شعر اشعار قاسم حسن نژاد

[*parisa*]

خدا می داند

پشت پنجره ؛ کنار دل مشغولی آبی ؛ آسمان را تجربه می کنم
آفتاب صبح کنار پنجره های دلم آرام نشسته است
مرا اکنون دلی شادمان ؛ قلقلک می دهد
پشت پنجره های حواسم تمام گلها مرده اند
و تمام شاخه ها به خوابی زمستانی رفته اند
آن طرف تر درختان عـریـ*ـان در کنار برکه ی چشمانم در سکوت نشسته اند
شعر ناتمام من ؛ چون درختی عـریـ*ـان انتظار دیدار آفتاب را دارد
من همه ی دلم را در گرمای لذیذ صبح در سفره ی پهن آفتاب می ریزم
و در جستجوی بنای شعر با زمستان گفتگو می کنم
و چون خود را می کاوم در حوالی پنجر ه های شعر می یابم
در پنجره های سرد بیرون از کنار خیابان ملول عبور می کنم
دوباره پشت دیدار روزمرگی ؛ بر تکرار صندلی می نشینم
و تمام صبح را تجربه می کنم
صبحی آفتابی که بر پوست قلبم ؛ درخت انجیر می رویاند
کسی وارد می شود
با دوربین کوچک فیلمبرداری همه ی روزمره را با شعف ثبت میکند
مرا هیچ تصویر سطحی ارضـ*ـا نمی کند
تمام شعر در فراز و فرود زندگی به کنکاش می نشیند
آیا هیچ ماندگارئی می ماند؟
زندگی و مرگ جاودانه در راهند
تا کجا ؟
خدا می داند​

 

[*parisa*]

درختان امیدواری

از تو می خواهم مرا در لیاقت ملکوتی سبزت بپذیری
نگاه اندیشه ام را از زندان مخوف هوسها برهانی
و روحم را در آرامش بیکران عشقت پرواز آبی رهائی بخشی
هر شب قلبم را خاشعانه به ستاره های مهربان دور دستت می آویزم
رنجی را که آن متکبر مشرک بر قلب عاشقم آویخت
با هدایت بی بدیل خویش خنثی ساز
هنوز هم همواره با زنجیرهای نامرئی شیطان در گیرم
تنها تو می توانی مرا از این رنج جانکاه ظلمانی برهانی
چشمان قلبم همواره در انتظار رویش لطف جانبخش تواند
و قلب اندیشه ام تنها و تنها امیدوار بارش باران رحمت توست
بارانی که ریشه های افسردگیم را می خشکاند
و درختان امیدواری در قلب اندیشه ام می رویاند​

 

[*parisa*]

دل تنها

تنهائی زخمی است بر دل مرد
کسی را پیدا نکرد که با او مانوس شود
همه در فکر نان و آب خویشند
او در نور همین آفتاب ؛ با اینهمه ازدحام
احساس تنهائی می کند
احساس برودت در یک آسمان خورشید
در یک آسمان جمعیت​

 

[*parisa*]

دو رو

خود را همانگونه که هستی نمی نمائی

حتی سراب هم می داند

حتی آفتاب

اندکی از خو یشتن بیرون آی

همچون قورباغه ای در باغ

تا شکل تو به حقیقت نزدیک گردد

و این مشکلی برای انسان هاست

تا سالها بگذرد و

تو از غلاف متعفن خویش برون آئی

آن زمان شمیم بـ..وسـ..ـه های آفتاب

در دره ها خواهد پیچید​

 

[*parisa*]

