شعر اشعار قاسم حسن نژاد

[*parisa*]

مرگ یا زندگی

روزها همینگونه پر ملال یکی پس از دیگری عبور می کنند
در تنوعی کمرنگ و سالخورده
ما روزبروز پیرتر و پیرتر می شویم
شاخه و برگمان بتدریج فرو می ریزد
ومانند همین درخت عـریـ*ـان که روبروی ما ایستاده است
تنها به بهاری دیگر می اندیشیم
​

فارغ از آنکه بهاری دیگر؛ همدیگر را تجربه خواهیم کرد یا نه​

 

[*parisa*]

مرد کر و لال

مرد کر و لال می آید ـ اندکی بیرون قهوه خانه روی چهار پایه زندگی می نشیند
قهوه چی مرد میان سال لاغری است
استکان های وارونه با نعلبکی – سماور نفتی با دودکش – رادیو قدیمی –
مقداری بسته های سیگار – جعبه های نوشابه – یخچال- یک کارتون بیسکویت-
یک کارتون کلوچه
روی چهار پایه و تخت بیرون عده ای با هم صحبت می کنند
مرد کرو لال با ایما و اشاره با قهوه چی صحبت می کند
خط کش چوبی را که بیرون پیدا کرده به پسر قهوه چی می دهد
تا با کسی صحبت نکند ؛ هیچکس با او کاری ندارد
اگر همه کر و لال بودند می فهمیدند مرد کر و لال زندگی را چگونه می بیند
همه غرق در کلماتی هستند که از دهان ها بیرون می ریزد
کلماتی که مجانی در دهان شکل می گیرند و مجانی ادا می شوند
مرد کر و لال خیلی چیز ها را درک نمی کند
همان گونه که خوشه ی گندم آویزان از زیر آینه بالای دستشوئی را​

 

[*parisa*]

مسیر گل ها

اگر پیام امروز را می خواهی
از کوچه ها عبور کن
ودلت را در باغچه برویان
دانش سبز باغ بتو پیام خواهد داد
خود را در کسوت خیابان جستجو کن
وقتی که از میان انبوه مردم عبور می کنی
من اما ترا در لباس دربدری دیده ام
خوشنود باش که آن روزها سپری شد
و سرانجام در مسیر گلها قرار گرفتی​

 

[*parisa*]

میز ریاست

گمانش بـرده بود که جائی دست و پا کرده است
خیلی وقتها چنین انتظاری می کشید
اما وقتی دقت می کردی ؛ سراب ستاره می درخشید
گاهگاهی یکی دیگر را هم بفکر خود دعوت می کرد
یکی دیگرـ
که فارغ البا ل بود و
دلش در کمند خورشید و در انتظار آسمان می تپید
برای خود میزی و چند صندلی جور کرده بود
هیچکس بر موقعیت او غبطه نمی خورد
تنها خودش بود که بر میز های ریاست غبطه می خورد​

 

[*parisa*]

نیاز

ودیوار روبرو نیز فرو ریخت
و همه آنچه که در پس پرده نهان بود؛ آفتابی شد
اینک در فضائی
دلنشین زندگی می کنم
و در جستجوی معنای نیازم
نیازی که از این دیوار تا آن دیوار
از امسال تا سال دیگر
تغییر می کند
دست بسته ی نیازهای خویشیم
مرا اگر توان لحظه ای عبور بود
زندگی را در جان همین گلهای کوچک روبرشد می دیدم
و دیوار اعتمادم را به فصول سال نمی آویختم​

 

[*parisa*]

