّی رساند

خطّی که آبش گواراست در جاده ی شوسه ی کار
خطّی که سوز عطش را در کارگرها نشاند

خطّی که دنباله دارست منظومه ای بی مدارست
خطّی که از خود شما را بیرون تواند کشاند

خطّی که چون شهد گلهاست شیرین تر از طعم خرماست
خطّی که چون شعرِ کندو زنبورش از بر تواند

خطّی که نقش آفرین است جغرافیای زمین است
خطّی که همواره خود را از اهل دنیا بداند

خطّی ستیزنده راهی پوینده از تازه خواهی
خطّی که بی انتهاتر از باد صحرا براند

خطّی به گویائی غم پنهان بچشمان خاموش
خطّی به خوانائی خون خطی که خود را بخواند

خطّی که جادوی خاک است سحرِ سحرگاه تاک است
خطّی که از جوش غیرت خون در رگ مادواند

خطّی که مردم شکار است برنامه ی روزگار است
خطّی که ما را بخواند خطّی که من را براند

خطّی زلال آسمان رنگ پیدا به شفّافی اش سنگ
خطّی که خیل کبوتر در آبی اش پر تکاند

خطّی هوا خورده از صبر آبشخور چشمه ی ابر
خطّی که بذرِ شکر را در غوره زاران فشاند


خطّی بغایت صمیمی چون عاشقان قدیمی
خطّی سزاوار تاریخ چیزی که از من بماند

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

 

[Diba]

از دو شاخه انگشت

زخم دو هزار سالگی بر پشتش
بغض شب دیر ساله ای در مشتش

اِستاده در استوای فریاد زمین
خون می چکد از دو شاخه ی انگشتش

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

 

[Diba]

از قول غزل


کهکشان سیرم و دارم سرِ پرواز دگر
تا به خطی رسم از نقطه ی آغاز دگر

کاهی از کوه نیاید که به جولانگهِ باد
شده ام ریگ روان را علم افراز دگر

شد گلو گیرِ قفس نغمه ام ای مرغ هوا
به هوایی که شوم طعمه ی شهباز دگر

به تماشای خود از آینه رو گردانم
در نگر همّتم از چشم نظر باز دگر

جز من ای عشق بلند آمده درگاه هنوز
خاکبوس قدمت نیست سرانداز دگر

خالی ام همچو نی از ناله دم گرم تو کو؟
تا به لب آیدم از پرده ی دل راز دگر

جز به جبران زمینگیری خود چرخ نگشت
آسمان دگری خواهم و پرواز دگر

گر موافق خورَدَم زخمه به ساز ملکوت
هم به شور آورمت باز به شهناز دگر

نتراشیده سرآنگونه قلندر شده ام
که به گیلانکده ام خواجه ی شیراز دگر

شیون این مایه که دم می زنی از قول غزل
به ردیفت نرسد قافیه پرداز دگر ...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

 

[Diba]

بر قله عاشقی

در شیشه ی شبنم آفتابت نکنند
می تابی و آئینه حسابت نکنند

تا سـ*ـینه برازنده ی زخمی نکنی
بر قله ی عاشقی عقابت نکنند

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

 

[Diba]

باغ گلدوزی

پرنده در قفس تار و پود می خواند
به شاخه ی نخی گل سرود می خواند

سرود دست نجیبی که در مه تصویر
دو بال خسته اش از هم گشود می خواند

شکاف سـ*ـینه سپارد به بخیه ی سوزن
بنفش و آبی و سرخ و کبود می خواند

به درّه واره ی شب می زند پل آواز
مرا به خلوت آنسوی رود می خواند

کنون که در رگ من خون کوتوالی نیست
مرا به شوق کدامین صعود می خواند؟

خروس بی محلست این سپیده ی کاذب
پرنده آه ... چرا دیر و زود می خواند

نه بال پرزدنی نی هوای پروازی
همین کنار من از این حدود می خواند

پرنده خسته تر از من بباغ گلدوزی
دریچه را به فراز و فرود می خواند

شراع زمزمه اش تیره چون پر زاغ است
میان آتش سیگار و دود می خواند

بهار پرده نشین خانه زاد پائیز است
پرنده در قفس تار و پود می خواند

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

 

[Diba]

رودبار 69


رود
بی محتوای آبی عشق
کوه
بی خنده های کبک جنون

دشتهای شکسته باد به دست
بی علف
درّه های آتشگون.

بی که سنجد ترانه بار بلوغ
بی که بیدی تجسّمِ مجنون

اشک جوشیده از شکاف درون
آه ...در بیشه
سروِ ناموزون

زیر آوار هول همسر من
حامدم... آی... کاوه ام
دامون
خانه خواب غریبه در جنگل
سقف
تابوت کشتگان ستون
آنکم
دختر قصیده ی نذر

تازه تر شعر ضجه را
مضمون

بی تکان طناب
جامه ی صبر

بغض در چشمها
کفِ صابون

دردها
یکدهن کبودآواز
زخمها
کاسه گیر چشمه ی خون

در دهان من
آه...این اوقات
تلخ چون خونِ نارس زیتون

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

 

[Diba]

آری


با فرزند برومندم
حامد


برگِ یله
بر شاخه واری که
منم


پُر باد مباش
آنگونه که خیزران برگی
درتاراب
دشت از تو
پایکوب نشاطی نیست
برمی آیی
چون سواری
می نشینی
چون غباری
می گذری
چون باد ...
آری


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

[Diba]

جرعه ای از تو

برقی زد و تشنگی به باران پیوست
عشق از همه سو به جویباران پیوست

خورشید برآب جرعه ای از تو نوشت
دریا به شمار بی قراران پیوست

--------------​

​

 

[Diba]

سبکباری

سبکباری تجرّد مشربم کرد
وداع آرزو لامذهبم کرد

صبور افتاده ی خاکم که خارا
خموشی را گدائی از لبم کرد

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​