دید شاعر

روی ایوان کوتاه زمان

در برابر آسمان بلند ابر

کنار باغچه ؛ زیر درخت گردوی آواز گنجشک

صدای یکنواخت چرخ خیاطی بر آستان ایوان روز

روی سکوی مقابل- گلدان های ردیف گل

دو گلدان آویخته با حلقه های آهنی بر دو سوی در باز

خروس با تاج قرمزی که بر یک طرف خم شده است

عبور چشمان دریچه از تپه های روز

مرغ سفید درشت ماشینی بر لب های سنگ قصه می گوید

درخت گردو با گردو های اندک و برگهای سبز در باد لبخند

ماشین ها و عبور هر چند گاه از جاده عمر

آینه ی با لای دستشوئی قطعه ای از پنجره را می خواند

نوار ترانه های گیلکی در فضای ایوان بر قلب گوشها

تنها شاعر است که با چشمانش راه می رود

نشسته بر تالار آوای بلبل ؛ بر شاخه ی درخت باغچه ی دل

جریان جاری آواز بلبل ؛ بعد از ظهر را به آرامی در چشمه ی شنبه شستشو می دهد

ما را طعم ترش آلوچه در دستان زیر دستی های کوچک شیشه ای به طعم سیب می پیوندد

بعداز ظهر پروانه و آرامش بی رنگ صدای سکوت

آبادی ؛ بسان دره ای سبز در نگین تپه ها می درخشد

پیر زن خرداد چادرگل گلی سفید ظهر را در بر می گیرد

کیسه ی پارچه ای قرمز رنگ و رو رفته را بر می دارد

با آب آواز بلبل زندگی را به بازار می برد

با کالا برگی که در صدای قند می پیچد

صدای تراکتور پشت دیوار سکوت ستاره می کوبد​

 

[*parisa*]

دیدار آفتاب

به حسرت می گذرد زندگانی
​

کدامین پرنده از این گذر عبور کرد
​

که شادمانی به سلولها فرو ریخت
​

کدام ترانه ی شادی در این دشت پر طراوت رویید
​

که آشیانه ی فرحبخش بیافرید
​

ما هنوز در فکر اندیشه ی پوسیده ی دیروزیم
​

و روزنه ی نور را از ورای اتاق نمی پذیریم
​

پس چگونه به دیدار آفتاب خواهیم رفت؟
​

چگونه در بسوی کهکشان خواهیم گشود؟​

 

[*parisa*]

روزها

بر صندلی خستگی جوانی
​

بر میز ناباور بیکاری
​

روزها همچنان سپری می شوند
​

دلم پر از اندوه پرنده است
​

و درختان آزاد را بحسرت نظاره می کنم
​

اندوه ام همه از مرگ است
​

از مرگی که بیکاری است
​

چشمانم را به دورو نزدیک دعوت می کنم
​

آنها در اشیا غرق می شوند
​

و گذر روزها را درپرده ی غمگین می نگرند
​

می خواهم بی اغراق بگویم
​

جانم از این همه بطالت پر درد به ستوه می آید
​

و اندیشه ام توان خود را ناباورانه از دست می دهد
​

روز هائی که با قیچی یکنواخت تکرار یکی بعد از دیگری سپری می شوند
​

و دلم با آنهمه درد امیدوار گشایش فرداست
​

گشایشی به سمت آواز دلفریب شادمانی
​

به سمت چشمان خیابانهای خلوت زیبا
​

به سوی آسمان پر شکوه پر درخت
​

به جانب لبخند شکفته گل سرخ معطر​

 

[*parisa*]

زبان

می گویم حیات خلوت فنجان
کلماتی که به آن هویت می بخشند
گاهی پر از آب
زمانی پر ازچای
پس کلمات به همه چیز هویت می بخشند
حروف بچه های خانه ی کلماتند
حروف الفبا گلهای زیبای باغ کلماتند
که از سرزمین ذهن مان بیرون می ریزند
عطر آنها دل پسند و معجزه آساست
هر سرزمینی رنگ و بوی خاصی دارد
از گلهای حروف کلمات
آنها زاینده زبانند
زبانی که حلاوت خاصی در هر سرزمین دارد
همچون گلهای خود روی و معطر در صحراها​

 

[*parisa*]

زلزله های نفس

آفتاب را می بینی و می پذیریش
خیابانها و ماشینها و ساختمانها را
خود را
درون آینه و در دیکران-
چهره و قامتی مصور ومتصور
سوسکهائی از دیوار اخلاقت بالا می روند
مگسهائی که در اندیشه ات جولان می دهند
کنه هائی که روی قلبت لانه کرده اند
خار و خاشاک را در خیابان قامتت
همه ی انگلها ئی که در زندگیت جا خوش کرده اند
خود را در میان همه ی آنها از دست مده
تا به حقیقت بنائی بر پا داری
مقاوم در برابر زلزله های نفس​

 

[*parisa*]

زندان

ساعتها نشستم؛ کسی وارد نشد
من بودم و صدای کولر و
یک تابلوی زنده ی درخت ـ اندکی ساختمان نوساز و کمی آسمان
آسمان شاد آزاد ابری
دلم تنگ بود که کسی تلنگری بر پنجره ی تنهائی وارد نکرد
در این اتاق چهارمیز و چهار صندلی انتظاری آبی در سر داشتند
ورای همه ی اینها ؛ تنها ساعت دیواری گل شادی می نواخت
به دلنوازی رفتن نزدیک می شدم
آری ؛ هر کجا که دلت شاد نباشد ؛ آنجا زندان است​