پایان زندگی

بر سقف درخت نگاهم مرغی نمی خواند
همان که دستانم را می گرفت و به بهشت می برد
ساعت ها درنگ کردم
در این غوغای رنگین خیال
در گوش آفتاب چشمانم مرغی نمی خواند
اینک تنهای تنها
در خلوت عـریـ*ـان تابستانی دلم می نشینم
و انتظار آسمانی آمدن ترا تلنگر می زنم
به امید گشایشی باریک
در این بزم داغ خورشید
؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛
اینها همه بیگانه اندـ
چگونه این در به چهره ی بارانی اندیشه ام گشوده است
واین سلول دلیرکه در اعماق قلبم پرسه می زند
همواره مرا به تالار خلوت هزار توی تنهائی رهبری می کند
و همان نیز مرا بیگانه می گرداند ـ
بدون آنکه بگذارد با همه ی اشیا یکی شوم
و قصه ی خویش را بدون ترس کبود با همه در میان نهم
این همان صبحی است که از پس شبی بزرگ می آید
چون بچه ای لبخند بر لب
و مرا تا کرانه های زندگی پاک رهنمون می گردد
یا همان شبی است که از پس روزی خسته می شکو فد
و مرا به شب می پیوندد
آیا داستان زندگی یک انسان تا اینجا پایان می یابد؟​

 

[*parisa*]

چشم بصیرت

آبهای ترنم بهار در زمستان جوان
صدای دلنواز هد هد
و ترانه ی بلوغ کلاغ
من همچنان پشت ترا نه ی میزساکت آفتابی
در رویای شنیدن لبخندی چشم می گشائیم
در خرقه ی آسمانی که به ساعت یازده گل میکند
بخوبی می دانم که نباید خود را گول بزنم
چشمانم را وبالاتر از همه اندیشه ام را
خود را همواره غرق شمیم خدا می افکنم
تا در امتحان شور جوانی منطق آرامش را پاس بدارم
و همواره تشنه ی بکر دانائی باشم​

 

[*parisa*]

کودک

از پشت دیوار شیشه ای چشمانم در نگاهش موج بر می دارم
نگاهی که آرزومند فرداهاست
همه چیز را در طلای بازی می رویاند
و قلب کوچکش سرشار از ترنم زندگی است
او را در آسمانه های چشمانش می نشانم
و برایش قصه ای از زمین امروز می گویم
او دیگر مرا بخوبی در اندیشه اش پرورش داده است
و جانب من که می آید
دلم را سرشار از ابرهای شعف می سازد
آینه ی نگاهش مملو ازفروغ ستاره است
از رنگارنگی قصه های من می پرسد
تا از پشت هوای زنده ذهنش عبور دهد
وگلزار فردا را بسازد
روزی برایش همه کهکشان را خواهم گفت
تا قلب آسمانیش پر از شربت خورشید گردد​

 

[*parisa*]

کودک شادمان

در چشمان عشق صدای پای انگلی ؛ روحم را قیچی می کند
من او را بخوبی در اندام نگاه اندیشه می بینم
مرا بدنبال برودتی افسرده می کشاند
و سبزینه ی قلبم را در اندوهی تیره می برد
صبح همان نگا ه لذیذ گذشته نیست
و خیابان با خستگی روحم هما هنگ است
یک میز و یک صندلی تمام اکتشاف روزانه ی یک زندگی مکرررا می گشاید
اگر پشت دستان قلبم علفی گل نمی داد
ودرختی نمی خندید
​

چگونه می توانستم در چهره ی متبسم کودک شادمان زندگی حرفی بر لب آورم​

 

[*parisa*]

آغاز گسترده

بر سبزه زار میز لیاقت چند گل زیبا روییده اند

گل کتا ب دانش معطر

گل گوشی تلفن سکوت

گل مداد تراش آفتابی نور

گل لیوان آرامش بلور

به گلستان کوچک محبت خوش آمدی

اندکی تامل کن

تا یک گل چای به لطافت برف برای تو بشکفد

وقتیکه از پیشم رفتی

گل سرشار باد را فراموش مکن

که در پنجره ی قرمز دلم می شکفد

اینها همه وزش نسیمی از جانب دوست است

بیا گسترده تر آغاز شویم

گسترده و پیوسته​